Onder de spraakmakende titel ‘Tot hoe dicht bij huis mag de rot komen?’ publiceerde Sierk van Hout, ‘reisjournalist’ en lid van Transparency International, een opiniestuk in de NRC van zaterdag 27 juni. Het stuk gaat over omkoping in verre landen – met name ontwikkelingslanden – waar corruptie welig tiert. Van Hout levert een heftig pleidooi om daar als westerse reiziger niet aan mee te doen onder het mom dat het een “lokaal gebruik” of “culturele praktijk” zou zijn waaraan je niet goed kunt ontkomen. Van Hout bekritiseert een dergelijke houding die kwalijke corruptiepraktijken in stand houdt en die volgens hem wel degelijk te vermijden is met enige morele standvastigheid, met vasthoudendheid en met broodnodig geduld.
Ik ben het met Van Hout eens dat omkoping en corruptie kwalijke zaken zijn die niet zijn goed te keuren. Maar ik heb een probleem met de generaliserende tweedeling ‘ontwikkelingslanden’ en ‘Nederland’ in termen wel en niet corrupt, en de simpele vergelijking tussen ‘hier’ en ‘daar’ die wordt gemaakt in zinnen als: “Omkopen. Thuis zouden we er niet over piekeren, maar in een ver land waar we misschien nooit meer terugkomen is het de vraag of onze moraal wat oplevert.” Of: “Thuis alle vruchten genieten van een transparante samenleving en ver weg corruptie accepteren als een soort lokale folklore is dan ook niets minder dan verraad.” Los van de vraag of in alle ontwikkelingslanden corruptie en omkoping een “soort lokale folklore” zou zijn – het komt natuurlijk wel veel te vaak voor – is de aanname dat in Nederland geen corruptie zou bestaan en dat Nederlanders – in tegenstelling tot derde wereldbewoners – een correcte maatschappelijke moraal zouden hebben toch wel verbijsterend.
4 Comments
Het Amsterdamse stadsdeel Zuidoost (voorheen meestal Bijlmer genoemd) heeft ongeveer 25 000 autochtone en ongeveer 55 000 allochtone inwoners, die voor een groot deel afkomstig zijn uit voormalige koloniën in Afrika en het Caribische gebied. Het stadsdeelbestuur vindt dat de bewoners trots op hun wijk moeten zijn, en zich er thuis moeten voelen. Een van de middelen om de buurt te verheffen is het plaatsen van kunst. Zo is op het nieuwe marktplein een beeld neergezet van de Surinaamse schrijver en verzetsstrijder Anton de Kom. Dit beeld moet de identificatie met de buurt en het zelfbeeld van de bewoners, in elk geval van de Surinamers onder hen, verhogen. Maar doet het dat?
