Skip to content

Category: Antropologie van kinderen

De tolk als tolkgebruiker: de inzet van een gebarentaaltolk in Kenia

Dit artikel verscheen eerder in het Vakblad over Tolken gebarentaal in Nederland, en is hier gepubliceerd met toestemming.

Tolk bereidt zich voor

Door Mariska van Zanten     In 2013 vertrok ik voor mijn afstudeeronderzoek voor de VU master Sociale en Culturele Antropologie drie maanden naar Kenia om onderzoek te doen onder ouders van dove kinderen. Geschat wordt dat 90-95% van de dove kinderen niet naar school gaat in Kenia. Ouders spelen een belangrijke rol met betrekking tot het (niet) naar school sturen van hun dove kind. Toch zijn er ouders die hun dove kinderen wél naar school sturen. Dus was ik benieuwd naar de verhalen, ervaringen en beweegredenen van deze ouders.

Uiteraard had ik mij terdege voorbereid: Ik had van te voren al diverse contacten gelegd en ik regelde privé lessen Keniaanse Gebarentaal (KSL). Ondanks deze voorbereidingen was ik mij er van bewust dat het onmogelijk zou zijn om interviews in KSL te kunnen afnemen. Als tolk Nederlandse gebarentaal zou ik dus zelf gebruik maken van een KSL tolk. Het voelde als de omgekeerde wereld. De KSL tolk die drie maanden lang regelmatig met mij mee zou gaan, tolkte tussen KSL en gesproken Engels en/of Swahili. Zo veranderde mijn rol van tolk naar die van tolkgebruiker. Interessant, leerzaam en verwarrend.

3 Comments

“Nu kan ik met opgeheven hoofd over straat met mijn kind.”

Zanten1
Bordje in de tuin van de kostschool

Wat het betekent voor Keniaanse ouders om hun dove kind naar school te sturen.

Door Mariska van Zanten. Je dove kind naar school kunnen brengen in Kenia gaat om meer dan alleen educatie, zo blijkt uit bovenstaand commentaar van een moeder. Omdat ik meer wilde weten over deze ouders, het belang dat zij hechten aan onderwijs en hoe zij de toekomst tegemoet zien en deed ik van januari tot en met maart 2014 onderzoek in Nairobi, Kenia. Ik keek samen met deze ouders naar een speciaal, door Kentalis International, gemaakte documentaire “Deaf Role Models in Africa – Kenya” en ik bezocht hen thuis en op school om interviews af te nemen.

3 Comments

Antropologische observaties van een jonge moeder

standplaats
Mijn onbegrensde bengel in de Baltische Zee, zomer 2014 (foto door Inge Melchior)

Door Inge Melchior 16 Maanden geleden werd ik moeder van Jonah, en sinds die tijd denk ik al na over een blog stukje. Immers, moeder worden is een rite de passage, zegt men, en dat bracht mij terug bij oude antropologische wijsheren.

Mijn eerste antropologische observaties deed ik toen ik deel werd van ‘de groep van moeders’. Sinds Jonah 3 maanden oud is, gaan we wekelijks babyzwemmen en eens in de maand is er ‘mama-café’, een bijeenkomst voor borstvoedende moeders. Ik zie een identiteitsstrijd gaande bij deze jonge moeders, ie tegemoet proberen te komen aan de vele verwachtingen die ze ervaren vanuit de samenleving. Ik merk dat ze aan de ene kant het moederschap heel graag onderdeel maken van hun ‘nieuwe identiteit’, aan de andere kant de ontzettend sterke behoefte hebben om hun oude identiteit – van toen ze nog niet mama-van waren – kunnen voortzetten. ‘Pas jij alweer in je oude kleren?’ ‘Wanneer begin jij weer met werken?’ Pas als je beide kanten in evenwicht hebt, lijkt het, ben je een moeder van deze tijd: die is er én voor haar kind, maar zeker ook voor haarzelf.

Ik weet dat ik ‘ze’ schrijf. Hoewel ik een kind heb, check, en op dezelfde plekken kom als zij, check, en bij dezelfde gesprekken aanwezig ben, check, heb ik niet het gevoel dat Jonah mijn leven grandioos op z’n kop heeft gezet of dat ik me méér verbonden voel met vrouwen met kinderen dan zonder. Jonah heeft mijn leven verrijkt maar ik heb niet het gevoel dat hij mijn ‘ik’ een knauw heeft gegeven. Eigenlijk meer een boost. Sinds Jonah er is weet ik beter wat ik belangrijk vind in het leven. Het heeft een reden dat ik een draagzak heb gekocht, katoenen luiers gebruik, zoveel mogelijk biologisch koop (wie koopt er nu potjes?) en houten speelgoed prefereer. Jonah heeft me doen inzien, wat mijn waardes zijn en mijn diepste levenswensen.

1 Comment