Anthropological stories and insights from vrije universiteit amsterdam
by Dimitris Dalakoglou
If one was following Greek and international media, it might have seemed as though the difference between the numbers in the Yes and No camps in the Greek referendum was tiny. However, as most ethnographers of Greece would be able to tell you, especially the ones who have spent two years doing research in Athens during the crisis, the No voters were in the overwhelming majority. And so it ultimately proved in the result.
Leave a Comment
Door Freek Colombijn. Kan een antropoloog iets belangrijks opmerken over bankiers? Dat kan bijna niet waar zijn, want de doorsnee bankier en doorsnee antropoloog zijn ‘unlikely bedfellows’ en de financiële sector lijkt zo complex dat alleen topeconomen er iets van snappen. Alleen het sterk cijfermatige aspect ervan maakt het bankwezen al een ogenschijnlijk ongeschikt onderwerp voor antropologen, die bij het woord ‘economie’ eerder aan reciprociteit en kula-ring denken dan aan het Damrak of Wallstreet.
Toch was het een journalist met een PhD in Social Anthropology (van Cambridge University), Gillian Tett, die als een van de weinigen de financiële crisis van 2008 voorspelde. Door etnografisch onderzoek bij de J.P. Morgan bank ontdekte ze een bedrijfscultuur die volgens haar tot economisch ongefundeerde en gevaarlijke financiële producten leidde, die op hun beurt een ernstige economische crisis konden veroorzaken. Ze kreeg helaas gelijk.
2 Comments
Door Ellen Bal en Sandra Bos
Precies een jaar geleden, op 24 april 2013, stortte Rana Plaza in. Het meest dodelijke ongeval in de geschiedenis van de textielindustrie eiste de levens van ruim 1100 arbeiders. Meer dan 2500 medewerkers raakten gewond. Het acht verdiepingen hoge gebouw vlakbij Dhaka, herbergde een aantal kledingfabrieken, een bank, appartementen en diverse winkels. Nadat er barsten werden geconstateerd in de muren van het gebouw, werden de bank en de winkels gesloten. De fabrieksarbeiders, voor het merendeel jonge vrouwen, moesten gewoon aan het werk. Anders zouden ze hun baan verliezen. Tijdens de drukke ochtenduren stortte het hele gebouw als een kaartenhuis in. Nog steeds liggen er lijken begraven onder het puin.
A fourth and last field report from the VU’s Master students, once again reposted from the Vamos Bien website. Martina Morbidini conducts research on informal waste collectors in Brazil, ‘catadores’ in Portuguese.
By Martina Morbidini Belo Horizonte is an egg, they say. It’s a huge city, yet everyone seems to know each other and happen to meet in the strangest situations, so that living here seems more like living in a huge village instead of in a city. As I arrived here, friendship ties left two years ago at an embryonic stage flourished as if it was ‘normal’. I found my current house by greeting a familiar face on the street, with the two of us not really 
knowing who the other was and why we knew each other. This city is full of beautiful, casual encounters.
So I ask myself why, in a city of 2.5 million people, ‘everyone’ seems to meet known people all the time, instead of giving the impression of being lost and surrounded by strangers all the time.
Leave a Comment
Just like last year, various master students obtained a small financial allowance from the Vamos Bien-Foundation of our Department. In return, they write blogs about their fieldwork, posted on the vamosbien.nl-site. Like last year, we will re-post some of these field stories on our Standplaatswereld site. The first one is by Dafydd Russell-Jones. He went to South Africa to explore the experiences of poverty among white communities living in informal settlements in and around Pretoria. This research will explore the lived realities of white South Africans who have experienced a great shift in social and economic security since the end of apartheid.
By Dafydd Russel-Jones After commuting in and out of Westfort (an ‘improvised’ community near Pretoria) for the past 6 weeks, I was presented an opportunity to live in one of the spare rooms with a member of the Democratic Alliance and so I have been living as he does for the past week. On the very first visit to Westfort, I spoke with a young Soweto man with two kids, and Indian family who lived next door to a Zimbabwean family, a Zulu man, who was neighbours with an Afrikaner lady and also a coloured family. I was told by one of my supervisors that I should not go looking for the ‘rainbow nation’ whilst in South Africa because I simply would not find it. It is clear that the rainbow exists right here, but the colours are not united in their freedom of choice, instead they are bound in their daily struggles and alas, there is not a pot of gold sight.
During my time, I have tried to speak with a diverse range of people as possible but have carried out the most in depth interviews with minority of Afrikaners (20) as they are the focus of this study. Regardless of cultural background, there are three clear insecurities that would dominate any humans daily psychological, emotional and operational capacities; no running water, no electricity and not knowing that you will still be sleeping under the same roof come tomorrow.
Leave a Comment
Door Gerwin Peelen. De demonstraties in Bosnië zijn inmiddels al meer dan een week aan de gang. Boze burgers in Tuzla gingen de straat op om te reageren tegen de hoge werkloosheid en het instorten van de lokale economie. Het sloeg over naar de andere steden in Bosnië waaronder de hoofdstad Sarajevo. In eerste instantie om de Bosniërs in Tuzla te steunen maar al snel keerden de protesten zich tegen het overheidssysteem, de economische malaise en de politieke corruptie.
