Skip to content

Tag: Inge Melchior

Antropologische observaties van een jonge moeder

standplaats
Mijn onbegrensde bengel in de Baltische Zee, zomer 2014 (foto door Inge Melchior)

Door Inge Melchior 16 Maanden geleden werd ik moeder van Jonah, en sinds die tijd denk ik al na over een blog stukje. Immers, moeder worden is een rite de passage, zegt men, en dat bracht mij terug bij oude antropologische wijsheren.

Mijn eerste antropologische observaties deed ik toen ik deel werd van ‘de groep van moeders’. Sinds Jonah 3 maanden oud is, gaan we wekelijks babyzwemmen en eens in de maand is er ‘mama-café’, een bijeenkomst voor borstvoedende moeders. Ik zie een identiteitsstrijd gaande bij deze jonge moeders, ie tegemoet proberen te komen aan de vele verwachtingen die ze ervaren vanuit de samenleving. Ik merk dat ze aan de ene kant het moederschap heel graag onderdeel maken van hun ‘nieuwe identiteit’, aan de andere kant de ontzettend sterke behoefte hebben om hun oude identiteit – van toen ze nog niet mama-van waren – kunnen voortzetten. ‘Pas jij alweer in je oude kleren?’ ‘Wanneer begin jij weer met werken?’ Pas als je beide kanten in evenwicht hebt, lijkt het, ben je een moeder van deze tijd: die is er én voor haar kind, maar zeker ook voor haarzelf.

Ik weet dat ik ‘ze’ schrijf. Hoewel ik een kind heb, check, en op dezelfde plekken kom als zij, check, en bij dezelfde gesprekken aanwezig ben, check, heb ik niet het gevoel dat Jonah mijn leven grandioos op z’n kop heeft gezet of dat ik me méér verbonden voel met vrouwen met kinderen dan zonder. Jonah heeft mijn leven verrijkt maar ik heb niet het gevoel dat hij mijn ‘ik’ een knauw heeft gegeven. Eigenlijk meer een boost. Sinds Jonah er is weet ik beter wat ik belangrijk vind in het leven. Het heeft een reden dat ik een draagzak heb gekocht, katoenen luiers gebruik, zoveel mogelijk biologisch koop (wie koopt er nu potjes?) en houten speelgoed prefereer. Jonah heeft me doen inzien, wat mijn waardes zijn en mijn diepste levenswensen.

1 Comment

Ode aan de carnaval: een observatie van mezelf

Door Inge Melchior Ik heb slecht geslapen vannacht. Gisterenavond ben ik een taartje gaan eten met een Estse vriendin in mijn favoriete café in Tartu. We hadden twee redenen voor een taartje. Dit jaar vielen ‘Internationale Vrouwendag’ en vastlapäev op dezelfde dag. Gistermorgen belde één van mijn informanten mij op, een oude man die tegen de Sovjets gevochten heeft, waarmee ik samen alle herdenkingsbijeenkomsten afga. “Goede vrouwendag gewenst!” Dat was de enige reden voor zijn telefoontje. Als ik op straat loop, zie ik Estse mannen met bloemen lopen. En Estse mannen zijn niet bepaald romantici, des te betekenisvoller zijn de bloemen in hun hand. Ik kom een jongen tegen uit mijn dansles, die naast dat hij gewoon ‘goedendag’ zegt, blijft staan, een buiging naar me maakt en me een ‘goede vrouwendag’ toewenst. Op weg naar huis bedenk ik me wat een mooie traditie dit is. Die zouden ze in Nederland ook actief moeten invoeren. Een ode aan de vrouw. 

Leave a Comment

De lente is begonnen!

Foto van mrlederhosen

Door Inge Melchior

Misschien had je het idee dat de lente allang begonnen was. Nou, hier in Estland begon hij precies op het moment dat ik op 30 april helemaal klaar in bed lag om te gaan slapen. Ineens begon er buiten heel indringende, duistere muziek te spelen. In eerste instantie dacht ik dat ik gewoon ging proberen daar doorheen te slapen. Maar de muziek drong zich aan me op en mijn nieuwsgierigheid won het van mijn slaap. Ik trok mijn winterjas over mijn pyjama aan en ging naar buiten, op weg naar het mysterie dat zich recht voor mijn appartementje voltrok.

1 Comment

Wat is waarheid in de wereld van oorlog? Esten over Georgië en Rusland

by pntphoto
Protest tegen de Russische invasie in Georgië (door pntphoto)

door Inge Melchior

De NRC-kop van 30 september is kort, krachtig en onbetwistbaar: “EU commissie: Georgië begon oorlog Rusland.”

2 Comments

Zingen met je hele land

Nationaal zangfestival in Estland (foto: Inge Melchior)
Nationaal zangfestival in Estland (foto: Inge Melchior)

Op een mooie zomermiddag zit ik samen met een vriendin in de tuin. Zij heeft allerlei lekkere hapjes bereid, want – net zoals in veel andere landen – is dat in Estland een teken van gastvrijheid. Nadat alle lekkernijen een plaatsje op de tuintafel gevonden hebben, komt Aino naar buiten met haar laptop. “We gaan liedjes zingen,” zegt ze. “Gezellig,” zeg ik, niet wetend dat zingen voor haar niet ‘gewoon gezellig’ is, maar van groot politiek en historisch belang. Vanaf haar laptop draait ze liedjes met titels als “Mijn vaderland is mijn liefde” en “Een Est ben ik en een Est zal ik altijd blijven”. Mij duwt ze een boekje met de songteksten in handen. Uit volle borst zing ik mee. In haar ooghoek verschijnt een traan. Een jaar later vertelt ze hoe belangrijk dat moment voor haar was. “Eén van de hoogtepunten van het afgelopen jaar.”

Wat maakt het zingen van nationale liedjes in Estland zo belangrijk? En hoe kan het dat dit ook geldt voor jongeren, houden die niet van popmuziek? Geen haar op mijn hoofd die emotioneel zou worden van Nederlandse volksliederen.

3 Comments