Skip to content

Antropo-WAT?! Antwerpen-Banjul Challenge: vervolg

Hoe zou het met de groep antropologiestudenten zijn die op 3 oktober is vertrokken om mee te doen aan de alternatieve rally van Antwerpen naar Banjul? We hebben hier eerder over geschreven. De eerste berichten zijn inmiddels binnen.  Fred Jonker schrijft:  Het is maandagavond 5 oktober en ik zit op mijn hotelkamer in Sotogrande in Zuid Spanje. Het is nu tegen 01.00 uur ‘s nachts nog behoorlijk warm, de krekels tsjirpen er vrolijk op los en een zweetdruppel stroomt langzaam via mijn neus over mijn gezicht naar beneden en ik zou willen dat ik nog even lekker in het heerlijke water van de Middellandse Zee kon duiken, zoals ik vanmiddag gedaan heb. Een herfst was nog nooit zo intens lekker nat. We zijn twee dagen onderweg en hebben zo’n 2300 km versleten. Tijd om even terug te blikken.

De start van de Antwerpen-Banjul Challenge (ABC) afgelopen zaterdag kende twee officiële vertrekpunten: 10.00 uur vanuit Tilburg en 12.00 uur vanuit Antwerpen. In beide gevallen waren veel vrienden en familie gekomen om alle challengers veel succes te wensen en uit te zwaaien. De sfeer was vooral erg vrolijk en opgewekt. Daarmee kan ik het vertrek vanuit Tilburg voor nu typeren als koud – qua temperatuur uiteraard – en die vanuit Antwerpen als chaotisch – qua mensen. Hier vertrokken we onder politiebegeleiding in colonne, althans iedereen behalve twee van onze auto’s. Doordat Bert en Jørgen hun uiterste best deden om van het gehele vertrek mooie shots te maken konden we niet meer op tijd aansluiten en moesten we op de snelweg even wat extra gas bijgeven. We merkten al snel dat de hele colonne na vertrek van de ‘wegkapitein’ – zoals mooi op achterop het fluorescerende oranje hesje van de motormuis die de colonne begeleidde stond – de gehele rij auto’s langzaam uit elkaar viel. Vanaf dat moment was het ieder voor zich en elk team trok zo zijn eigen plan.

Op 10 oktober schreef Caroline de Neree: In NL kwam na de start een kleine anticlimax van kilometervreten en al een beetje pech. Heel hard meezingen in de auto was heerlijk. Door de antennes lijken de jeeps op speelgoedautootjes tussen de herfstkleuren. Op de pont hebben we leuke interviews gedaan, en eenmaal aangekomen naar een garage voor nieuwe radiotoren voor het Mari Safari Team. Die konden we niet vinden, maar vlak over de Marokkaanse grens wel. Terwijl we bij een kleine taverne tegenover de garage ons tegoed deden aan verse muntthee, couscous, en koffie liepen we een behoorlijke achterstand op. Die nacht hebben we geprobeerd een beetje in de buurt van de rest te komen. We zijn voorbij Fes op een camping gaan staan, anderhalf uur geslapen en weer door gegaan. De auto van Mari Safari liep vast, bij een Marokkaans boerengat liepen we onze vers ingehaalde achterstand weer op en zaten we in de schaduw te wachten.. en wachten.. en bellen.. en wachten… Door naar een iets groter boerengat, hebben we in een prachtige auberge geslapen met zowaar een douche, boven een restaurant waar we heerlijke tagines naar binnen werkte. Maar de sfeer was er niet helemaal. Steeds duidelijker werd dat Mari’s auto een langzame, pijnlijke dood was gestorven. Lees verder op het weblog van Antropo-WAT?!

3 Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *