Anthropological stories and insights from vrije universiteit amsterdam
Door Peter Versteeg Het nieuwe jaar was nog tamelijk vers toen verontrustend nieuws bekend werd. Met oudejaarsnacht zouden vele tientallen vrouwen op het Keulse stationsplein zijn beroofd en aangerand. Het aantal aangiften van aanranding is boven de 500 gestegen, waaronder twee maal verkrachting. Verschillende keren stond ik op het punt om hier iets over te schrijven, maar ik werd steeds weerhouden door de gevoeligheid rond het onderwerp.
2 CommentsDoor Erik van Ommering Europa kan gemakkelijk oorlogsvluchtelingen op-vangen. Niet piepen dus, maar gewoon: welkom zeggen.
Het groeiende aantal vluchtelingen dat Nederland bereikt, is eerder een test voor onze waarden dan voor onze instituties. Met een comfortabele vierde plaats op de mondiale Human Development Index en een dertiende positie op de lijst van landen met het hoogste bruto nationaal product per hoofd van de bevolking hoeft Nederland gelukkig geenszins bang te zijn dat de instroom van een relatief klein aantal vluchtelingen onze samenleving of cultuur opeens zal ontwrichten.
1 Comment
By Yoram Kannangara The commencement of the new millennium and the age of global networks, 9/11, The Gulf War(s) semantics, Al-Qaeda, and incessant turmoil in the Middle-East. These are all small pieces of the puzzle that, put together, shows a fragment of the Islamic State’s (IS) rise. Ultimately it becomes trivial to question how and why IS came into existence and who is to blame, a vicious circle many an academic has tumbled into. That would be similar to attributing the puzzle’s image to a starting piece, a redundancy because it doesn’t matter where one starts as in the end all the pieces will come together anyway displaying the same picture.
Door Marina de Regt. Afgelopen vrijdag is er een bestand afgekondigd in de al ruim drie maanden durende oorlog tussen Saoedi-Arabië en de Houthis in Jemen. Dit bestand is uitermate hard nodig want de situatie in Jemen is ronduit verschrikkelijk. Volgens de meest recente gegevens van de humanitaire coördinator van de VN hebben momenteel 21 miljoen Jemenieten behoefte aan humanitaire hulp (op een totale bevolking van 25 miljoen), en zijn meer dan één miljoen mensen ontheemd. Er zijn al meer dan 3000 doden gevallen en 15.000 gewonden, waaronder heel veel burgers. Het dagelijkse leven in Jemen is sinds de bombardementen tot stilstand gekomen. Er is slechts een aantal uren per dag elektriciteit, er is nauwelijks water meer beschikbaar en benzine en diesel zijn al maandenlang schaars. Het gevolg is dat er nauwelijks auto’s meer rijden, mensen niet meer naar hun werk kunnen, generatoren niet meer werken, en het openbare leven vrijwel compleet tot stilstand is gekomen. Bovendien is Jemen voor 90 procent afhankelijk van import, en wordt er sinds eind maart niets meer ingevoerd omdat havens en vliegvelden zijn gesloten. Medicijnen en voedsel raken langzaam op, met alle gevolgen van dien.
Ik heb jaren in Jemen gewoond en gewerkt, en heb er talloze vrienden en vriendinnen. In de afgelopen maanden heb ik met een aantal van hen contact onderhouden, maar de uitzichtloosheid die uit deze gesprekken blijkt maakt het voor mij steeds moeilijker hen op te bellen. Iedereen zit thuis, niemand gaat meer naar zijn of haar werk, ze ontvangen geen salaris meer en leven van hun spaargeld. Er is geen transport meer, geen elektriciteit om naar de televisie te kijken of de airconditioning te gebruiken (wat vooral rampzalig is in de kustgebieden waar de temperatuur in de zomer heel erg hoog is). Kinderen gaan niet meer naar school of de universiteit. Iedereen zit doelloos thuis te wachten tot de situatie verbetert. In de telefoongesprekken weet ik vaak niet wat ik moet zeggen, maar ik weet dat het belangrijk is dat ik mijn betrokkenheid blijf tonen.
