Door Gerwin Peelen. In aanloop naar het WK-voetbal organiseert de FIFA een toer door de gekwalificeerde landen en zo ook bij debutant Bosnië-Herzegovina. Afgelopen weekend was de Wereldbeker te bewonderen in de Bosnische hoofdstad Sarajevo waar wordt uitgekeken naar het hoogtepunt in de recente voetbalgeschiedenis: Schitteren in Brazilië.
Na jaren van corruptie, etnische verdeeldheid en zelfs uitsluiting door de FIFA lijkt de kwalificatie voor het WK de uiteindelijke beloning van hervormingen in de voetbalbond. Europees commissaris Stefan Fule riep daags na de kwalificatie politici dan ook op om het voorbeeld van hun voetballers te volgen en de verwachtingen van de Bosnische burger waar te maken. De voetballers zelf werden als helden onthaald in de hoofdstad en na de beslissende wedstrijd tegen Litouwen gingen supporters massaal de straat op.
Door Freek Colombijn. We noemen onszelf graag een consumptiemaatschappij en vinden consumeren meestal fijn. Misschien worden we er zelfs gelukkig van. Maar we kunnen onszelf evengoed een afvalmaatschappij noemen. Het is net de wet van behoud van energie. Consumptie produceert afval, of het nu gaat om een luxueus in veel lagen verpakt minuscuul flesje parfum of een zonder verpakking op de markt meegegeven tros bananen.
Het afval moet de stad uit, of de stad verstikt zichzelf. Stakingen van de vuilophaaldienst in bijvoorbeeld Napels en onlangs in Madrid laten zien dat een stad heel snel onleefbaar wordt als het afval niet afgevoerd en verwerkt wordt.
In een moderne samenleving moet het afval niet alleen verwijderd worden, maar ook gesplitst en gerecycled. In Nederland is het ophalen en splitsen van afval de verantwoordelijkheid van gemeentelijke overheden. In Amsterdam zijn we er eerlijk gezegd niet erg ver mee; we gooien bijvoorbeeld ons groente- en tuinafval gewoon bij het restafval.
During the 8th Annual Symposium on Current Developments in Ethnographic Research held this year at the VU (28-30 August) keynote speaker and political scientist Timothy Pachirat talked about his undercover, ethnographic research at an industrialized slaughter house on the kill floor. Timothy, who is Assistant Professor of Politics at The New School for Social Research, wrote a book about his research, ‘Every Twelve Seconds: Industrialized Slaughter and the Politics of Sight’, in which he explores how industrialized violence at an American slaughterhouse is organized, disciplined, and reproduced. At the slaughterhouse, 2,500 cattle are killed per day – one every 12 seconds. With his consent, we share below parts of an interview he held this year with correspondent Avi Solomon from BoingBoing.com about his research and book.
Avi: Why did you choose to go undercover in a slaughterhouse?
Timothy: I wanted to understand how massive processes of violence become normalized in modern society, and I wanted to do so from the perspective of those who work in the slaughterhouse. My hunch was that close attention to how the work of industrialized killing is performed might illuminate not only how the realities of industrialized animal slaughter are made tolerable, but also the way distance and concealment operate in analogous social processes: war executed by volunteer armies; the subcontracting of organized terror to mercenaries; and the violence underlying the manufacturing of thousands of items and components we make contact with in our everyday lives. Like its more self-evidently political analogues–the prison, the hospital, the nursing home, the psychiatric ward, the refugee camp, the detention center, the interrogation room, and the execution chamber–the modern industrialized slaughterhouse is ‘zone of confinement,’ a ‘segregated and isolated territory,’ in the words of sociologist Zygmunt Bauman, ‘Invisible,’ and ‘on the whole inaccessible to ordinary members of society.’ I worked as an entry level worker on the kill floor of an industrialized slaughterhouse in order to understand, from the perspective of those who participate directly in them, how these zones of confinement operate.
