Skip to content

Month: April 2014

Training als journalist: bericht uit Zuid-Afrika

Anouk Houtman, foto 2Door Anouk Houtman

Onderweg in de auto neem ik nog een laatste keer de onderwerpen door waarover ik zo wil praten. We zijn op zoek naar een locatie in Soweto, Zuid Afrika, waar ik straks mijn interview met de band BCUC heb. BCUC, of Bantu Continua Uhuru Consciousness, is een band uit Soweto met een kritische blik op de huidige Zuid-Afrikaanse samenleving. Foodzone, de plek waar we moeten zijn, blijkt lastig te vinden. Gelukkig komt één van de bandleden ons ophalen. We scheuren dwars over het gras langs de weg in de richting van het kleurige, tussen golfplaten gelegen eettentje.

Leave a Comment

Sterke vakbonden oplossing voor textielarbeiders in Bangladesh

ellen Door Ellen Bal en Sandra Bos
Precies een jaar geleden, op 24 april 2013, stortte Rana Plaza in. Het meest dodelijke ongeval in de geschiedenis van de textielindustrie eiste de levens van ruim 1100 arbeiders. Meer dan 2500 medewerkers raakten gewond. Het acht verdiepingen hoge gebouw vlakbij Dhaka, herbergde een aantal kledingfabrieken, een bank, appartementen en diverse winkels. Nadat er barsten werden geconstateerd in de muren van het gebouw, werden de bank en de winkels gesloten. De fabrieksarbeiders, voor het merendeel jonge vrouwen, moesten gewoon aan het werk. Anders zouden ze hun baan verliezen. Tijdens de drukke ochtenduren stortte het hele gebouw als een kaartenhuis in. Nog steeds liggen er lijken begraven onder het puin.

1 Comment

Invisible Barriers

A fourth and last field report from the VU’s Master students, once again reposted from the Vamos Bien website. Martina Morbidini conducts research on informal waste collectors in Brazil, ‘catadores’ in Portuguese.

foto3street

By Martina Morbidini     Belo Horizonte is an egg, they say. It’s a huge city, yet everyone seems to know each other and happen to meet in the strangest situations, so that living here seems more like living in a huge village instead of in a city. As I arrived here, friendship ties left two years ago at an embryonic stage flourished as if it was ‘normal’. I found my current house by greeting a familiar face on the street, with the two of us not really knowing who the other was and why we knew each other. This city is full of beautiful, casual encounters.

So I ask myself why, in a city of 2.5 million people, ‘everyone’ seems to meet known people all the time, instead of giving the impression of being lost and surrounded by strangers all the time.

Leave a Comment

De harde realiteit

Sekscomplex overdag. ’s Avonds zitten en staan de sekswerkers buiten te wachten op klanten.
Sekscomplex overdag. ’s Avonds zitten en staan de sekswerkers buiten te wachten op klanten.

Een derde veldwerkverslag van een masterstudent Culturele Antropologie. Leonie Timmer doet onderzoek naar Indonesische sekswerkers op Bali uit Indonesië; hoe ze omgaan met werkrisico’s en welke rol ze spelen bij het rekruteren van nieuwe sekswerkers Dit verslag is ook gepbuliceerd op de Vamos-Bien-site.

“En hoeveel verdien je per klant?” vraag ik de 36-jarige sekswerker. Ze antwoord mij dat ze voor een ‘short term’ 50.000 Rupiah verdient, dat is omgerekend zo’n drie euro. Ik probeer haar niet te laten merken dat ik geschrokken ben van het lage bedrag. Ze staat in de deur opening van een klein, met golfplaten in elkaar gezet, bordeel. Constructiewerkers komennaar de kleine bordelen achter de bouwplaats voor seksuele diensten. Ze vertelt mij dat sommige mannen hier komen om een kopje koffie te drinken en wat rond te hangen. Alcohol verkopen ze niet, want ze willen het wel veilig houden. Ik kijk om me heen en zie het keukentje wat bestaat uit een kookpit en een koelkast. De ‘mammy’ staat in de keuken en praat met een van de mannen die buiten staat en ze drinken een kop koffie. Aan de andere kant is een smal gangetje naar de kamers toe. Er zijn drie kamertjes met een matras op de grond en een ton water om te douchen. De kamers hebben geen raam of ventilatie en airco is al helemaal niet aanwezig. De geur in het huis is zo muf dat ik er naar een kwartier al hoofdpijn van krijg en het enige licht in het huisje komt van de lamp in de keuken. De kamers en het gangetje zijn donker en de kamers zijn enkel afgesloten met een doek in de openingen waar je een deur verwacht.

Leave a Comment

Op zoek naar mijn droombaan

Fotograaf: Nicola
Bron: National Geographic. Fotograaf: Nicola.

Door Vivian Mac Gillavry.  Vandaag reis ik af naar het kantoor van National Geographic. Anders dan de meeste reizen die de redacteuren van National Geographic zelf maken, brengt deze reis me van metrostation Weesperplein naar de Spaklerweg in Amsterdam.

Voor mijn studie antropologie heb ik de opdracht gekregen op zoek te gaan naar de ideale baan en de persoon die deze baan heeft te interviewen. Vaak wordt antropologie gezien als een vage studie waarbij de opmerking ‘oh, je wordt dus opgeleid tot werkloze?’ hoort. Gelukkig blijkt dit in de praktijk wel mee te vallen. De opleiding is wel breed georiënteerd. Wat wil je later zelf doen? Welke stappen moet je nemen om daar te komen? Gedwongen daar kritisch over na te denken, kwam ik al snel uit bij National Geographic.
Wanneer ik aankom op de derde verdieping van de uitgeverij, valt op dat er veel meisjes rondlopen met rode lippen en hoge hakken. Nou ging ik niet bepaald uit van afritsbroek- en wandelschoendragende mensen, maar zo veel modieuze meisjes had ik bij Traveler niet verwacht. Mijn verwarring blijkt terecht, de meisjes horen bij Glamour die samen met National Geographic, Quest, Vogue en Holland Herald de derde verdieping delen.

