Skip to content

Onderzoeksstage in Peru

Door Estefania Laney Mijn participerende observatie gaat ver. In Tiracancha, een van de drie gemeenschappen waar ik mijn onderzoek doe, verricht ik mijn behoeftes in een plastic emmertje. Ik hijs mij in traditionele kledij op de verjaardag van de basisschool (om vervolgens door iedereen te worden nagestaard en uit/toegelachen); ik ontbijt elke ochtend met een avondmaal (rijst met vlees en groenten) en ik laat me voor schut zetten door de Quechua-sprekende leerlingen. Ook doe ik gezellig met de leraren mee wanneer zij de avond dronken en dansend doorbrengen. Dit laatste was natuurlijk ook ter ere van de verjaardag van de basisschool, waarvan ze niet weten hoeveel jaar die bestaat (maar ze gokken op zo’n 50). Het resultaat was dat ik in de dansende armen van een van de autoriteiten van Tiracancha belandde.

Deze man van middelbare leeftijd rook een beetje muf, had zijn ongewassen traditionele kleding aan, was zijn gevoel voor ritme in de loop der jaren kwijtgeraakt, had al iets teveel bier naar binnen gewerkt en miste een paar voortanden. Terwijl ik van links naar rechts werd geslingerd en probeerde de gesandaalde voeten van de man te ontwijken, begon hij ineens wat vreemde blaasgeluiden te produceren. De betekenis van deze geluiden is mij nog onbekend, maar het restultaat was dat een grote klodder speeksel, gemengd met wat fijngekauwde coca-bladeren, zijn mond verliet op de plek waar hij de tanden miste, en terechtkwam op mijn rechterhand. Aangezien hij mijn handen stevig vasthield, moest ik nog het hele nummer uitdansen voor er een mogelijkheid was om mijn hand schoon te maken. De rest van de avond heb ik hem angstvallig in de gaten gehouden, en als hij naderde om mij ten dans te vragen, was dat altijd net het goede moment om even naar de wc te gaan!

Dankzij HoPe kan ik mijn profilerings-, ofwel ´vrije-´,ruimte van het derde jaar van mijn studie ´culturele antropologie en ontwikkelingssociologie´ invullen met een daadwerkelijk onderzoek in het veld. Antropologisch onderzoek, waarin je met vragen naar een bepaald gebied gaat om daar vervolgens tijdelijk te wonen, met de mensen te leven en te praten, de sfeer te proeven, en vervolgens´echte´ antwoorden te vinden. Geen kort bezoek, snelle vragenlijstjes en afstandelijke antwoorden, maar diepte-interviews, vriendschappen en observeren wat er in de praktijk nou daadwerkelijk plaatsvindt. Voor de universiteit moet ik 2 onderzoeken doen, welke plaats zullen vinden in Tiracancha, Patacancha en Chumpe y Poques. Dit zijn 3 gemeenschappen die op zo´n 2-3 uur rijden van Cuzco liggen en waar HoPe heeft geholpen met de opbouw/verbetering van de plaatselijke middelbare school. Ik hoop dat ik antwoorden krijg op vragen als het belang van de school, hoe de school met de plaatselijke cultuur omgaat, en wat die cultuur dan daadwerkelijk voor deze informanten inhoudt. Niet alleen zijn deze onderzoekjes een leerproces voor mij, ook hoop ik HoPe een beetje te kunnen helpen met de informatie die ik verzamel. Maar stiekem ben ik wel een beetje bang dat zij al van alles op de hoogte zijn.
Ik kende Peru al wel, maar dan als toerist. De Inca trail, Machu Picchu, Cajamarca, Trujillo, de restanten van de architectuur van de Inca´s in en rondom Cusco, het Titikaka meer. Maar zo´n afgelegen gemeenschap met zijn adobe huisjes en zijn mooi geklede maar toch vaak wel een beetje ongewassen inwoners is een hele nieuwe ervaring. Hier onderzoek doen is moeilijk, omdat de mensen vaak ingetogen en verlegen zijn, wat een diepte-interview wel belemmerd, en ze soms het Spaans minder beheersen dan ik. Ongeordend, omdat alles hier niet zo punctueel is als ik het in Nederland gewend ben, en ik vaak uren op iemand wacht en die tijd dus anders had kunnen gebruiken. Eenzaam, omdat ik er toch niet helemaal bijhoor, en alles zo ver weg is van de drukke wereld die ik gewend ben. Maar bovenal is hier onderzoek doen erg leuk en interessant. Ik kom verhalen tegen die me raken of mij ontzettend verbazen. Zo zijn er twee jonge meisjes die volgend jaar met school willen stoppen om naar het klooster te gaan. Volgens de dames zijn hun moeders al druk in de weer om een plaatsje voor ze te regelen. Niet omdat die meiden altijd al naar het klooster wouden, maar omdat ze op t.v. hebben gezien dat in 2013 het einde van de wereld plaatsvindt, en ze daarom dus hun ziel willen gaan redden.
Soms heb ik vlagen van heimwee en verdriet, want hoog in de bergen antropoloogje spelen is soms best eenzaam, maar het overgrote deel van de tijd ben ik aan het genieten, aan het leren en aan het leven. Ik heb nog maar 2 maanden veldwerk te gaan, maar ik kijk nu al uit naar alle nieuwe ervaringen en verhalen!

Estefania Laney is 3e jaars studente culturele antropologie en ontwikkelingssociologie aan de Vrije Universiteit.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *