Skip to content

Category: Regio Europa

Iron, Death and Memory

 

By Maja Lovrenovi? The iron mines of Ljubija [ly-u-b?-a] are situated in northwestern Bosnia-Herzegovina. In the 1970s, the region was estimated to hold one of the largest reserves of iron ore in the Balkans. During the 1992-1995 war, the local Serb forces employed the mines’ technology to produce ‘ethnic cleansing’: the mines’ facilities were used to lock up, starve, rape, torture and kill the local Bosniaks and Croats. The mining pits and machinery were used to move and bury their bodies. The most notorious of those sites was the Omarska death camp (Thanks to the British journalist Ed Vulliamy, the existence of death camps in northwestern Bosnia was well documented and revealed to the international public, and in particular, to the International Tribunal for the Former Yugoslavia. See: ICTY summary indictment of 1995 on the Omarska death camp).

In 2004, the local Serb authorities sold 51% of the Ljubija mines to the world’s largest steel producer Arcelor Mittal, owned by one of the world’s richest men, Mr. Lakshmi Mittal. Soon afterwards, the extraction of iron ore from the pits was restarted, despite the fact that some 1.500 people are still listed as missing and believed to have been buried in secret mass graves across the mines’ complex (For more details, images and maps on the Ljubija mines, see the „Ljubija Mine Scandal“ dossier). In 2005, the survivors of these horrors were given a promise by Arcelor Mittal CEOs that they will be allowed to set up a memorial and commemorate freely at the site of the Omarska death camp. Yet, two days ago, according to Bosnian daily newspaper, the current Arcelor Mittal management denies having ever given such promise.

Leave a Comment

De grenzen van Niemandsland

Door Femke Brandt Een aantal goedverdiendende jonge Nederlanders, waarvan sommigen verbonden als promovendi aan deze faculteit, leefden in de maand mei op bijstandsniveau, dat wil zeggen met een maandbudget van 250 euro, ongeveer 8 euro per dag. Een experiment om te ervaren hoe het is om in de bijstand te zitten. De pinpas bleef de hele maand thuis. Waarom?

Eind 2010 werden er in Nederland 307 duizend bijstandsuitkeringen verstrekt, en de sterkste stijging deed zich voor onder jongeren onder de 27 jaar. Als alleenstaande tussen de 21 en 65 jaar bedraagt de uitkering per januari van dit jaar €656,93 netto per maand. Vergeleken met het netto salaris van een promovendus is dit zelfs minder dan de helft. En van dit soort bedragen moeten steeds meer Nederlanders rondkomen.

5 Comments

Bonairiaanse Nederlanders: tweederangs burgers?

  Door Ellen Bal “Terwijl Nederlanders zich voorheen te gast voelden op Bonaire, vertellen zij nu hoe het moet.” Dit zei één van de docenten, na afloop van mijn gastles aan 17 Bonairiaanse studenten op de VU, vorige maand. Deze docent maakt zich zorgen over de recente ontwikkelingen op het eiland. Sinds 10 oktober 2010 heeft Bonaire de status van bijzondere Nederlandse gemeente gekregen en Nederlanders van hier zijn daar officieel ook thuis. Zij neemt waar hoe zich op het eiland in rap tempo een nieuwe hiërarchie ontwikkelt – met lokale Bonairianen onderaan de ladder en Europese Nederlanders bovenaan.

12 Comments

Als student bij de voedselbank

Door Marloes Rendering De voedselbank, een organisatie waar ik mij de afgelopen weken druk mee bezig heb gehouden. De term werd bij het grote
Amerikaanse voedselbank, rond 1930
Amerikaanse voedselbank, rond 1930

publiek vooral bekend door de Frogers, die zelf een maand op bijstandsniveau gingen leven. Uit ervaring weet ik inmiddels wel dat je het als student niet altijd even breed hebt, maar dat is niet de reden dat ik bij de voedselbank terecht ben gekomen. Samen met nog vier studenten doe ik vanwege het vak ‘kwalitatieve onderzoeksmethoden’ onderzoek binnen het thema ‘voeding en cultuur’. Waar de camera’s van ‘Effe geen cent te makken’ niet op prijs werden gesteld, mocht ik de afgelopen weken wel rondkijken.

