Tag: mensenrechten

Homorechten in Oeganda en de spagaat van het westen

Published March 17, 2013

Door Maaike Matelski. De indrukwekkende documentaire Call me Kuchu volgt het leven en werk van de bekende Oegandese homorechten-activist David Kato tot aan zijn gewelddadige dood in januari 2011. ‘We vragen geen speciale behandeling, slechts dezelfde rechten als onze medemens’, zo luidt het pleidooi van de LGBT (lesbian, gay, bisexual & transgender) activisten.

Uit de film wordt duidelijk hoe eenzaam het gevecht is dat zij in Oeganda aangaan. Van de getoonde activisten had alleen Kato nog contact met zijn familie, en hij is nu dood, zo merkte journaliste Monique Samuel op in een nagesprek in bioscoop Kriterion. Vanuit Oeganda deed zij verslag voor onder andere de Volkskrant door middel van wat in de antropologie ‘participerende observatie’ zou heten. Hoewel duidelijk is dat LGBT rechten in een groot deel van Afrika en elders in de wereld te wensen over laten (zie artikel van collega Rhoda Woets), springt Oeganda eruit wat betreft openlijke en wijdverbreide haat jegens seksuele minderheden. Hoe meer de activisten zich manifesteren, hoe sneller de haat lijkt toe te nemen.

Volgens Samuel speelt de kerk ook in Oeganda een belangrijke rol bij het aanwakkeren van haat onder de bevolking. In de film trekt een scala aan opruiende kerkelijk leiders voorbij die zich verzetten tegen de ‘verloedering’ van de Oegandese samenleving, en homoseksuelen beschuldigen van het ‘besmetten’ van de jeugd met hun levensstijl, en zelfs van verkrachting. Over seksueel misbruik binnen de kerk wordt wijselijk gezwegen, en uit de film blijkt dat het vooral lesbiennes zijn die het slachtoffer worden van ‘corrigerende’ verkrachtingen, vaak door bekenden. De bisschop die in het in de film opneemt voor de LGBT gemeenschap wordt door de kerk per brief uit zijn ambt gezet.

Leave a Comment

Hometown Hackney – Audiodocument met interviews, raps en spoken word over de Londense rellen van 2011

Published February 20, 2013

Matthea de Jong studeerde antropologie, en is na haar studie bij “Movies that Matter” gaan werken. Dat is een Nederlandse organisatie die films promoot en vertoont over mensenrechten, o.a. tijdens het jaarlijkse “Movies that Matter Festival”. Los daarvan heeft zij gewekt aan een audioproject over de rellen in Londen in 2011. Zij is er het afgelopen jaar van september tot november geweest en heeft daar veel mensen gesproken en geïnterviewd in Hackney, een van de meest getroffen wijken. De rode draad was de vraag hoe de geïnterviewden kijken naar gerechtigheid (justice), in relatie tot de nasleep van de rellen. Twee dingen spelen daarbij een belangrijke rol: de hoge straffen voor de relschoppers en de relatie met de politie. Onderstaand een kort bericht ter contextualisering. In het te openen audio-bericht hoor je interviewfragmenten, “spoken word” en rap. De track
duurt in totaal 24 minuten. Voor het audio-bericht klik https://soundcloud.com/matthea-de-jong/hometown-hackney-130201.

Matthea de Jong: ‘Murder Mile’, zo werd de straat genoemd waaraan wij woonden. Dat wist ik pas later. De eerste week was ik verrukt van ons huis, van de parkjes in de buurt, het knusse boekwinkeltje, de kapel om de hoek waar yoga werd gegeven, ontelbare kapperszaken, Caribische afhaalrestaurants en levensmiddelenwinkels met mandjes groenten en fruit voor een pond. Het Leger des Heils bood een peuterspeelzaal aan waar ik met mijn 1-jarig dochtertje dankbaar gebruik van maakte. In zijstraten ontdekte ik hippe barretjes met vintage meubels en lekkere broodjes. Ze waren allemaal nieuw. Bij Broadway Market, even verderop langs de bioscoop en door het park met het buitenbad, moest je zijn om hipsters in hun nieuwste creaties te spotten. Witte wijn en latte’s in de late middagzon.

Niet veel later hoorde ik van een oorlog tussen wijken en straten. Postcode wars werden die genoemd.

Leave a Comment

Who will halt the bloodshed in Syria?

Published January 22, 2013

A young boy amidst the debris of his parental home in Idlib, Syria

By Erik van Ommering More than eighty people were killed in two bomb attacks on Aleppo’s university the day before yesterday. It was the first day of exams, yet countless non-students were identified among the victims—people who had sought refuge on campus, fleeing the brutal war between regime forces and armed opposition groups across Syria. Until now, Syria’s civil war has killed more than sixty thousand people, with vast material damage being inflicted and an estimated three million people being forced to flee their homes. Hostilities are likely to turn even more gruesome in the months ahead. Or is there anyone out there willing to halt the bloodshed?

3 Comments

Tribal peoples for tomorrow’s world

Published September 5, 2012

Tribal peoples for tomorrow’s world, a groundbreaking new book by Stephen Corry

By Nellie Werner The treatment of indigenous and tribal peoples, the world’s largest minority, is a major humanitarian issue. It shapes world history and raises profound questions about what it really means to be human. Tribal peoples for tomorrow’s world explains who these peoples are, how they live, why governments hate them and why their disappearance is nevertheless far from inevitable.

It looks at many aspects of tribal peoples’ lives, including their attitudes to sex, religion, and money. Concepts such as ‘culture’ and ‘the noble savage’ are examined, as well as the impact of big business, globalization, backpackers and the internet.

