Door Esther Platteeuw Op een warme dag in maart loop ik in de straten van Jinja Town op weg naar het internetcafé ‘The Source’. Met Oegandese radiomuziek in mijn oren zonder ik me af van de blikken, handgebaren en het ‘Mzungu’ geroep waar je als blanke veel mee geconfronteerd wordt in deze Afrikaanse stad. Ik ben net een straat overgestoken waarna mijn aandacht van een Oegandees popliedje naar de realiteit op straat wordt getrokken, ‘Esther’, ‘Esther’ hoor ik opeens. Automatisch draai ik mijn hoofd om en zie daar de stralende lach van een Ugandese meid van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Een gevoel van schaamte komt op omdat ik haar niet meteen herken, terwijl zij mijn naam wel kent. Na een paar tellen van onbegrip en vliegensvlug nadenken, besef ik dat een vriendin voor me staat. “Oh, it’s you, Fatima!”, zeg ik enigszins opgelucht. “Yeah, it’s me”, reageert ze, “I changed my hair, haha”.
Leave a CommentTag: seksualiteit
Door
Mensen geloofden kinderen niet, of wilden hen niet geloven. Kinderen dachten dat ze zelf schuldig waren, en zondig, moesten hun zonden opbiechten. Het zou alleen maar gaan om ‘incidenten’. Priesters en paters werden overgeplaatst, maar nooit bij de politie aangegeven.
De katholieke wereld tot ongeveer halverwege de jaren zestig van de vorige eeuw heeft veel mensen opgezadeld met trauma’s die individueel bewaarde geheimen werden. Niet alleen wat betreft seksueel misbruik en mishandeling in internaten, maar ook de ‘schande’ van doodgeboren of vroeg gestorven babies die niet in gewijde grond zijn begraven, vrouwen die de communie werd geweigerd omdat ze geen kinderen meer wilden krijgen, families die zelfdoding moesten verzwijgen, of het kloosterverleden van een uitgetreden familie-lid. In veel gevallen wisten (weten) familieleden van elkaar niet welke geheimen men meedroeg. Nog steeds overheerst bij veel mensen van de oudere generaties individuele schaamte, in plaats van publieke woede over structureel onrecht.
7 CommentsMijn