Door
Maar zo makkelijk gaat dat allemaal niet, merkte ik al snel. Hoewel de studenten BEAM niet hoeven te betalen om lessen te volgen, hebben zij vrijwel allemaal hulp nodig van leraren en sponsoren om hun leven in Thailand te kunnen bekostigen en de GED te kunnen behalen. Ze komen namelijk allemaal uit arme gezinnen in Myanmar en hun ouders kunnen zelf niets bijdragen. Veel studenten wonen in gebouwen naast de school, waar zij een kamer met een tweepersoons bed en een klein badkamertje, zonder WiFi of warm water, met vier mensen delen. Studeren aan de universiteit kan alleen wanneer de studenten een beurs krijgen. De leraren die aan BEAM verbonden zijn helpen hen met het schrijven van de aanvraag voor een beurs. “You need to say that you plan to go back to Birma and help your community” is een zin die steeds terug komt bij het schrijven van de aanvragen. De Thaise overheid geeft alleen beurzen aan migranten die beloven terug te gaan naar hun eigen land om daar hun landgenoten te helpen met de nieuw verkregen kennis.
Vrijwel alle Birmese studenten die ik spreek tijdens mijn onderzoek bij BEAM willen ook terug naar Myanmar om hun communities te helpen. Als ik hen vraag wat ze willen worden noemen ze beroepen zoals verpleegkundige, leraar of maatschappelijk medewerker. “When I was in Myanmar, I did not know what was going on. Now that I have come to Thailand, I have learnt about my country and my people, and I know what they need. I want to go back and help them.” Allereerst willen de migranten zoveel mogelijk kennis vergaren. Daarna willen ze een zo hoog mogelijke opleiding afronden en een paar jaar werkervaring op doen en een baan te zoeken. Vervolgens willen ze zorgen dat ze voor hun familie kunnen zorgen, dat ze hun ouders een goed onderkomen kunnen bieden, en zelf een gezin kunnen starten en dat kunnen onderhouden. Tenslotte willen ze zich op de rest van hun community richten en die zoveel mogelijk helpen.
De verschillen tussen Nederlandse studenten en de studenten die ik bij BEAM heb leren kennen zijn onbeschrijflijk. Voor studenten van BEAM bestaat er geen flierefluiten, geen feestjes of borreluurtjes. Velen zijn nog nooit in het centrum van Chiang Mai geweest, wat op 20 minuten loopafstand ligt van de school. Ze blijven bij de school en stoppen al hun tijd in de studie. Studeren, studeren en nog eens studeren, dat is hun enige doel en daarop moeten ze gericht blijven. Al het andere zal hen slechts afleiden van dat wat echt belangrijk is: het behalen van hun diploma en het helpen van hun familie en community.
Bonnie de Beer volgt momenteel de Master Social and Cultural Anthropology aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Ze doet onderzoek in Chiang Mai onder de studenten van BEAM.
Prima beeldend verhaal, Bonnie!
Kom je nu als serieuze student tegen, terwijl je voor mij het “meisje van het paperclipbakje” zult blijven. ook een intussen heel oud verhaal, een oud bakje, maar nog steeds als zodanig in gebruik. Wanneer je herinnering nu geen beeld geeft kun je dit altijd nog bij Gabriel navragen.
Geniet van Thailand, het mooie Chiang Mai en van je studie. Ad van der Bruggen.
Heey Bonnie,
Je moeder had deze link doorgestuurd en ik heb natuurlijk meteen gekeken. Ik hoor altijd wel alle verhalen maar het is leuk om nu eens een stukje van jou zelf te lezen. Zal niet makkelijk geweest zijn daar voor je, wat een cultuurverschillen. Maar het zit erop, heel veel succes met je afstuderen de komende maanden!
Groeten van Marjolein..
Hoi Bonnie,
Goed verhaal en inderdaad, wat een verschil met Nederland (of het Westen). Veel succes met je afstuderen!
En daarna kan jij voor je familie gaan zorgen!
Groetjes van Frans