Afgelopen zondag zond FunX de tweede aflevering uit van een reeks antropologische verkenningen in het programma Spoken. Deze week onderzocht programmamaker Manu het samengaan van antropologie en activisme aan de hand van het Israëlisch/Palestijns conflict. Voor Standplaats Wereld maakte hij een overzicht van zijn gesprekken met (activistisch) antropologen Anne de Jong en Erella Grassiani:
Door Manu van Kersbergen Iedereen heeft er eigenlijk wel een mening over. Het conflict dat nu al vele decennia duurt in het hart van het Midden Oosten. Bestaat er een toekomst waarin er ooit vrede zal zijn voor zowel de Israëli’s als de Palestijnen? Of is de term ‘vrede’ nu al zo vaak gebruikt m.b.t. Israël en Palestina dat het een lege, nietsbetekenende term is geworden?
Door Lenie Brouwer “We spreken een taal die we niet kunnen lezen en we lezen een taal die we niet kunnen spreken.” Deze uitspraak komt van een leraar Arabisch die zelf zes talen spreekt, Berbers, Marokkaans Arabisch, standaard Arabisch, Engels, Frans, Italiaans en zelfs een beetje Nederlands. Van die zes talen kan hij er vier lezen. Marokkanen en hun talen, het fascineert me enorm. In Nederland hebben we er moeite mee dat Marokkaanse kinderen thuis Berbers of Arabisch spreken in plaats van Nederlands, maar in Marokko is het heel gewoon om minstens twee talen beheersen. Maakt het echt zo veel uit welke taal je spreekt of leest?
Door Erella Grassiani De afgelopen tijd staan Israëlische soldaten weer in de spotlight. Van vrienden overal ter wereld kreeg ik berichten toegestuurd over Eden Abergil, de Israëlische soldate die foto’s van zichzelf met haar gebonden Palestijnse gevangenen op Facebook had gezet. Iedereen was ontzet: hoe kon dit lachende meisje zo wreed zijn? Vorige week nog verscheen hierover een stuk van Ina Friedman in Trouw onder de titel ‘Leger krijgt gedragscode er niet ingestampt’. Mijn eerste reactie op het nieuws was: ja, dit is verschrikkelijk. Maar verrassend? Nee.
Door Jethro Alons Moslims mogen van hun geloof geen alcohol drinken. Dit wist ik al toen ik naar Marokko ging. Ook wist ik dat ik in Arabische landen het drinken van alcohol sociaal niet geaccepteerd is en dat ik niet hoefde te verwachten dat ik in elke kroeg een biertje kon bestellen zoals in Nederland. Maar hoe sociaal onacceptabel alcohol hier is werd mij pas duidelijk toen ik zelf wijn ging kopen.
Er zijn logischerwijs weinig winkels in Rabat waar je alcohol kan kopen. De winkel waar ik heen ging was de grote supermarkt (vergelijkbaar met de Franse Supermarchés) aan de rand van de stad. De drank afdeling was aan de zijkant van de supermarkt, in de hoek. De hele supermarkt is wit en licht van kleur, zoals elke supermarkt. Behalve dit hoekje. Waar de hele supermarkt helder en licht is, is het hier donker en zijn de muren grijs. Er hangt hier een onprettige sfeer. Er ligt rommel op de grond en er hangt een geur van oud bier. Mandjes liggen ongeordend in een hoekje. Mensen zien er gehaast uit.
Maja Lovrenovi?Somewhere between Göreme and Nev?eher, the towns in the Cappadocia province of Central Turkey, in an underground restaurant carved into the famed regional volcanic sediments, a tightly seated crowd of tourists was awaiting for performers to appear on the stage area in the middle of a huge circular cave-like space. We had all been shuttled there in tourist buses, to enjoy raki, meze and the “whirling dervishes”. We had been told beforehand that the dance performance is not the actual trance-reaching Mevlevi ritual of sema, but in the same note nevertheless kindly asked not to take pictures until the lights are turned on at the end of the act. The dancers might get distracted by the camera flashes, it had been explained to us, as they need to concentrate on the whirling movement “just as the real dervishes used to do”.
Lenie Brouwer, docent antropologie aan de VU, verblijft tot 6 november in Rabat waar zij aan het Nederlands Instituut Marokko college geeft aan studenten die de minor Marokko studies volgen. Vandaag, een week na het einde van de ramdan, doet zij verslag van haar observaties tijdens de vastenmaand.
Door Lenie BrouwerRamadan is de heilige maand van de moslims, het is een tijd van bezinning, tijdens welke het geloof centraal staat. Maar volgens sommigen lijkt het wel een feestmaand, zo lees ik in het Marokkaanse tijdschrift Actuel. Elke avond is het feest op de boulevard Corniche in Casablanca, dat tot de ochtendgloren schijnt door te gaan.
Door Edien Bartels Met je nicht of je neef kan je beter niet trouwen want dan loop je het risico op kinderen met een erfelijke afwijking. Dat is de gedachte die leeft onder veel mensen in Nederland. Maar er wordt ook wel anders tegenaan gekeken. Huwen met een neef of nicht is juist gewenst; dat is een betrouwbare huwelijkspartner voor mensen afkomstig uit Noord Afrika en het Midden-Oosten.
Consanguïne huwelijken (huwelijken tussen verwanten) komen vooral voor in die gebieden waar de familie de basis vormt voor sociale en fysieke zekerheid van individuen. In West Europa wordt minder consanguin gehuwd, hoewel ook mensen van goede naam soms met een nauwe verwant een huwelijke sluiten, zoals Darwin, die gehuwd was met een volle nicht. Met de migratie van mensen uit Turkije en Marokko komen er ook in Europa meer consanguïne huwelijken voor. Maar speelt het probleem van erfelijke afwijkingen voor kinderen dan niet voor hen?
Zaterdag 22 mei om 09:02 uur neemt VU-antropologe Edien Bartels deel aan een gesprek over gearrangeerde huwelijken op Eva-radio. Naast haar zullen ook Harriët Cornelius van stichting Evangelie & Moslims, en drie mensen die persoonlijk…
Door Erik van OmmeringKinderen in oorlogsgebieden worden doorgaans geprojecteerd als iconen van onschuld in een wereld vol gruwelen. We kennen allemaal de spotjes van hulporganisaties die met schokkende beelden en dramatische muziek de kijker aanzetten tot donaties om de levens van deze ontredderde schepsels te verlichten. En het is waar: we kunnen ons nauwelijks een voorstelling maken van hoe het is om op te groeien onder voortdurende dreiging, te midden van mijnenvelden en vernieling, en te moeten leven zonder toekomstplannen, zonder scholing, zonder hoop. En toch is er meer. De reclamespotjes laten niet zien hoe kinderen ook onder gewelddadige omstandigheden manieren vinden om te leren, te werken, en te overleven. Hoe ze zichzelf vaak allesbehalve als weerloos slachtoffer zien, hoe ze indrukwekkende en inventieve manieren vinden om zin te geven aan de realiteit van geweld en verlies.
Deze week zendt Holland Doc vijf films uit over het leven van kinderen in conflictgebieden: documentaires die niet alleen laten zien hoe kinderen lijden, maar ook hoe weerbaar en inventief ze zijn.
This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.