Anthropological stories and insights from vrije universiteit amsterdam
Afgelopen week schreef ik over de dood van Corazon Aquino, de Filipijnse ‘icoon van de democratie’ waarvoor Marcos indertijd het veld moest ruimen. Hoe de heroiek en het drama van de vreedzame ‘People Power’ revolutie in 1986 de politieke verbeelding nog steeds in de greep houdt.
Vannacht is Cory Aquino overleden, de icoon van de vreedzame ‘ people power revolutie’ die de dictator Marcos uit de Filipijnen verjoeg in 1986. Zij was de politiek onervaren weduwe van een politieke tegenstander van Marcos, Ninoy Aquino, die in 1983 om het leven werd gebracht bij zijn terugkeer uit de VS. Op tv en tijdens de herdenkingen geeft iedereen hoog op van de verdiensten van Cory. Zij was de zelfbewust naieve en diep religieuze hoofdpersoon tijdens een drama in de Filipijnse geschiedenis dat voor velen nog steeds een hoogtepunt is om trots op te zijn. Samen met de katholieke bisschoppen riep zij het volk op om de straat op te gaan om twee opstandige generaals te beschermen tegen militaire acties van Marcos’ troepen en werd zij ingezworen als eerste vrouwelijke president van de Filipijnen en Azie.
De beelden van duizenden Filipino’s op de grote verkeersader van de Manila en biddende geestelijken voor de tanks roepen nog steeds kippenvel op.
4 Comments
Bujumbura Burundi – Iedere ochtend rond half 8 stromen de zandwegen in de noordelijke wijken van Bujumbura vol met honderden jongeren met kruiwagens vol scheppen, spitten en emmers. ‘Wij nemen de weg over,’ roept één jongen lachend. Kleine kinderen staan gefascineerd aan de kant van de weg te kijken naar het schouwspel. Als ze de enkele blanke vrijwilliger ertussen zien lopen gillen ze in koor: “mzungu bonbon, mzungu bonbon”. De kinderen zijn onvermoeibaar. Iedere ochtend vindt hetzelfde ritueel plaats.
In groepen van 18 gaan de jongeren naar verschillende lapjes grond om bakstenen van modder te maken. De grond behoort toe aan de meest kwetsbaren uit de wijken: weduwen of vluchtelingen die na jaren asiel in Tanzania, Kongo of Rwanda zijn teruggekeerd naar Burundi. Met de stenen kunnen zij een huis bouwen. Ondertussen leren de jongeren met elkaar samenwerken en samenleven. Dat is het doel van het project dat iedere zomer weer georganiseerd wordt door het jeugdcentrum Centre Jeunes Kamenge.
5 CommentsOok vandaag een bericht over de situatie in Iran, al weer van een antropoloog die de situatie van binnenuit kent. Deze keer laten we onze collega Halleh Ghorashi aan het woord. Zij is zelf twintig…
Leave a Comment
I would like to react briefly to Lahay Hussein’s talk as well as to the concerns expressed in her earlier post. These concerns are primarily about (re)building a healthy and democratic political and social order, and within it a healthy academic discipline and educational system, from a condition in which academic qualifications and infrastructure are sorely inadequate. She expects this process to be inspired and aided by colleagues and institutions in the West.
Gisteren promoveerde Erella Grassiani op een proefschrift waarin ze processen van ‘moral numbing’ analyseert onder Israelische soldaten die in de bezette gebieden hebben gediend. Haar werk laat zien hoe de omstandigheden waaronder soldaten moeten werken…
2 Comments
It has been one month and a half for me in the Netherlands. Fascinating visit to a typical western culture. This is by itself a very moving experience on the personal level. Here one puts all the theories and ideas made by great American and European social theorists in the right context. They have been talking and interacting with this culture. The great works of Marx, Durkheim, Weber, Simmel, Mead, Park and the rest have been inspired and motivated by the ways of life and thinking of this culture. However, back home in Iraq, we (sociologists and anthropologists) continue to struggle to understand and fit these theories with our current social and cultural situation. Most of the time, they do not work except in an environment that makes the West its source of reference. I have no problem with this. I personally have been blessed by the west.
3 Comments
Door Erella Grassiani
Al jarenlang houd ik me bezig met ‘de situatie’ in het Midden Oosten. Als ik in Israel ben ga ik naar demonstraties in Tel Aviv en reis ik naar de bezette gebieden om met andere Israëli’s actie te voeren om solidariteit te tonen met de Palestijnen die vaak erg te lijden hebben onder de bezetting.
De afgelopen tijd viel me een nieuw fenomeen op: alle partijen leggen zoveel mogelijk vast op film. Israëlische mensenrechten activisten filmen de demonstraties tegen de Muur en daarbij de Israëlische soldaten die deze demonstraties vaak hardhandig neerslaan. Palestijnen filmen de misdragingen van de Joodse kolonisten. En on top of that filmt het Israëlische leger iedereen die maar voor hun camera’s loopt om zoveel mogelijk gezichten van demonstranten vast te leggen.
De films gemaakt door Israëlische en Palestijnse burgers en activisten zijn, in tegenstelling tot de films van het leger, bovendien allemaal te vinden op Youtube of elders op het internet. Zo bijvoorbeeld dit filmpje:
2 Comments