Leave a Comment

Frustraties, verrassingen en vrachtwagenchauffeurs

Door Fedor Ikelaar Frustratie en twijfel begonnen mijn gedachten te domineren bij de aanvang van mijn veldwerk. Had ik wel de juiste keuze gemaakt? Het kiezen van je onderzoeksveld is bij uitstek een kans om verschillende passies te combineren. Passies voor bijvoorbeeld bepaalde landen, culturen en religies. Iets wat ik met mijn keuze om Nederlandse vrachtwagenchauffeurs te gaan onderzoeken duidelijk niet had gedaan. En hoe meer ik mijn mede studenten zag vertrekken naar zonovergoten landen met prachtige exotische culturen, hoe meer ik aan mijn motivatie om voor vrachtwagenchauffeurs te kiezen begon te twijfelen. Normaal grijp ik iedere kans aan die ik heb om Nederland te verruilen voor het verre en exotische, waarom nu dan niet?

4 Comments

Ode aan de carnaval: een observatie van mezelf

Door Inge Melchior Ik heb slecht geslapen vannacht. Gisterenavond ben ik een taartje gaan eten met een Estse vriendin in mijn favoriete café in Tartu. We hadden twee redenen voor een taartje. Dit jaar vielen ‘Internationale Vrouwendag’ en vastlapäev op dezelfde dag. Gistermorgen belde één van mijn informanten mij op, een oude man die tegen de Sovjets gevochten heeft, waarmee ik samen alle herdenkingsbijeenkomsten afga. “Goede vrouwendag gewenst!” Dat was de enige reden voor zijn telefoontje. Als ik op straat loop, zie ik Estse mannen met bloemen lopen. En Estse mannen zijn niet bepaald romantici, des te betekenisvoller zijn de bloemen in hun hand. Ik kom een jongen tegen uit mijn dansles, die naast dat hij gewoon ‘goedendag’ zegt, blijft staan, een buiging naar me maakt en me een ‘goede vrouwendag’ toewenst. Op weg naar huis bedenk ik me wat een mooie traditie dit is. Die zouden ze in Nederland ook actief moeten invoeren. Een ode aan de vrouw. 

Leave a Comment

Jeugd in Roemenie – een unaniem migratieverlangen, maar dan de H.A.M.-vraag…

Door Hendrine Stelwagen De jeugd in Roemenië heeft een zeer sterke mening over de situatie in hun land.  Ze weten erg goed te vertellen wat er mis is in Roemenie en wie daar schuld aan heeft. Deze visie is een van de belangrijkste elementen in de constructie van migratieverlangen.

3 Comments

Dutch blend – Islam, race, nationalism and buying local in the Netherlands

Foto door Digital Integrity (Nigel)

By guest author Martijn de Koning Rather than a strong sense of national pride, the idea of the moral community seems to be central in opting into the Dutch national project. At the heart of the idea of Dutch nation-state was the notion that every member of society, irrespective of background and religious affiliation, should subscribe to an imagined moral community – an imagined community based upon shared ideas about what constitutes a good and virtuous life. Since the 19th century most of the Protestant groups in the Netherlands (with the exception of a few orthodox Calvinist dissenters between 1830 and 1860 who rejected state interference with church matters) acknowledged the Dutch nation-state as their moral community, linking nation, religion and virtue. The secular regimes of that time promoted the idea of virtuous citizens realizing their moral selves by conforming to prevailing ideas of what constituted a good life and doing good acts on behalf of the welfare of the nation-state.

After the secession of Belgium in 1830, the Dutch nation-state became a Protestant nation-state. The threat to the unity of this religious-nationalist community was perceived to come from the Catholics in the south, who were assumed to be more loyal to the Pope in Rome than to the Dutch nation-state (Van Rooden 1996). A new relationship between the nation-state and virtue emerged after the pacification of 1917 that produced the pillar system. The pillar system divided Dutch society into separate groups but also united them in one moral community, effectively replacing the notion of the Netherlands as a ‘Protestant nation’ with the concept of four groups (Catholics, Protestants, Socialists and Liberal-humanists) constituting one moral community. At the end of the 1960s the system collapsed as a result of secularization and individualization rendering the power of churches to mobilize people ineffective and obsolete.

2 Comments

De Berlijn Blogs: Stalins Bart ist ab

Door Mirjam Dorgelo Nog drie weken onderzoek te gaan. Tijd is een vreemd begrip voor mij geworden in de afgelopen maanden. Hoe meer mensen ik interview, hoe meer plekken ik bezoek, hoe meer ik het gevoel krijg dat alles wat er toe zou kunnen doen nooit past in de tijd die ik heb om mijn onderzoek te verrichten. Er blijft zoveel verborgen. Net nu ik het gevoel heb dat ik de structuur van de data die ik tot nu toe heb verzameld aan het ontrafelen ben is het alweer bijna tijd om terug te gaan. Het is een vreemd idee om een ontdekkingsreis af te breken die pas net is begonnen.

2 Comments