Door Ton Salman Op de hoogvlakte in Bolivia is het koud en winderig. In de winter zakt de temperatuur iedere nacht onder het vriespunt. Dan valt er maandenlang ook geen regen, worden het harde gras en de stekelige lage struikjes bruin, en schuren en prikken ze zo mogelijk nóg wat gemener. Dan zijn dus, als je erdoorheen wandelt, hoge schoenen en dikke broekspijpen zeker aanbevelenswaardig. De wind snijdt en de zon verwarmt maar een beetje – maar is op de hoogte van zo’n 3800 meter boven zeeniveau zó onbarmhartig dat je binnen een paar uur verbrandt en je lippen kloven. De eerste neerslag van het seizoen is vaak sneeuw. Het levert een prachtig landschap op. Voor wie zich de genieting daarvan kan permitteren.
Daar, op anderhalve kilometer van het dichtstbijzijnde dorpje (en dan nog maar met zo’n 100 inwoners) staat een klein lemen huisje. Ernaast een minuscuul schuurtje en een kleine kraal om ’s nachts de schapen in samen te drijven. De bewoonster, laten we haar Manuela noemen, alleenstaand, leeft van de ongeveer 60 schapen en wat kleinschalige landbouw: aardappelen, wat groente, haver en quinoa, het inmiddels ook in het Westen populaire “Andesgraan”. Het is geen vetpot, en het leven is moeilijk. Het is sloven. Er is de kou. Alle beesten moeten gevoed. De harde grond bewerkt.
Leave a Comment