By Freek Colombijn, Marina de Regt and Marjo de Theije – In the run-up to Keti Koti, the annual commemoration of the formal abolishment of slavery in Suriname and the Dutch Antilles on 1 July…
Leave a Comment43 search results for "marina de regt"
Door Ton Salman en Marina de Regt Er spelen al een aantal jaren stevige debatten over de vruchtbaarheid van identiteitsdenken als politieke strategie, als strategie om te strijden tegen onrecht, discriminatie en uitsluiting. Wikipedia omschrijft…
1 Comment
By Marina de Regt Recently, during a supervision meeting with three of my Master students (all of them women), one of them asked about my own experiences in the field and what I struggled with…
1 Comment
On the outskirts of the old city of Sanaa.
Leave a Comment
By Marina de Regt While we were all busy watching the US elections in the first week of November, an armed conflict broke out on the other side of the world, in the already turbulent and instable Horn of Africa. Ethiopian Prime Minister Abiy Ahmed, who won the Nobel Peace Prize in 2019 for his efforts to bring about peace between the almost 20-year stalemate between Ethiopia and Eritrea, ordered a military offensive in response to an attack launched by the TPLF (the Tigray People’s Liberation Front) on the national defence force. It resulted in hundreds of deaths amongst whom many civilians and thousands of refugees fleeing their homes in the northern part of Ethiopia crossing the border to Sudan. Last week, when the results of the US elections were finally clear, the conflict has caught the attention of the Western media. Within a very short time Abiy Ahmed’s image as a peacemaker is receding in the eyes of the international community, and he is being pressured to stop the military attacks. But what is really going on in Ethiopia, and how can we explain the fact that this young and promising Prime Minister felt forced to use violence?
1 Comment
By Marina de Regt.
“Hodeidah is empty, Marina, there is no one there anymore”, says Noura to me this morning, in a short telephone conversation that is repeatedly interrupted because of the bad connection. Noura moved to Sana’a a week ago, fleeing the horrendous violence that has exploded in the city of Hodeidah since Thursday 14 June, the day before the start of Eid Al-Fitr. On that day the Saudi Led Coalition, mainly consisting of mercenaries and ground troops of the United Arab Emirates army, soldiers of the Yemeni National Army and Hiraak al-Tihama started the long planned attack on Hodeidah, Yemen’s main port on the Red Sea. In the past six months the United Nations and many humanitarian organizations have asked the Saudi-Led Coalition not to attack Hodeidah because 90 per cent of Yemen’s import, including most humanitarian aid goes through its port, but their calls have been to no avail. An attack on Hodeidah does not only lead to hundreds of thousands of displaced people who will flee the city, but also to a dramatic increase of famine and death in the country as a whole. Why is the international community unable or unwilling to prevent this from happening? And why do we hear so little about this humanitarian disaster in the Western media?
Leave a Comment
Door Handenur Taspinar
Maandagavond 14 no-vember is er in samen-werking met het Grote Midden-Oosten Platform en de afdeling Sociale en Culturele Antropologie van de VU een mooie bijeen-komst georganiseerd over de vergeten oor-log in Jemen. De bijeenkomst vormt on-derdeel van drieluik, met als doel om ach-tergrondinformatie te geven over de gebeurtenissen in Jemen en om antwoord te vinden op de vraag: “wat kan ik doen?”
Voor ik binnenkom, stel ik mijzelf dezelfde vraag: hoeveel weet ik eigenlijk van de gebeurtenissen rondom Jemen? Hoe ernstig is het? Af en toe lees of hoor ik over deze indirecte oorlog tussen Saoedi-Arabië en Iran, maar meer durf ik er niet over te zeggen. Aangezien er niet zoveel over gesproken wordt zal het vast wel meevallen. Vast wel…
2 Comments
Door Marina de Regt Zon-dagochtend werd de film Qudad: Reinventing a Tradition vertoond op het Ambacht in Beeld festival in Amsterdam. De film gaat over de restauratie van de Al-Ameriya Madrassa (een islamitische school met een kleine moskee) in Rada’, een klein stadje in het zuidoosten van Jemen. Qudad is een eeuwenoude vorm van bepleistering die veel voorkomt in Jemen; het duurt een jaar om qudad te maken en het spul kan eeuwenlang blijven zitten. De Al-Ameriya Madrassa in Rada’ was totaal vervallen toen de Irakese archeologe Selma Al-Radi hem eind jaren zeventig voor het eerst bezocht. In samenwerking met het Jemenitische Departement voor Archeologie besloot zij geld te zoeken om de school en moskee te restaureren. Het gebouw is o.a. met behulp van Nederlands ontwikkelingsgeld opgeknapt, een proces dat achttien jaar heeft geduurd. In de film zien we hoe qudad gemaakt wordt, en praten de Jemenitische ambachtslieden over hun werk.