4 CommentsDeel twee van een foto essay door Edien Bartels, Trudie Visser (tekst) en Marije Koudstaal (© foto’s). (Deel één) Zij schreven eerder een blog over de problematiek van de Ezidi vluchtelingen: “Er blijft ons niets over.”
Foto essay door Edien Bartels, Trudie Visser (tekst) en Marije Koudstaal (© foto’s). Zij schreven eerder een blog over de problematiek van de Ezidi vluchtelingen: “Er blijft ons niets over.”
Ethiopian Israelis demonstrating in Tel Aviv, with Ethiopian and Israeli flags side by side, 3 May 2015
Jan Abbink. April-May 2015: Ethiopian Israelis come out en masse onto the streets of Tel Aviv, Jerusalem and Haifa, the three largest cities of Israel, following a filmed incident of police abuse of an Ethiopian Israeli man. The short recording goes viral and evokes the anger of recognition among most of the ca. 135,000 Ethiopian Jews in the country. On 30 April, they protest in the thousands and demand ‘an end to discrimination, racist incidents, discrimination and inferior socio-economic position’. Some of the happenings turn into clashes with the police. In Tel Aviv, on 3 May, dozens of people get injured, and many arrested in the second demonstration. These are some of the largest protests of recent years in Israel.
Leave a Comment
By Younes Saramifar While reading (VU University Professor) Hallah Ghoreshi’s Ways to Survive, I recalled the December of 1994 with amusement. She has written about her fascination with weapons during her school years in Iran after the Islamic Revolution. It seemed similar to my own enchantment with the AK-47, particularly on that day when we had to pass the exam for the course called “Preparing for Defence”—the most exciting course for a 12-year old boy with a textbook full of pictures of weaponry and war machineries; the promise of an exam in the shooting range made it all the more attractive. I still remember the cold sensation of the barrel and the shining brass of exactly five Kalashnikov bullets that we had to push inside the magazine, against the force of the spring and the cold wind of winter in the shooting range. I passed my exam with a smile and exciting memories, but I never imagined a day would come when I would name my book after the AK-47!
1 Comment
Door Edien Bartels en Trudie Visser, foto’s Marije Koudstaal
De ontzetting over grote aantallen verdrinkingen van vluchtelingen en migranten in de Middellandse Zee, lijkt lippendienst te bewijzen aan de discussie, door de VVD weer opgepakt, over opvang van vluchtelingen in de regio. De voordelen zouden duidelijk zijn: ze kunnen sneller terugkeren als het weer veilig is, zij kunnen zich sneller aanpassen aan de samenleving van het ontvangende land in het geval de opvang langer nodig is. Bovendien is het goedkoper dan opvang in westerse landen. Is dit wel zo? Zijn dit geen losse kreten om een kiezerspubliek te bedienen? En om met veel bravoure aan te geven dat de oplossingen niet in de westerse landen liggen maar in dat deel van de wereld waar conflicten oplaaien? Weten degenen die dat poneren wel waar ze over praten? Laten we dat nu eens nagaan. Per slot worden de meeste vluchtelingen, volgens verschillende bronnen zo’n 95 procent, nu ook al opgevangen in ‘de regio’. We nemen het voorbeeld van Turkije omdat we daar recent op bezoek zijn geweest in twee vluchtelingenkampen. Turkije vangt op dit moment volgens Amnesty ongeveer 1,6 miljoen vluchtelingen op uit Syrië. Dit is ongeveer de helft van alle Syrische vluchtelingen, naar schatting zo’n 3,2 miljoen mensen. In september 2014 kwamen er nog eens 130.000 binnen, dat is meer dan in de hele EU in de afgelopen drie jaar. Hoe pakken de voordeel argumenten van opvang in de eigen regio uit voor Turkije?
1 Comment