Door Herbert Ploegman. Meer dan drie jaar geleden schreef ik een blog op Standplaats Wereld met bovenstaande titel. Ik was net afgestudeerd, en werkzoekend. Dat viel tegen, en in het stuk reflecteerde ik op mijn kansen op de arbeidsmarkt. Het leverde een aantal interessante, bemoedigende en blikverruimende reacties op. Maar het leverde ook wrijving op doordat uitgerekend een titel als dit het meestbezochte stuk[1] op Standplaats Wereld was. Het leek me daarom tijd voor een herijking; één onder dezelfde vragende titel. Tenslotte bracht deze titel iets teweeg – hoe ongemakkelijk ik hem nu ook vind. Ik neem jullie graag mee.
De reis gaat naar Athene, de stad die door velen momenteel nauwlettend in de gaten wordt gehouden. Na jaren van zich voortslepende processen komt hier iets tot een climax. Wat dat iets precies is, daarover verschillen de meningen. Sommigen zeggen dat het een dwarse links-populistische regering is die de zaak heeft verknald, terwijl anderen zeggen dat hier het hele Europese project of het kapitalistische systeem als geheel op knappen staat.
Overtuigde christenen en moslims in Nederland hebben meer met elkaar gemeen dan vaak wordt gedacht. Dit blijkt uit het proefschrift Kwetsbare vroomheid: het geloofsstreven van jonge moslims en christenen in Nederland (Precarious Piety: Pursuits of Faith among Young Muslims and Christians in the Netherlands) van antropoloog Daan Beekers. Hij promoveert op 1 juli aan de Vrije Universiteit Amsterdam.
Op 29 mei vond in het Museum voor Volkenkunde in Leiden de jaarlijkse “Dag van de Antropologie” plaats, georganiseerd door de Antropologen Beroepsvereniging (ABv). De thema’s van de dag waren “De strijd om hulpbronnen” en “Publieke Antropologie”. Panels, seminars, etnografische films en ronde-tafel-discussies gingen dus over, bijvoorbeeld, de schaliegasdiscussie in Nederland, goudmijnbouw, de publieke rol van antropologie, voedselvraagstukken, en de toekomststrategieën van de ABv. Het was een levendige, drukbezochte en intense dag. Evenals vorig jaar werd Ton Salman verzocht een soort “slotcolumn” uit te spreken. Hieronder geven we de tekst daarvan weer.
Door Ton Salman Het is een lastige en bedenkelijke eer, zo’n slotwoordje: iedereen is al gaargepraat, iedereens oren tuiten, en je kunt de veelheid, rijkdom en kwaliteit van de discussies tóch geen recht doen. Maar het staat in het programma, ik heb toegezegd en jullie moeten het dus nog even uitzitten. Wat volgt heeft niet meer pretentie dan wat gedachtenflarden naar aanleiding van vandaag; niet compleet, niet rechtvaardig en niet representatief.
Door Myrna Derksen Een kleine twee maanden geleden verliet ik Burundi, waar ik 2,5 maand veldwerk heb gedaan. Ik participeerde in een onderzoeksproject van UNICEF en de Universiteit van Amsterdam in samenwerking met de Universiteit van Burundi over de intergenerationele transmissie van geweld, in de hoop bij te dragen aan de ontwikkeling van projecten voor kinderen die de vrede in het land sterker kunnen maken. In de tijd dat ik daar was liepen de politieke spanningen helaas alweer op.
Het onderstaande blog werd eerder gepubliceerd op www.savageminds.org, een blog van antropologen die proberen antropologisch onderzoek meer “onder de mensen te brengen” en de maatschappelijke relevantie van antropologie te verhogen. Alex Golub geeft twee onorthoxe suggesties om dit doel te bereiken.
By Alex Golub. I really enjoyed Erin Taylor’s recent piece on SM about how to make anthropology public, and I wanted to add on to her suggestions about how to make anthropology public with a few, slightly more unorthodox ones of my own. These suggestions rub against the anthropological grain because they involve small, quiet, and steady work that doesn’t feel heroic, despite the big impact that it has. So it may seem strange at first blush, but I firmly believe the most effective way to get the best anthropology in front of the most people is to edit wikipedia and write book reviews on Amazon.
Het onbegrip tussen wetenschap en media in tijden van de pleuris: Paneldiscussie en publiek debat op 15 april
Foto: Leo Roubos
Door: Heleen van der Linden, Ton Salman, Peter Versteeg, Thijl Sunier en Rhoda Woets
Onlangs werd ik weer eens geconfronteerd met de feiten. In Rotterdam speelde het zoveelste akkefietje rond de Essalam Moskee, een moskee in Rotterdam Zuid, voornamelijk bezocht door moslims van Marokkaanse afkomst. Een nieuwe generatie bestuurders was in conflict geraakt met de oude garde. Deze jongere generatie wilde van de moskee meer maken dan alleen een gebedshuis, en diensten toevoegen als een psycholoog en een jeugdhonk. Volgens de ANP-journalist die mij onverwachts belde was dit een absolute aardverschuiving binnen de islam in Nederland en een nauwelijks te onderschatten trend! Of ik dat even kon bevestigen… Ik vertelde dat dit fenomeen helemaal niet zo nieuw was, want, en, dus, enzovoorts. Na mij enkele minuten te hebben aangehoord, meldde de journalist in kwestie: “Hartelijk dank voor de informatie, maar, sorry, met uw verhaal kan ik niets.” Het ging hier namelijk om een bericht voor de zogeheten ‘kolom kort’, een nieuwsbericht van één alinea.
Door Eva de Jong.