Door Freek Colombijn. Onlangs is de grote inzamelingsactie voor de slachtoffers van de Haiyan tyfoon in de Filippijnen gehouden. Gelukkig heeft de actie veel geld opgeleverd. Volgens Theo Schuyt, Hoogleraar Filantropie van de VU, is het daarvoor o.a. noodzakelijk dat de ramp gedurende een aantal dagen prominent in het nieuws is. Dat is gebeurd en misschien moeten we er maar dankbaar voor zijn. Maar toch bekroop me telkens een ongemakkelijk gevoel bij de foto’s van verwoeste huizen, of kinderen die met grote ogen recht de camera inkijken en krantenkoppen als ‘Als de hulp maar op tijd komt’, of ‘Nederland geeft gul’.
De actie roept het beeld op dat de Filippijnen zelf machteloos en hulpeloos zijn. Ik weet eerlijk gezegd weinig of niets van de huidige toestand in de Filippijnen, maar betwijfel sterk of het land zo hulpeloos is, op basis van wat ik gezien heb na de tsunami die in 2004 huishield in de Indiase Oceaan. Op de Tweede Kerstadag van 2004 bereikte een tsunami alle kusten van de Indische Oceaan, met de Indonesische provincie Aceh als het zwaarst getroffen gebied. Alleen daar al kwamen ongeveer 200,000 mensen om in de vloedgolf en net als nu op de Filippijnen had het water veel gebouwen met de grond gelijk gemaakt. In januari 2005 moest ik in Indonesië zijn en deed toevallig een deel van mijn werk in Medan, de grootste stad in de buurt van het getroffen gebied. Medan gonsde van de hulpactiviteiten.
As every academic year, this year again the department will organize an “Anthropology Day”. Write down November 29th in your agenda! You are warmly invited to this year’s Anthropology Day that, once again, promises to be a highly interesting and relevant symposium. This year’s theme is applied anthropology and we invited well-known speakers who work outside academia (see the provisional program below). Please save the date. More information will follow.
Door Ellen de Lange. Een boerderij op het Nederlandse platteland. De geur van mest, kuilvoer en verse melk. Het geblèr van de potlammeren die trek hebben in melk, de boer die ‘kom op’ roept tegen de koeien, en het feit dat het geluid van de voordeurbel vreemd is; die deur wordt namelijk “al meer dan acht jaar niet gebruikt”, je gaat gewoon achterom.
Wellicht een wat ongebruikelijke plek voor een MSc student antropologie. Ik heb tenslotte meer dieren dan mensen mogen zien de afgelopen drie maanden. En daarnaast, het eelt op mijn handen is niet uitsluitend van het aantekeningen maken. Met nog een kleine week veldwerk voor de boeg, een kort verslag over mijn ervaringen.
DoorDominique Voskuyl, m.m.v. Ina Keuper, Naomi Repko, en Eva de Jong Is ontwikkelingshulp voor ouderen weggegooid geld? Welk continent vergrijst sneller: Europa of Azië? Hoe ziet het leven van ouderen in Afrika eruit wanneer hun kinderen zijn overleden aan hiv/aids en zij voor hun kleinkinderen moeten zorgen? Wat kost deze liefde? Deze vragen kwamen aan de orde in het seminar Cost of Love dat op 4 december 2012 voor antropologiestudenten van de VU werd verzorgd door de niet-gouvernementele organisatie(NGO) WorldGranny in het kader van het VN-programma global ageing. De heer Livingstone Bayekwaso uit Tanzania was de belangrijkste spreker.
