Skip to content

Category: Studenten

Confessions of a Production assistant

256640243_594c69834b_z
Jong geleerd…? © Christine Urias, via Flickr Creative Commons

Door Myrthe van der Vlis

Voor mijn bachelorscriptie deed ik onderzoek naar de rol van gender in de Nederlandse filmwereld en de totstandkoming van de ‘female gaze’, een perspectief in film vanuit een vrouwe-lijke belevingswereld. Mijn interesse voor dit onderwerp kwam voort uit een stage bij het IDFA, waar zij een speciaal programma hadden over de ‘female gaze’ en de macht van filmmakers. Tijdens dit programma gingen vrouwen in debat over de rol van gender in de media. Vrouwen bleken vaker documentaires te maken en zodra een film een groot productiebudget had werkten er minder vrouwen achter de schermen. Zodoende besloot ik onderzoek te doen naar de structurele kenmerken van de filmindustrie die deze genderongelijkheid in stand houden.

Leave a Comment

What the F@*#CK happened??? ~the jigsaw puzzle of humanity

picture May 29th demonstration
© Saskia Jenelle

By Saskia Jenelle     This story relates to my fieldwork, which takes place in Amsterdam and concerns undocumented refugees. My research focuses on how refugees and the volunteers who work with them experience encounters with ‘others’, and how these encounters influences their perception of human dignity. I would like to share a recent experience with you. 

On May 29th 2015 the refugees from ‘We Are Here’ who resided in the ‘Vluchtgebouw’ (literally ‘Escape building’) had to leave the building that had served as their home for nine months. They were offered shelter in a barrack in Amsterdam-North and decided to walk the distance, making it serve as a form of protest to raise awareness for their need for adequate accommodations and fair legal proceedings based on international human rights.

To show support I joined the walk, together with friends and volunteers of the refugees who are active and loving supporters, and refugees from other ‘Vlucht-havens’. 

1 Comment

“Nu kan ik met opgeheven hoofd over straat met mijn kind.”

Zanten1
Bordje in de tuin van de kostschool

Wat het betekent voor Keniaanse ouders om hun dove kind naar school te sturen.

Door Mariska van Zanten. Je dove kind naar school kunnen brengen in Kenia gaat om meer dan alleen educatie, zo blijkt uit bovenstaand commentaar van een moeder. Omdat ik meer wilde weten over deze ouders, het belang dat zij hechten aan onderwijs en hoe zij de toekomst tegemoet zien en deed ik van januari tot en met maart 2014 onderzoek in Nairobi, Kenia. Ik keek samen met deze ouders naar een speciaal, door Kentalis International, gemaakte documentaire “Deaf Role Models in Africa – Kenya” en ik bezocht hen thuis en op school om interviews af te nemen.

3 Comments

A regular club night, but not for me

IMG_2608

By Ila Luijten         For my master’s research I’ve gone to Bali, Indonesia, to do fieldwork. My aim is to get an insight into the lives of sex workers, mostly freelance sex workers; the girls who go to clubs in the tourist destinations of Bali to look for money by spending a night with a guy. Here I will describe one night of fieldwork.

In the second week of fieldwork, I came in contact with Lola (23) and Dewi (22)*, two Indonesian friends living in Kuta, Bali. One Thursday evening in January I went for a night out with these girls to their favourite club, Sky Garden. 

That morning, I was a bit nervous about my night with the girls, so I send Lola a text message to be sure if we were still on for the night. She responded quickly and told me to meet her at 1 a.m. in front of Sky Garden. Around eleven in the evening Lola sent me a text message asking if I wanted to come over to her place for some drinks. I jumped under the shower, got dressed and looked for her address on the GPS in my phone. It would be half an hour’s drive. On the way I bought some beers for us.

Leave a Comment

Koloniale tijden

DSCN4729klein
Nationaal Museum Burundi. ©Myrna Derksen

Door Myrna Derksen  Ik ben zo iemand die bij een museumbezoek als laatste het museum uitkomt, terwijl m’n gezelschap allang verveeld drie rondjes door de museumwinkel heeft gelopen zonder iets te kopen. Toen ik ruim een jaar geleden tijdens mijn eerste lessen antropologie leerde dat de eerste musea vaak tentoonstellingen waren van de kennis van vroege antropologen kon ik wel een dansje doen op m’n stoel. In elke stad waar ik kom wil ik minstens één museum zien – nou ja, zien – uitpluizen, het liefst zo oud en knullig mogelijk.

Burundi is niet erg ingesteld op toeristen. Het is een klein landje, ingeperst tussen de DRC, Tanzania en Rwanda, dat pas sinds tien jaar, na het eindigen van een burgeroorlog in 2005, aan het opkrabbelen is uit vele jaren van regelmatig terugkerend, gewelddadig conflict. Nu ben ik hier niet als toerist. Ik doe mijn masteronderzoek in een klein dorpje, wat hier een stad genoemd wordt, genaamd Rutana, in de commune Rutana, in de provincie Rutana, om het makkelijk te houden. Als ik vraag of er veel toeristen komen, wordt er enthousiast geknikt, want er zijn wel drie toeristische attracties in de provincie: watervallen, één of andere rots en de bron van de Nijl. Ik ben hier nu bijna twee maanden en ik heb nog geen toerist gezien, terwijl ik toch in hét toeristenhotel van het dorp woon.