Rellen van vrijdag ‘Dit heb jij nog nooit meegemaakt. Maar ik al duizend nachten. In de oorlog’, aldus één van de informanten in een kroeg na de rellen van afgelopen vrijdag. De vooral oudere demonstranten veranderden in toeschouwers en een jongere generatie nam het op tegen de ME en zette het Kantongebouw in vuur en vlam. Ook het naastgelegen Presidentieel gebouw werd bestookt door honderden jongeren. Chaos was meester op het politieke plein en diverse kiosken werden geplunderd en in de fik gezet.
1 Comment
Door Freek Colombijn. We noemen onszelf graag een consumptiemaatschappij en vinden consumeren meestal fijn. Misschien worden we er zelfs gelukkig van. Maar we kunnen onszelf evengoed een afvalmaatschappij noemen. Het is net de wet van behoud van energie. Consumptie produceert afval, of het nu gaat om een luxueus in veel lagen verpakt minuscuul flesje parfum of een zonder verpakking op de markt meegegeven tros bananen.
Het afval moet de stad uit, of de stad verstikt zichzelf. Stakingen van de vuilophaaldienst in bijvoorbeeld Napels en onlangs in Madrid laten zien dat een stad heel snel onleefbaar wordt als het afval niet afgevoerd en verwerkt wordt.
In een moderne samenleving moet het afval niet alleen verwijderd worden, maar ook gesplitst en gerecycled. In Nederland is het ophalen en splitsen van afval de verantwoordelijkheid van gemeentelijke overheden. In Amsterdam zijn we er eerlijk gezegd niet erg ver mee; we gooien bijvoorbeeld ons groente- en tuinafval gewoon bij het restafval.
Leave a CommentFreek Colombijn Ons afval dreigt ons te verstikken. Zelfs de mooiste plekjes op aarde zijn bezaaid met plastic. Gelukkig nemen wereldwijd mensen initiatieven om de afvalberg te verminderen.
De feestdagen zitten erop. Voor veel mensen was het ook, of misschien vooral, een week van consumeren. Overdadige kerstdiners, vuurwerk, nieuwe kleren, cadeautjes onder de kerstboom. Dit alles hoeft helemaal niet in strijd te zijn met de kerstgedachte, want bij een feest horen lekker eten en mooie kleren. Wat wél een probleem is: met al dat consumeren produceren we natuurlijk ook een extra grote berg afval.
Na de feestdagen puilen onze vuilnisbakken uit van etensresten, lege flessen, pakpapier en verpakkingen van cadeautjes, verpakkingen van nieuwe overhemden en nylonkousen, afgestoken vuurpijlen, zelfs complete kerstbomen. Deze sporen van de feestdagen zijn kenmerkend voor een veel groter probleem: we dreigen om te komen in ons afval, wat een belangrijk onderdeel is van ons algemene milieuprobleem. Toen afgelopen december de vuilnislieden in Madrid staakten, werd de stad snel onleefbaar. Wie in de Himalayas – zuivere lucht, sneeuwwitte bergtoppen, kristalhelder smeltwater? – wandelt, volgt een spoor van afval. Jaarlijks laten bergbeklimmers 33.000 kg aan lege flessen op de Mount Everest slingeren en de basiskampen van de bergbeklimmers zijn amper te onderscheiden van een vuilnisbelt. In Kuta Beach, de bekendste badplaats van paradijselijk Bali (Indonesië), spoelt met elke vloed een nieuwe hoeveelheid zwerfvuil op het strand.
1 Comment
During the 8th Annual Symposium on Current Developments in Ethnographic Research held this year at the VU (28-30 August) keynote speaker and political scientist Timothy Pachirat talked about his undercover, ethnographic research at an industrialized slaughter house on the kill floor. Timothy, who is Assistant Professor of Politics at The New School for Social Research, wrote a book about his research, ‘Every Twelve Seconds: Industrialized Slaughter and the Politics of Sight’, in which he explores how industrialized violence at an American slaughterhouse is organized, disciplined, and reproduced. At the slaughterhouse, 2,500 cattle are killed per day – one every 12 seconds. With his consent, we share below parts of an interview he held this year with correspondent Avi Solomon from BoingBoing.com about his research and book.
Avi: Why did you choose to go undercover in a slaughterhouse?
Timothy: I wanted to understand how massive processes of violence become normalized in modern society, and I wanted to do so from the perspective of those who work in the slaughterhouse. My hunch was that close attention to how the work of industrialized killing is performed might illuminate not only how the realities of industrialized animal slaughter are made tolerable, but also the way distance and concealment operate in analogous social processes: war executed by volunteer armies; the subcontracting of organized terror to mercenaries; and the violence underlying the manufacturing of thousands of items and components we make contact with in our everyday lives. Like its more self-evidently political analogues–the prison, the hospital, the nursing home, the psychiatric ward, the refugee camp, the detention center, the interrogation room, and the execution chamber–the modern industrialized slaughterhouse is ‘zone of confinement,’ a ‘segregated and isolated territory,’ in the words of sociologist Zygmunt Bauman, ‘Invisible,’ and ‘on the whole inaccessible to ordinary members of society.’ I worked as an entry level worker on the kill floor of an industrialized slaughterhouse in order to understand, from the perspective of those who participate directly in them, how these zones of confinement operate.
Leave a Comment