Momenteel volgen derdejaars bachelorstudenten Antropologie het vak ‘Professionele en Thematische Oriëntatie’ onder leiding van Lenie Brouwer. Dit vak heeft als doel studenten bewust te maken van hun potenties en de mogelijkheden op de arbeidsmarkt. Één mogelijk perspectief is promoveren, net Donya Alinejad. Zij verdedigde op 16 februari 2015 haar proefschrift ‘Next Generation Diaspora: The formation of Iranian American-ness among second generation migrant internet users in Los Angeles. De derdejaars studenten waren erbij.
Iraanse Diaspora
Donya promoveerde op haar proefschrift over de Iraanse diaspora in de Verenigde Staten en de vorming van virtuele gemeenschappen door middel van internet. Via het begrip identiteit onderzocht zij hoe internet het dagelijks leven van de Iraanse tweede generatie in de Verenigde Staten beïnvloedt. Volgens Alinejad zijn internationale betrekkingen op internet sterk geïndividualiseerd en weerspiegelt de virtuele wereld hun politieke overtuigingen. Daarnaast onderzocht zij welke invloed offline Iraanse gemeenschappen hebben op internet en wat hun invloed is op de politieke verhoudingen tussen Amerika en Iran. Alinejad concludeert in haar proefschrift dat Iraanse-Amerikanen internet gebruiken om zich zowel te distantiëren van Iran als om verbinding te houden met Iran. Door middel van internet is de Iraanse diaspora in de Verenigde Staten steeds meer een cultureel centrum voor gemigreerde Iraniërs die verspreid over de wereld wonen.
Door Freek Colombijn. Kan een antropoloog iets belangrijks opmerken over bankiers? Dat kan bijna niet waar zijn, want de doorsnee bankier en doorsnee antropoloog zijn ‘unlikely bedfellows’ en de financiële sector lijkt zo complex dat alleen topeconomen er iets van snappen. Alleen het sterk cijfermatige aspect ervan maakt het bankwezen al een ogenschijnlijk ongeschikt onderwerp voor antropologen, die bij het woord ‘economie’ eerder aan reciprociteit en kula-ring denken dan aan het Damrak of Wallstreet.
Toch was het een journalist met een PhD in Social Anthropology (van Cambridge University), Gillian Tett, die als een van de weinigen de financiële crisis van 2008 voorspelde. Door etnografisch onderzoek bij de J.P. Morgan bank ontdekte ze een bedrijfscultuur die volgens haar tot economisch ongefundeerde en gevaarlijke financiële producten leidde, die op hun beurt een ernstige economische crisis konden veroorzaken. Ze kreeg helaas gelijk.
Door Marina de Regt. Ik had nooit gedacht dat ik het nog eens zou doen: een documentaire maken. Precies acht jaar geleden, in februari 2007, was ik in Jemen om een film te maken over Ethiopische en Somalische vrouwen die betaald huishoudelijk werk doen. Zoals zoveel antropologen leek het me fantastisch om mijn onderzoek te visualiseren. Ik wilde de vrouwen die ik tijdens mijn onderzoek had ontmoet een gezicht geven en vooral Jemenieten laten zien dat het meer dan alleen huishoudsters zijn maar mensen van vlees en bloed. Samen met een Nederlandse filmmaakster vertrok ik naar Jemen, waar ik erachter kwam dat filmen iets heel anders is dan antropologisch onderzoek doen. Ik voelde me erg ongemakkelijk door de aanwezigheid van de camera in mijn onderzoeksveld, en vond het moeilijk vrouwen te vragen of ze gefilmd wilden worden. Gelukkig lukte het toch om een aantal Somalische, Ethiopische en Jemenitische vrouwen te filmen. Toen we een jaar later terugkeerden om de film aan de betrokken vrouwen te laten zien, zeiden de Ethiopische vrouwen dat ze het een mooie film vonden maar ze vroegen ons hem niet in Jemen of Ethiopië te vertonen. Ze wilden niet dat andere Ethiopiërs zouden zien dat ze hun leven als domestic worker in Jemen hadden laten filmen. Daar zat ik dan, met een prachtige film die niet vertoond mocht worden aan het publiek dat ik voor ogen had gehad.
Toen de co-onderzoekers in het meisjesmigratieproject waar ik nu bij betrokken ben met het idee kwamen een documentaire te maken over het onderzoek in Bangladesh en in Ethiopië was ik dan ook niet enthousiast. Ik had een klein trauma overgehouden aan het filmen in Jemen, en voorzag dezelfde problemen in Ethiopië. Het onderzoek dat ik hier samen met twee Ethiopische onderzoekers heb uitgevoerd gaat over tienermeisjes die van het platteland naar de stad zijn gemigreerd en hun brood verdienen met huishoudelijk werk of sekswerk. In de levensverhalen van de meisjes staan armoede, gebroken gezinnen, overleden ouders, misbruik, angst voor uithuwelijking en ontvoering centraal. Maar we hoorden ook over hun ambitie hun leven te veranderen, onderwijs te volgen, meer bewegingsvrijheid te hebben, en zelf geld te verdienen. Het vinden van “informanten” was niet makkelijk geweest: domestic workers werken bij mensen thuis en hebben nauwelijks tot geen vrije tijd en sekswerkers werken ‘s nachts en slapen de helft van de dag. Maar met veel moeite was het gelukt. Het filmen van deze meisjes leek me echter nog moeilijker: geen van de meisjes is trots op het werk dat ze doet en ze worden erg gestigmatiseerd. Ik had de Italiaanse filmmaker dan ook op het hart gedrukt dat hij de meisjes onherkenbaar moest filmen, zodat hun privacy beschermd zou worden.
This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