Easily accessible, the book is a distillation of Survival International Director Stephen Corry’s 40 years’ work with and for tribal peoples. It argues passionately, and controversially, that hunting and nomadism are neither backward nor primitive, but intelligent and conscious choices – and that upholding the law and understanding racist prejudice solves most tribal peoples’ problems. It shines a light on the ground-breaking, but entirely unrecognized, contributions they have already made to the world, and exposes the inconvenient truth that their survival is in everyone’s interest.

1 Comment

The Politics and Ethics of keeping things clean: striking insights from South Africa

Published March 10, 2012

Image taken from http://kimmoment.wordpress.com/2011/08/18/mayhem-madness-media-exaggeration/

By Tarryn Frankish Globally, the question of how to deal with the ‘dirty business’ of keeping things clean remains pertinent. In this blog I look to South Africa for insight into these questions as strikes around the globe by cleaning staff force us to think about the politics and ethics of keeping things clean elsewhere.

As a Desmond Tutu scholar, working at the Vrije University in Amsterdam in the Netherlands and the University of the Witwatersrand in South Africa I have the unique opportunity of spending time in two countries as I work towards my doctoral degree. My first trip to Amsterdam coincided with a strike by cleaning services in May 2010. More recently, as I was leaving Amsterdam in February 2012, the working conditions of cleaning staff were again in question. This question resonates with what I have come to know in South Africa. Striking similarities in the way ‘cleaning’ is organised in the Netherlands and South Africa became apparent to me during my stays despite the contextual differences between the two countries, wherein cleaning work is performed and negotiated. The situation in South Africa (and some of the similarities witnessed in Amsterdam) suggests much for thinking about the politics and ethics of keeping things clean in a global context.

1 Comment

Where and how can unrecognized refugees from Burma in Thailand be themselves?

Published May 23, 2011

By Ursula Cats and Allegra Palmer January this year, a concrete wall collapsed in Pathum Thani, Thailand, severely injuring Charlie Tiyu, a man from Burma who lives in Thailand as an undocumented migrant worker. He broke his left hip and suffered internal injuries, including a crushed large intestine and a bruised bladder. And yet, his injuries were not the biggest of his concerns.

Leave a Comment

‘Sorry Day’ in Australië

Published May 23, 2011

Door Maaike Matelski Op 26 mei vindt in Australië de jaarlijkse Sorry Day plaats. Anders dan Anzac Day, de nationale herdenking van oorlogsslachtoffers waarvoor men landelijk een vrije dag krijgt en massaal om vijf uur ‘s ochtends bij een monument verzamelt, geniet Sorry Day relatief weinig bekendheid onder de niet-aboriginal bevolking van Australië. Sorry Day bestaat sinds 1998 en kreeg een nieuwe impuls nadat de toenmalige minister-president Kevin Rudd in 2008 publiekelijk en officieel excuses aanbood voor de decennialange praktijk om aboriginal kinderen bij hun ouders weg te halen om ze een ‘betere’ opvoeding te geven in een pleeggezin. Over deze ‘stolen generations’ wordt onder meer verslag gedaan in een rapport uit 1997 genaamd Bringing Them Home, alsmede in de op waarheid gebaseerde speelfilm Rabbit-Proof Fence.

Continue Reading‘Sorry Day’ in Australië

Leave a Comment

Hiphop: don’t forget Gaza

Published April 18, 2011

Het grootste hiphop benefietconcert van de Benelux wordt binnenkort hier in Nederland en in België gehouden. Hieronder volgt een opinie stuk over Gaza en de reden waarom dit benefietconcert zo belangrijk is.

Door Zakarija Messari en Manu van Kersbergen In Gaza deed zich eind 2008 en begin 2009 een 22 dagen durende oorlog voor. Gaza werd aangevallen en zoals dat vaak met headlines gaat, ook al snel weer vergeten. Zo ook deze koude winter. Oorverdovend stil werd het. Het internationaal publiek keek naar de tragedie die zich afspeelde op het toneel en wandelde in shock de zaal uit. Het heeft niet langer dan een dag geduurd, of Gaza was al weer vergeten. Alsof er niets was gebeurd. Het structurele leed van de mensen in Gaza stopte niet bij het einde van die 22 dagen durende militaire en politieke operatie in 2009.

9 Comments

Free Free Aung San Suu Kyi, for real?

Published November 19, 2010

Door Ursula Cats — “I can see a light at the end of the tunnel” – Women lighting candles at a temple in Chiang Mai

By Ursula Cats How many times have the people from Burma used the slogan: “Free Free Aung San Suu Kyi”? And now she is “really” free, the regime has released her, without constraints, from her fifteen years’ house arrest. In Burma people are very happy, but also around the world there is great relief. A young female student from Yangon told me today: “When Aung San Suu Kyi was released I cried. Before the future looked like a dark tunnel, but now there is a light. I think we all feel more alive again.” When I talk to the women I work with, their excitement is palpable. Aung San Suu Kyi spreads hope; she stands for unity among the people of Burma. She is seen as a strong leader who loves her people. Throughout the years her voice was silenced, but they’ve build their own ideas on the core stances of her visions. Many people are ready to work alongside Aung San Suu Kyi and are prepared to carry on, even if she would be cut off from her people again. This is in line with her wish: “I cannot do it alone. I think we all have to work together. We will have to find a way of helping each other” she said, while calling for the release of more than 2100 political prisoners still in jail (The Age, 15 November). The fact that so many political prisoners remain behind bars is one of the many reminders to the world that despite Aung San Suu Kyi’s release, the people in Burma are not really free.

1 Comment