Dagelijks leven in het vluchtelingenkamp van Kobani in Suruc, Diyarbakir, april 2015

Dagelijks leven in vluchtelingenkamp Suruc. In dit kamp wonen vluchtelingen uit Kobani en omstreken. Nadat Kobani is terug veroverd op IS gaan de meeste vluchtelingen terug. Mannen gaan vooruit om de stad Kobani weer leefbaar te maken. Vrouwen blijven langer in het kamp wonen met de kinderen tot het veilig is in Kobani. Ondertussen gaan families zo nu en dan terug. Het kamp is opgebouwd op een braakliggend stuk grond. De hele oppervlakte is bedekt met keien. Eenvoudige voorzieningen zijn opgetrokken; er is een douche en wasruimte, keuken en toiletgroep. Er is elektriciteit aangelegd. Elke tent beschikt over licht en in de winter had iedereen een elektrisch kacheltje. “God zij dank toonde deze winter mededogen,” aldus de opzichter.

Vrouwenruimte. Op het terrein staat een grote tent waarop staat te lezen: vrouwentent. Hier komen de vrouwen en kinderen samen. Twee jonge meiden vertellen dat de vrouwen hier ook komen om te praten over de gebeurtenissen in Kobani.

Het medisch team is georganiseerd door de vakbond voor medisch geschoold personeel en telt gemiddeld tien professionals. Bij toerbeurt sturen de Koerdische provincies een medisch team naar Suruc. Er is een strak geleide organisatie. In elk straatje worden twee vrouwen aangesteld aan vertrouwenspersoon. Zij geven aan de artsen door wanneer een vrouw moet bevallen, wanneer mensen ziek zijn en onderzoek behoeven, wanneer mensen zich isoleren, etc. Ook is er structuur in het schoonhouden van de straten en rondom de tenten.

Straatje in het Kobani kamp. Omdat de mannen al terug zijn naar Kobani wonen hier nu vooral ouderen, vrouwen en kinderen.

De tenten zijn schaars bekleed. Er zijn nauwelijks matrassen en beddengoed. De mensen slapen op de grond. De kinderen spelen in en uit de tenten.

De schamele aankleding van de tenten komt goed naar voren op deze foto. Er staat links voor een klein kookapparaat. Het menu is sober. Er is geen vlees en groente beschikbaar. Het voedsel bestaat uit bulgur, rijst, brood.

Keukentje met voedselvoorraad in tent voor moeder met vier kinderen.

Spelende kinderen Er is geen speelgoed in het kamp. De kinderen hangen rond en vermaken zich met houten latten en stenen. Deze foto laat zien dat kinderen een wip hebben gemaakt. Verder spelen kinderen met steentjes en stukjes plastic. Bij de uitgang zien we oudere kinderen met lange kartonnen kokers die ze als zwaarden gebruiken. De school was gehuisvest in een tent. Op dit moment is er geen school meer omdat er al veel gezinnen zijn teruggegaan naar Kobani.

Alle tenten in dit kamp dragen een groot logo van de Koerdische Autonome Regio. De tenten zijn geschonken door president Barzani. De Turkse regering steunt deze kampen niet. Het zijn de grotere gemeenten in deze regio zoals Mardin, Dersim en Diyarbakir die deze kampen financieren. Dat gaat wel van hun budget af. Er is nauwelijks hulp gekomen van Europa. Koerdische migranten hebben wel acties gehouden. Ook vanuit Nederland zijn er kledingacties geweest. Denen zijn op bezoek geweest. Duidelijk is dat de voorzieningen veel beperkter zijn dan in het kamp voor Ezidi in Diyarbakir. Er zijn twee opzichters die dag en nacht in het kamp blijven. De mensen kunnen in en uit lopen. Ze vertellen ons dat ze zich veilig voelen. Er zijn veel familiebanden tussen de bewoners van deze streek en de bewoners van Kobani en omstreken die in de kampen wonen.

Tent opbreken om naar Kobani terug te gaan. De stad Kobani en omstreken is nu wel bevrijd van IS maar er staat niets meer overeen. Er liggen ook veel mijnen. Die moeten eerst geruimd worden. De bewoners van de kampen die teruggaan en niet meer in hun huis kunnen wonen (omdat het huis vernietigd is) mogen hun tent mee nemen. Op de foto is te zien hoe jongens de tent inpakken om mee te nemen.

Als bezoekers zijn wij aantrekkelijk voor de kinderen. Na het uitwisselen van onze namen en het oefenen van enkele Koerdische woorden, barsten de kinderen uit in een liedje over de aanval van IS op hun woonplaats Kobani. Het lied is gemaakt door een vrouwelijke strijder van de YPJ (Koerdische verzetsbeweging in Syrië). Ze was getroffen door een kogel. Zonder verdoving werd ze geopereerd om de kogel eruit te halen. Ondertussen zong ze het lied om de pijn te overwinnen en zichzelf moed in spreken. Het is een grote YouTube hit geworden. “Kobani is verdrietig. Ze heeft pijn. Kobani is gewond. Ze huilt bittere tranen.” Deze strijdster identificeert zich met Kobani. Alle kinderen in het kamp zongen mee en veel volwassenen hadden het lied op hun telefoon. De vrouwelijke strijdster is later gesneuveld in de strijd voor de bevrijding van Kobani.Marij

Dagelijks leven in het vluchtelingenkamp van Kobani in Suruc, Diyarbakir, april 2015

Like this:

Related

Dagelijks leven in het vluchtelingenkamp van Kobani in Suruc, Diyarbakir, april 2015

Share this:

Like this:

Related