Door
Met pijn in mijn hart heb ik voor de tweede keer afscheid genomen van mijn favoriete land, waar voorkruipen de regel is en de hete saus zelfs over je fruit en ijs gaat. Waar je gerust dikke, dunne, witte of zwarte wordt genoemd en waar de muziek nooit te hard staat. Het land waar corruptie en geweld net zo goed deel van de cultuur uitmaken als tequila en ‘mariachi’. En waar de rijkste man ter wereld vandaan komt maar het minimumloon €2,70 per dag is. Waar witte cowboyhoeden nooit uit de mode zullen raken en tae bo helemaal hip is. M-16’s en gemaskerde militairen domineren er naast straatverkopers het straatbeeld maar deuren staan er altijd voor je open. Waar je als journalist meer betaald krijgt voor wat je niet dan wel schrijft en ‘telenovelas’ een vaste dagbesteding zijn.
Het land van ceviche, corona en altijd gestreken kleren. En waar angst en teleurstelling een raar contrast vormen met het open en de hartelijkheid. Het land waar meer ‘slang’ dan Spaans wordt gesproken en waar de kranten met foto’s van gruwelijk vermoorde mensen naast de stripboeken staan. Het land van woestijn, oerwoud en alles er tussen in. Maar ook het land van 16-jarige buschauffeurs, taco’s en kartels. Waar vijf minuten een half uur betekent en vijf meter een kilometer. Waar je tot een maand geleden een baan als leraar kon erven. Maar ook het land van gastvrijheid, liefde en warmte. Land van sterk zijn, aanpassen en doorgaan. Land van 57.000 doden in zes jaar, een onbetrouwbaar politiecorps en eindeloze barbecues. Land van plezier, maar waar onzekerheid altijd dicht onder de huid zit.
Het land van nieuwe vriendschappen en mijn mooiste maar ook heftigste herinneringen. Dit is het land waar ik gek op werd en op zal blijven. Mexico; bedankt voor je goede zorgen, tot snel.
Charlotte heeft onlangs haar Masters thesis afgerond aan de afdeling Sociale en Culturele Antropologie van de Vrije Universiteit in Amsterdam.
Heel herkenbaar, Charlotte!
Leuk om te horen, Karen!
Leuk stuk! Ben zelf ook gek op Mex en je hebt het mooi neergezet.