Door Matthias Teeuwen Bij de openingsvoordracht van de ABv Dag van de Antropologie 2017 over solidariteit kreeg ik het gevoel dat ik dit allemaal eens eerder heb gehoord. De voordracht ging, kort gezegd, over het dilemma waarmee vrijwilligers en ontwikkelingswerkers zich geconfronteerd zien omtrent de scheve machtsverhoudingen tussen hen en diegene die ze helpen, namelijk: enerzijds om de hulpbehoevende als gelijke te benaderen en te delen in zijn of haar leven en anderzijds om gebruik te maken van de voordelen die je hebt als buitenstaander om de ander te helpen. Het is herkenbaar omdat het een terugkerend dilemma is in de christelijke roeping om de armen te helpen en waarin sommigen, zoals Moeder Theresa, ervoor kiezen samen te leven met de armen en anderen ervoor kiezen om een zekere afstand te houden. Is het niet interessanter om in plaats van deze bekende thematiek te kijken naar solidariteit tussen antropologen onderling?
By Erella Grassiani The military is everywhere in Israel. We can see it not only through the young uniformed people strolling through the city streets of Tel Aviv and Jerusalem, but if we look very carefully we can also find it in the way it influences the education of young children or in the ways the media portrays the political situation. An example of the first is the way these children are made familiar with the military by making drawings and preparing presents for the soldiers ‘at the front’.
Masters student, Gijs Verbossen, talks about the Master’s in Social and Cultural Anthropology at the VU, which focuses around the theme of Human Security. Check out the video…
In the most recent quality assessment, the Master’s programme was judged to be the best anthropology programme in the Netherlands by the Accreditation Organisation of the Netherlands and Flanders. The programme is challenging, tightly organized, and enjoys a high success rate.
Palestijnse kinderen in Nablus (foto: Rusty Stewart)
Afgelopen zondag zond FunX de tweede aflevering uit van een reeks antropologische verkenningen in het programma Spoken. Deze week onderzocht programmamaker Manu het samengaan van antropologie en activisme aan de hand van het Israëlisch/Palestijns conflict. Voor Standplaats Wereld maakte hij een overzicht van zijn gesprekken met (activistisch) antropologen Anne de Jong en Erella Grassiani:
Door Manu van Kersbergen Iedereen heeft er eigenlijk wel een mening over. Het conflict dat nu al vele decennia duurt in het hart van het Midden Oosten. Bestaat er een toekomst waarin er ooit vrede zal zijn voor zowel de Israëli’s als de Palestijnen? Of is de term ‘vrede’ nu al zo vaak gebruikt m.b.t. Israël en Palestina dat het een lege, nietsbetekenende term is geworden?
Door Erella Grassiani De afgelopen tijd staan Israëlische soldaten weer in de spotlight. Van vrienden overal ter wereld kreeg ik berichten toegestuurd over Eden Abergil, de Israëlische soldate die foto’s van zichzelf met haar gebonden Palestijnse gevangenen op Facebook had gezet. Iedereen was ontzet: hoe kon dit lachende meisje zo wreed zijn? Vorige week nog verscheen hierover een stuk van Ina Friedman in Trouw onder de titel ‘Leger krijgt gedragscode er niet ingestampt’. Mijn eerste reactie op het nieuws was: ja, dit is verschrikkelijk. Maar verrassend? Nee.
Our Master student Gijs Verbossen conducted field research in the occupied territories of Palestine. He lived in a Palestinian refugee camp in the West Bank, adjacent to the city of Nablus. He focused on young Palestinian refugees’ experience of Israel’s occupation. In this photo reportage Gijs gives an eye-witness account of a violent encounter between Palestinians and the Israeli army.
From Nablus buses go to all destinations within the West Bank. They do not go across the separation wall, which Israel built on Palestinian land, annexing territory within the West Bank’s borders of 1967. Public buses cannot go inside Israel, because almost no Palestinians have a permit to cross the wall. Jerusalem for them is inaccessible. Foreigners are able to cross the wall, entering Israel. I had an appointment in Jerusalem today, March 20th. I took the bus from Nablus, passing Ramallah, to Qalandia; one of the largest checkpoints between the West Bank and Israel.
Door Erella Grassiani Tussen 3 en 11 januari heeft Stichting gate48 een groep jonge politici en studenten rondgeleid in Israel en de Palestijnse Bezette Gebieden. Het doel van de reis was om deze jonge mensen kennis te laten maken met het conflict vanuit de grassroots. Zij ontmoetten verschillendeIsraëlische en Palestijnse mensenrechten activisten die zich inzetten tegen de bezetting, zij zagen met eigen ogen wat het effect is van deze bezetting op het dagelijkse leven van de Palestijnen.
Gisteren promoveerde Erella Grassiani op een proefschrift waarin ze processen van ‘moral numbing’ analyseert onder Israelische soldaten die in de bezette gebieden hebben gediend. Haar werk laat zien hoe de omstandigheden waaronder soldaten moeten werken…
Al jarenlang houd ik me bezig met ‘de situatie’ in het Midden Oosten. Als ik in Israel ben ga ik naar demonstraties in Tel Aviv en reis ik naar de bezette gebieden om met andere Israëli’s actie te voeren om solidariteit te tonen met de Palestijnen die vaak erg te lijden hebben onder de bezetting.
De afgelopen tijd viel me een nieuw fenomeen op: alle partijen leggen zoveel mogelijk vast op film. Israëlische mensenrechten activisten filmen de demonstraties tegen de Muur en daarbij de Israëlische soldaten die deze demonstraties vaak hardhandig neerslaan. Palestijnen filmen de misdragingen van de Joodse kolonisten. En on top of that filmt het Israëlische leger iedereen die maar voor hun camera’s loopt om zoveel mogelijk gezichten van demonstranten vast te leggen.
De films gemaakt door Israëlische en Palestijnse burgers en activisten zijn, in tegenstelling tot de films van het leger, bovendien allemaal te vinden op Youtube of elders op het internet. Zo bijvoorbeeld dit filmpje:
Can't find what you're looking for? Try refining your search:
This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
Door Matthias Teeuwen Bij de openingsvoordracht van de ABv Dag van de Antropologie 2017 over solidariteit kreeg ik het gevoel dat ik dit allemaal eens eerder heb gehoord. De voordracht ging, kort gezegd, over het dilemma waarmee vrijwilligers en ontwikkelingswerkers zich geconfronteerd zien omtrent de scheve machtsverhoudingen tussen hen en diegene die ze helpen, namelijk: enerzijds om de hulpbehoevende als gelijke te benaderen en te delen in zijn of haar leven en anderzijds om gebruik te maken van de voordelen die je hebt als buitenstaander om de ander te helpen. Het is herkenbaar omdat het een terugkerend dilemma is in de christelijke roeping om de armen te helpen en waarin sommigen, zoals Moeder Theresa, ervoor kiezen samen te leven met de armen en anderen ervoor kiezen om een zekere afstand te houden. Is het niet interessanter om in plaats van deze bekende thematiek te kijken naar solidariteit tussen antropologen onderling?
