Door Freek Colombijn Een risico van antropologisch veldwerk is dat we soms vergeten hoe sterk we gebonden zijn aan onze eigen ervaringen. We doen intensief onderzoek onder een beperkte groep mensen of in een beperkt gebied en moeten niet te snel op grond daarvan generalisaties maken voor een groter geheel. Aan deze wijsheid werd ik onlangs weer eens herinnerd.
Ik doe al jaren onderzoek naar afval en andere milieuproblemen in Surabaya, de tweede stad van Indonesië met bijna 3 miljoen inwoners. Hoewel ik door een ruim gebied rondtrek, beweeg ik me toch voornamelijk in het oudere deel van de stad. Hoezeer dat deel mijn beeld heeft bepaald, werd ik me weer eens bewust toen ik een paar dagen geleden met de auto de stad verliet. Mijn bestemming was een NGO, waarvan het hoofd me veel zou kunnen vertellen over de vervuiling van de Brantas rivier, die door Surabaya loopt. Ik sprak met hem af op zijn kantoor in Gresik, een plaats die deel uitmaakt van de agglomeratie Surabaya, waar hij een educatief programma voor een schoolklas zou verzorgen. Als deze les afgelopen was, kon ik hem spreken.
Leave a Comment