Door Marina de Regt. Ik had nooit gedacht dat ik het nog eens zou doen: een documentaire maken. Precies acht jaar geleden, in februari 2007, was ik in Jemen om een film te maken over Ethiopische en Somalische vrouwen die betaald huishoudelijk werk doen. Zoals zoveel antropologen leek het me fantastisch om mijn onderzoek te visualiseren. Ik wilde de vrouwen die ik tijdens mijn onderzoek had ontmoet een gezicht geven en vooral Jemenieten laten zien dat het meer dan alleen huishoudsters zijn maar mensen van vlees en bloed. Samen met een Nederlandse filmmaakster vertrok ik naar Jemen, waar ik erachter kwam dat filmen iets heel anders is dan antropologisch onderzoek doen. Ik voelde me erg ongemakkelijk door de aanwezigheid van de camera in mijn onderzoeksveld, en vond het moeilijk vrouwen te vragen of ze gefilmd wilden worden. Gelukkig lukte het toch om een aantal Somalische, Ethiopische en Jemenitische vrouwen te filmen. Toen we een jaar later terugkeerden om de film aan de betrokken vrouwen te laten zien, zeiden de Ethiopische vrouwen dat ze het een mooie film vonden maar ze vroegen ons hem niet in Jemen of Ethiopië te vertonen. Ze wilden niet dat andere Ethiopiërs zouden zien dat ze hun leven als domestic worker in Jemen hadden laten filmen. Daar zat ik dan, met een prachtige film die niet vertoond mocht worden aan het publiek dat ik voor ogen had gehad.
Toen de co-onderzoekers in het meisjesmigratieproject waar ik nu bij betrokken ben met het idee kwamen een documentaire te maken over het onderzoek in Bangladesh en in Ethiopië was ik dan ook niet enthousiast. Ik had een klein trauma overgehouden aan het filmen in Jemen, en voorzag dezelfde problemen in Ethiopië. Het onderzoek dat ik hier samen met twee Ethiopische onderzoekers heb uitgevoerd gaat over tienermeisjes die van het platteland naar de stad zijn gemigreerd en hun brood verdienen met huishoudelijk werk of sekswerk. In de levensverhalen van de meisjes staan armoede, gebroken gezinnen, overleden ouders, misbruik, angst voor uithuwelijking en ontvoering centraal. Maar we hoorden ook over hun ambitie hun leven te veranderen, onderwijs te volgen, meer bewegingsvrijheid te hebben, en zelf geld te verdienen. Het vinden van “informanten” was niet makkelijk geweest: domestic workers werken bij mensen thuis en hebben nauwelijks tot geen vrije tijd en sekswerkers werken ‘s nachts en slapen de helft van de dag. Maar met veel moeite was het gelukt. Het filmen van deze meisjes leek me echter nog moeilijker: geen van de meisjes is trots op het werk dat ze doet en ze worden erg gestigmatiseerd. Ik had de Italiaanse filmmaker dan ook op het hart gedrukt dat hij de meisjes onherkenbaar moest filmen, zodat hun privacy beschermd zou worden.
4 Comments
Door Marina de Regt Vandaag zijn de president en de regering in Jemen afgetreden, maar op het Nederlandse nieuws hoor ik er niets over. Jemen is niet interessant, tenzij het over terroristen gaat die de Westerse vrijheid aan willen vallen. Ik ben verbaasd, maar toch ook weer niet. De eenzijdige kijk van het Nederlandse nieuws is al jaren bekend. Op Al-Jazeera worden er 20 minuten aan Jemen besteed. Er zijn interviews met minstens 4 deskundigen en de crisis in het land wordt op allerlei manieren belicht. Maar misschien is dat ook wel weer logisch: Jemen wordt al jaren als een vrijplaats van terroristen gezien en de Amerikanen zijn zeer actief in het bestrijden van AQAP (Al-Qaida op het Arabisch Schiereiland). Daar worden drones voor gebruikt, en er zijn al talloze onschuldige slachtoffers mee gemaakt. De voedingsbodem voor radicalisering van de bevolking wordt zo alleen maar groter. Vorig jaar, toen ik een blog schreef als reactie op de tendentieuze berichtgeving over Jemen bij Pauw en Witteman, zei ik het ook al: door anti-terreur maatregelen neemt de kans op terrorisme alleen maar toe.
Als er iets in Jemen aan de hand is weten de media mij snel te vinden, maar de afgelopen week is het stil. Het zal wel komen doordat er andere belangrijke zaken zijn. Ik vind het niet zo erg, ik kan mijn tijd heel goed anders besteden. In de Kerstvakantie ben ik begonnen aan een artikel over Na’ma, een van mijn beste vriendinnen in Jemen. Ik ken Na’ma al sinds 1993, toen ik een aantal jaren in Hodeidah, een stad aan de Rode Zee, woonde. Ze is een paar jaar ouder dan ik, weduwe met drie volwassen kinderen, en woont op zichzelf. Als ik in Jemen ben zoek ik Na’ma altijd op, en vaak logeer ik bij haar. Maar de laatste keer is al weer twee jaar geleden. Het wordt steeds moeilijker om naar Jemen te gaan; de instabiliteit in het land heeft tot een grote mate van onveiligheid geleid en westerlingen komen steeds moeilijker aan visa. Er zijn bijna geen buitenlandse journalisten meer die in Jemen verblijven en verslag doen van de politieke ontwikkelingen. Wat moet je als antropoloog doen om toch over een land te blijven schrijven als je er niet meer naar toe kunt?
4 CommentsCan't find what you're looking for? Try refining your search: