Het onderstaande blog werd eerder gepubliceerd op www.savageminds.org, een blog van antropologen die proberen antropologisch onderzoek meer “onder de mensen te brengen” en de maatschappelijke relevantie van antropologie te verhogen. Alex Golub geeft twee onorthoxe suggesties om dit doel te bereiken.
By Alex Golub. I really enjoyed Erin Taylor’s recent piece on SM about how to make anthropology public, and I wanted to add on to her suggestions about how to make anthropology public with a few, slightly more unorthodox ones of my own. These suggestions rub against the anthropological grain because they involve small, quiet, and steady work that doesn’t feel heroic, despite the big impact that it has. So it may seem strange at first blush, but I firmly believe the most effective way to get the best anthropology in front of the most people is to edit wikipedia and write book reviews on Amazon.
Door Marina de Regt. Afgelopen dinsdagavond zag ik twee films over hetzelfde thema, namelijk het op jonge leeftijd uithuwelijken van meisjes in Jemen en Ethiopië. De films werden vertoond op het Movies that Matter filmfestival dat jaarlijks door Amnesty International wordt georganiseerd. De films gingen ook nog eens over de twee landen waar ik me als antropoloog mee bezig houd. Sinds een jaar doe ik onderzoek naar de migratie van tienermeisjes in Ethiopië; de angst om uitgehuwelijkt te worden is vaak een reden voor meisjes om naar de stad te migreren. In Jemen is het jong uithuwelijken van meisjes (en jongens) op het platteland ook heel gewoon. Dus het was een must om deze films te zien.
Het onbegrip tussen wetenschap en media in tijden van de pleuris: Paneldiscussie en publiek debat op 15 april
Foto: Leo Roubos
Door: Heleen van der Linden, Ton Salman, Peter Versteeg, Thijl Sunier en Rhoda Woets
Onlangs werd ik weer eens geconfronteerd met de feiten. In Rotterdam speelde het zoveelste akkefietje rond de Essalam Moskee, een moskee in Rotterdam Zuid, voornamelijk bezocht door moslims van Marokkaanse afkomst. Een nieuwe generatie bestuurders was in conflict geraakt met de oude garde. Deze jongere generatie wilde van de moskee meer maken dan alleen een gebedshuis, en diensten toevoegen als een psycholoog en een jeugdhonk. Volgens de ANP-journalist die mij onverwachts belde was dit een absolute aardverschuiving binnen de islam in Nederland en een nauwelijks te onderschatten trend! Of ik dat even kon bevestigen… Ik vertelde dat dit fenomeen helemaal niet zo nieuw was, want, en, dus, enzovoorts. Na mij enkele minuten te hebben aangehoord, meldde de journalist in kwestie: “Hartelijk dank voor de informatie, maar, sorry, met uw verhaal kan ik niets.” Het ging hier namelijk om een bericht voor de zogeheten ‘kolom kort’, een nieuwsbericht van één alinea.
Waarom is het zo moeilijk om het woord FEMINISME of FEMINISTEN in de titel van een boek te vermelden? Vreest de uitgever dat daardoor de verkoopcijfers zal drukken? Waarom worden deze woorden niet groot en met trots op het voorkaft vermeld, maar komt het pas in de ondertitel?
Door Ina Keuper
Donderdag 5 maart 2015 was ik aanwezig bij de presentatie van het Het F-boek op een drukbezochte bijeenkomst georganiseerd door Atria, het Nederlandse kennisinstituut voor emancipatie en vrouwengeschiedenis, gevestigd aan de Vijzelstraat in Amsterdam. Het boek bevat 64 bijdragen in de vorm van columns, essays en tekeningen en werd geïnitieerd en samengesteld door Anja Meulenbelt en Renée Römkens. Meulenbelt was in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw een feministisch boegbeeld vanwege haar boek De schaamte voorbij en is sindsdien betrokken bij vele activiteiten binnen en buiten de feministische beweging. Römkens was jarenlang universitair (hoofd)docent en onderzoeker voor genderstudies (psychologie) aan de universiteit, in Utrecht, New York en Tilburg, en is sinds 2012 directeur van Atria.
Door Eva de Jong.
Momenteel volgen derdejaars bachelorstudenten Antropologie het vak ‘Professionele en Thematische Oriëntatie’ onder leiding van Lenie Brouwer. Dit vak heeft als doel studenten bewust te maken van hun potenties en de mogelijkheden op de arbeidsmarkt. Één mogelijk perspectief is promoveren, net Donya Alinejad. Zij verdedigde op 16 februari 2015 haar proefschrift ‘Next Generation Diaspora: The formation of Iranian American-ness among second generation migrant internet users in Los Angeles. De derdejaars studenten waren erbij.