1 Comment

“I want to be somebody before I die”: Een verslag van het seminar Migration, Marginalisation and (In)visibility

Een tijdelijke plaats: het vluchtelingenkamp Benaco in Tanzania. Bron: Flickr (met creative common license)
Een tijdelijke plaats: vluchtelingenkamp Benaco in Tanzania.
Bron: Flickr (met creative common license)

Rhoda Woets met bijdragen van Nina Leatemia, Aafke Hoekstra en Viane Towo. Hoe kan een focus op ‘(In)visibility’ nieuwe inzichten geven in de concepten migratie en marginalisatie? Dit was de hoofdvraag van het seminar over Migration, Marginalisation and (In)visibility dat plaatsvond op donderdag 13 februari 2014. Dit seminar werd georganiseerd door de afdeling Sociale en Culturele Antropologie van de VU naar aanleiding van de promotie van Lidewyde Berckmoes. Zoals de titel aangeeft, was één van de centrale thema’s de (on)zichtbaarheid van gemarginaliseerde groepen. Prof. dr. Henrik Vigh verbonden aan de Universiteit van Kopenhagen, besprak de relatie tussen (on)zichtbaarheid, onzekerheid en sociale interactie in zijn onderzoek naar jongeren in Guinee-Bissau en migranten uit dit West Afrikaanse land in Lissabon en Parijs. De eerste spreker, dr. Simon Turner van de Universiteit van Aalborg, sprak over Burundische vluchtelingen in Tanzania en Kenia.

Eén van de centrale vragen in Simon Turner’s presentatie was hoe vluchtelingen gebruik maken van ‘tijdelijke’ plaatsen zoals vluchtelingenkampen in Tanzania. Maar hij onderzocht ook het leven van gevluchte Burundiërs in de hoofdstad van Kenia, Nairobi, om te kijken of er verschillen zijn tussen deze twee situaties. Hij komt tot de conclusie dat men op beide plaatsen moet navigeren tussen vormen van zichtbaarheid en onzichtbaarheid. Hieraan voegt hij echter ook meteen toe dat de vormen van (on)zichtbaarheid sterk van elkaar kunnen verschillen per omgeving en situatie. In het kamp in Tanzania zijn vluchtelingen aan de ene kant ‘weggestopt’ van de rest van de wereld, afgesneden van het gewone leven, maar aan de andere kant staan ze juist op de radar van internationale hulporganisaties. Dit maakt deze vluchtelingen tegelijkertijd zichtbaar en onzichtbaar; zichtbaar voor de media en de rest van de wereld maar onzichtbaar als individuen. Zo geeft Sam, een vluchteling in Nairobi, aan dat ‘een verblijf in een kamp je beperkt, dat je niet vrij kunt zijn en dat je er vergeten kunt worden.’ Daarom wonen hij en zijn familie in Nairobi. Hier kunnen ze zich voorbereiden op een toekomst in Burundi. Of om zijn woorden te gebruiken; ‘ik wil iemand worden voordat ik dood ga.’ Burundische vluchtelingen in Nairobi zijn wel zichtbaar binnen de Keniaanse samenleving, maar omdat zij geen papieren hebben, zijn zij juist ook een gemarginaliseerde groep en dus een grotendeels ‘onzichtbaar.’ Helaas leest Turner zijn- interessante- tekst voor en mijn gedachten dwalen af. Ik heb zin om naar hem te zwaaien: hallo! Wij zitten hier!

Leave a Comment

Wie telt mee in Myanmar?

Myanmar 1Door Maaike Matelski. In Myanmar (voorheen Birma) vindt momenteel een nationale volkstelling plaats. Deze blijkt zeer controversieel, ondanks de dringende behoefte aan betrouwbare statistieken na vijftig jaar militaire dictatuur. De onduidelijkheid over het aantal inwoners vergrootte bijvoorbeeld de twijfel over de uitslag van de eerste verkiezingen in decennia in november 2010, die uiteindelijk zouden leiden tot een formeel einde van het militaire regime. Hoewel de behoefte aan demografische cijfers binnen en buiten het land erkend wordt, is er momenteel weinig enthousiasme voor de census meer te vinden onder de Birmezen. De volkstelling,  grotendeels gefinancierd door de Verenigde Naties en een aantal Europese landen, brengt namelijk oude en nieuwe spanningen onder de bevolking aan het licht.

De oorsprong van deze gevoeligheden ligt in de koloniale tijd. De Britse overheersers die tot 1948 aan de macht waren benadrukten het onderscheid tussen de diverse etnische groepen, waarbij ze bepaalde minderheidsgroepen bevoordeelden. Dit versterkte onder de Birmaanse meerderheidsgroep de nationalistische gevoelens ten opzichte van de kolonisatoren, maar ook gevoelens van vijandigheid en superioriteit ten opzichte van de etnische minderheden die de kant van de Britten kozen. Ondanks de toezegging van gelijke rechten en zelfbeschikking ten tijde van de onafhankelijkheid bleef de relatie tussen de Birmanen en de etnische minderheden gespannen. De politieke en soms gewapende strijd van de etnische minderheden duurde voort tijdens de militaire dictatuur. Sommige vredesonderhandelingen zijn tot op de dag van vandaag gaande, en in bepaalde grensgebieden maken minderheidslegers feitelijk de dienst uit.

Leave a Comment