Leave a Comment

Serieuze studenten

BEAMDoor Bonnie de Beer. Opgegroeid in Nederland en studerend aan de universiteit, dacht ik dat ik wist wat het betekende om een serieuze student te zijn. Er zijn genoeg mensen om me heen die studeren op nummer 1 hebben staan en heel erg ambitieus zijn. Maar dat was voordat ik met mijn veldwerk in Chiang Mai, het noorden van Thailand, begon bij een NGO genaamd BEAM (Bridging Educational Access for Migrants). Ieder jaar biedt BEAM de mogelijkheid aan vijftien tot dertig Birmese studenten een tweejarige opleiding te volgen, waarna ze hun GED (General Education Development) kunnen halen en in Thailand naar de universiteit kunnen gaan.

Maar zo makkelijk gaat dat allemaal niet, merkte ik al snel. Hoewel de studenten BEAM niet hoeven te betalen om lessen te volgen, hebben zij vrijwel allemaal hulp nodig van leraren en sponsoren om hun leven in Thailand te kunnen bekostigen en de GED te kunnen behalen. Ze komen namelijk allemaal uit arme gezinnen in Myanmar en hun ouders kunnen zelf niets bijdragen. Veel studenten wonen in gebouwen naast de school, waar zij een kamer met een tweepersoons bed en een klein badkamertje, zonder WiFi of warm water, met vier mensen delen. Studeren aan de universiteit kan alleen wanneer de studenten een beurs krijgen. De leraren die aan BEAM verbonden zijn helpen hen met het schrijven van de aanvraag voor een beurs. “You need to say that you plan to go back to Birma and help your community” is een zin die  steeds terug komt bij het schrijven van de aanvragen. De Thaise overheid geeft alleen beurzen aan migranten die beloven terug te gaan naar hun eigen land om daar hun landgenoten te helpen met de nieuw verkregen kennis.

3 Comments

Unilever Researchprijs voor thesis over Marokkaanse vrouwen en chronische pijn

Emmaly Berghuis    Op 27 november heb ik samen met twaalf andere studenten van Nederlandse universiteiten de Unilever Research prijs in ontvangst mogen nemen voor mijn masteronderzoek naar chronische pijn onder Marokkaanse vrouwen. Op de feestelijk verzorgde middag in het hoofdgebouw van Unilever in Vlaardingen hielden we posterpresentaties en kwam minister Jet Bussemaker van Onderwijs langs om ons toe te spreken.

Emmaly met haar begeleiders Edien Bartels (l) en Ina Keuper (r). © Nanning Barendsz

 

 

Over het veldwerk heb ik al verslag gedaan op Standplaatswereld. Mijn onderzoek ging over Marokkaanse vrouwen met pijn waarvan de oorzaak onduidelijk is. Vaak is dit pijn in de nek, schouders, rug, knieën en/of voeten. Deze vrouwen zijn ondervertegenwoordigd in therapieën en haken ook geregeld af met behandeling. Ik ben nagegaan hoe migrantenvrouwen betekenis geven aan chronische pijn vanuit een transnationaal perspectief. Daarmee bedoel ik dat deze vrouwen op heel wezenlijke, praktische of emotionele manieren verbonden zijn met meerdere leefwerelden die sterk kunnen verschillen. Ze onderhouden dagelijks contact met familie in het thuisland, door naar hun zorgen te luisteren, geld te sturen, of door daar op vakanties te gaan. Als migrante uit Marokko zoek je betekenis vanuit deze voor anderen min of meer gescheiden leefwerelden. Hoe zoeken migrantenvrouwen naar betekenis als het gaat om chronische pijn? In de verschillende leefwerelden bestaan eigen regels en verwachtingen ook ten aanzien van pijn. De conclusie van mijn onderzoek was dat ‘pijngedrag’ te maken heeft met het voortdurend navigeren tussen meerdere opvattingen over pijn uit verschillende leefwerelden.

Leave a Comment

Ina Keuper gaat met pensioen: “ Ik had de leukste baan die er bestaat”

Door Eva de Jong. Waren alle docenten maar een beetje zoals Ina”, dacht ik toen ik na dit interview haar kamer verliet. Haar gastvrijheid, hartelijkheid en interesse voor studenten is uniek en zal vanaf nu gemist moeten worden. Na 44 jaar actief te zijn geweest op de VU , gaat zij met pensioen. Als ik Ina’s kamer binnen stap is zij haar kamer grondig aan het schoonmaken. De boekenkasten zijn bijna leeg, gevulde dozen staan op de grond. Het is duidelijk: Ina vertrekt. “Ik moet alles natuurlijk wel schoon achterlaten” zegt ze, terwijl ze overjarige stickers van haar boekenkast pulkt. “Ik moet plaats maken voor nieuwe mensen, het is al heel wat dat ik het tot mijn 65ste heb uitgehouden. Het is goed zo.”

3 Comments