Iraanse Diaspora
Donya promoveerde op haar proefschrift over de Iraanse diaspora in de Verenigde Staten en de vorming van virtuele gemeenschappen door middel van internet. Via het begrip identiteit onderzocht zij hoe internet het dagelijks leven van de Iraanse tweede generatie in de Verenigde Staten beïnvloedt. Volgens Alinejad zijn internationale betrekkingen op internet sterk geïndividualiseerd en weerspiegelt de virtuele wereld hun politieke overtuigingen. Daarnaast onderzocht zij welke invloed offline Iraanse gemeenschappen hebben op internet en wat hun invloed is op de politieke verhoudingen tussen Amerika en Iran. Alinejad concludeert in haar proefschrift dat Iraanse-Amerikanen internet gebruiken om zich zowel te distantiëren van Iran als om verbinding te houden met Iran. Door middel van internet is de Iraanse diaspora in de Verenigde Staten steeds meer een cultureel centrum voor gemigreerde Iraniërs die verspreid over de wereld wonen.
Thijl Sunier Politici, opiniemakers, en media houden van cijfers en van duidelijke categorieën. Dat geeft orde en helderheid en suggereert objectiviteit. Ze geven de indruk dat de werkelijkheid in duidelijk van elkaar te onderscheiden categorieën kan worden ingedeeld en dat verschijnselen en gebeurtenissen een eenduidige oorzaak hebben. Grootschalige surveys kunnen dan ook steevast rekenen op voldoende media-aandacht, ook als er serieuze twijfel is over de uitkomsten. We krijgen dan conclusies gepresenteerd zoals ‘15% van de jihadi’s is bereid geweld te gebruiken’, of ‘44% van de moslims vindt het woord van god belangrijker dan de grondwet’, ‘ van alle moslims in Europa vindt 30% dat de doodstraf moet staan op afvalligheid, terwijl 70% van de fundamentalisten bereid is geweld te gebruiken.’
Zo ongeveer verliep de discussie van 22 februari in het programma Buitenhof tussen socioloog Ruud Koopmans en Nourdin el Ouali van de partij NIDA. Koopmans, een voormalige VU-socioloog die tegenwoordig de scepter zwaait in het in Duitsland nogal omstreden Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung, is de laatste weken weer volop in het nieuws nu hij zijn oude survey uit 2008 weer uit de mottenballen heeft gehaald waarin hij met ‘harde’ cijfers aantoont dat een groot deel van de moslims in Europa ‘fundamentalistische opvattingen’ heeft. Koopmans presenteert zijn uitkomsten op een alarmistische toon en tovert het ene na het andere percentage uit zijn hoed. El Ouali’s zwakke verweer is dat Koopmans goed onderzoek heeft uitgevoerd, maar dat de interpretatie van zijn uitkomsten te wensen overlaat. Dat is el Ouali niet aan te rekenen; ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gezegd, maar daar zit dus precies het probleem. Hoezo is dit goed onderzoek en waaruit moet dat blijken?
By Ila Luijten For my master’s research I’ve gone to Bali, Indonesia, to do fieldwork. My aim is to get an insight into the lives of sex workers, mostly freelance sex workers; the girls who go to clubs in the tourist destinations of Bali to look for money by spending a night with a guy. Here I will describe one night of fieldwork.
In the second week of fieldwork, I came in contact with Lola (23) and Dewi (22)*, two Indonesian friends living in Kuta, Bali. One Thursday evening in January I went for a night out with these girls to their favourite club, Sky Garden.
That morning, I was a bit nervous about my night with the girls, so I send Lola a text message to be sure if we were still on for the night. She responded quickly and told me to meet her at 1 a.m. in front of Sky Garden. Around eleven in the evening Lola sent me a text message asking if I wanted to come over to her place for some drinks. I jumped under the shower, got dressed and looked for her address on the GPS in my phone. It would be half an hour’s drive. On the way I bought some beers for us.
Door Myrna Derksen Ik ben zo iemand die bij een museumbezoek als laatste het museum uitkomt, terwijl m’n gezelschap allang verveeld drie rondjes door de museumwinkel heeft gelopen zonder iets te kopen. Toen ik ruim een jaar geleden tijdens mijn eerste lessen antropologie leerde dat de eerste musea vaak tentoonstellingen waren van de kennis van vroege antropologen kon ik wel een dansje doen op m’n stoel. In elke stad waar ik kom wil ik minstens één museum zien – nou ja, zien – uitpluizen, het liefst zo oud en knullig mogelijk.
Burundi is niet erg ingesteld op toeristen. Het is een klein landje, ingeperst tussen de DRC, Tanzania en Rwanda, dat pas sinds tien jaar, na het eindigen van een burgeroorlog in 2005, aan het opkrabbelen is uit vele jaren van regelmatig terugkerend, gewelddadig conflict. Nu ben ik hier niet als toerist. Ik doe mijn masteronderzoek in een klein dorpje, wat hier een stad genoemd wordt, genaamd Rutana, in de commune Rutana, in de provincie Rutana, om het makkelijk te houden. Als ik vraag of er veel toeristen komen, wordt er enthousiast geknikt, want er zijn wel drie toeristische attracties in de provincie: watervallen, één of andere rots en de bron van de Nijl. Ik ben hier nu bijna twee maanden en ik heb nog geen toerist gezien, terwijl ik toch in hét toeristenhotel van het dorp woon.
This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.