Natacha Berbers, stagiaire bij WorldGranny, opende het seminar en vertelde over de twee missies van deze NGO (http://www.worldgranny.nl/). De eerste missie is gericht op Nederland om kennis en bewustwording te creëren over de wereldwijde vergrijzing en de problemen die dit met zich meebrengt. Dit wordt gedaan aan de hand van een reizende fototentoonstelling op NS stations, voorlichting op scholen en via het Granny-to-Granny programma waarin oma’s in Nederland geld inzamelen voor oma’s in Afrika. De andere missie richt zich op ontwikkelingslanden met onder andere programma’s voor huisvesting en micro pensioenen. Natacha liet een korte film zien over het leven van grootmoeders in Tanzania die voor hun kleinkinderen zorgen na het overlijden van hun eigen kinderen aan hiv/aids of een andere ziekte (http://www.youtube.com/watch?v=L2LrX7kbrUw). Na deze film werd het publiek met een quiz getest op hun kennis van global ageing. Veel deelnemers vielen na de eerst vraag al af, maar ze weten nu wel dat Azië sneller vergrijst dan Europa, dat de helft van alle aidswezen in Afrika wordt verzorgd door zijn of haar grootouders, dat vergrijzing sneller gaat in arme, onderontwikkelde gebieden in het zuiden dan in de rijke landen van het noorden en dat slechts één op de vijf mensen ter wereld een pensioenvoorziening heeft.
By Leonore van den Ende A while ago, I witnessed the baptism and name-giving of a tunnel-boring machine used to excavate part of the North-South metro line of Amsterdam. This phenomenon stems from a long-standing ritual traditionally practiced by mine workers and tunnel builders for safety against hazards during the construction process. On this occasion, the ritual signified the launch of the third phase of tunnel construction, attended by a large group of project managers, employees, contractors, stakeholders and members of the press. This same ritual is held cyclically, every time the project enters a new construction phase.
It became clear that the ritual had commenced when a Catholic Priest dressed in traditional white and gold robes came to the fore at the dark, cold construction site reaching 25 meters underground. He started by imparting the significance of the ritual he would perform, while presenting a statue of Santa Barbara; a Patron Saint acknowledged by the Catholic Church as the protector of harm and later espoused by mine and tunnel workers for this very purpose. He explained that even though he would physically bless the statue and the machine, he would emblematically yet truly be blessing the tunnel workers who necessitated protection.
door Freek ColombijnHoera, alweer een probleem opgelost! Maar welk?
Naarmate de verontrusting onder VU medewerkers toeneemt en zij zich meer gaan roeren, vrezen het College van Bestuur en ook het bestuur van onze faculteit steeds meer de controle op het ‘bestuursproces’ te verliezen. Zoals de organisatieantropoloog Tennekes al beschreef, denken managers in organogrammen, taakstellingen, en productieprocessen, die ze allemaal in hun greep denken te hebben. Hun controle is echter een illusie, doordat een organisatie bestaat uit partijen (afdelingen, individuen) met eigen en soms geheel tegenstrijdige doelstellingen, die indruisen tegen de planning van de leiding.
Voor de managers aan de top kan het besef van hun beperkte beheersing van ‘het proces’ angstaanjagend zijn. Toen ik voor drie jaar tot afdelingshoofd benoemd werd leek het me nuttig mijn gebrekkige kennis van leidinggeven bij te spijkeren door het kopen van een boek. Lezen kan ik het niet noemen, want ik kwam niet verder dan de blurb en de alleszeggende titel: Leiding geven aan academici? Niet doen! Dat was genoeg om het kernpunt te snappen. Academici die het vertrouwen krijgen van hun leidinggevenden nemen verantwoordelijkheid voor hun taken en lossen de meeste problemen zelf op. Bedrijven die veel verantwoordelijkheid delegeren aan hun medewerkers schijnen het vaak ook commercieel goed te doen.
This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
Door Gerwin Peelen. In aanloop naar het WK-voetbal organiseert de FIFA een toer door de gekwalificeerde landen en zo ook bij debutant Bosnië-Herzegovina. Afgelopen weekend was de Wereldbeker te bewonderen in de Bosnische hoofdstad Sarajevo waar wordt uitgekeken naar het hoogtepunt in de recente voetbalgeschiedenis: Schitteren in Brazilië.
