Door Ton Salman We mogen vermoeden dat het de doden niet echt dwars zal zitten: waar ze begraven liggen en hoe eenzaam dat is. Eenmaal dood, is de last van eenzaamheid en de lust van gezelschap of bezoek (of andersom) immers voorbij. Een mening of een gevoel bij hoe eenzaam, mooigelegen, nabij of veraf, herdacht of vergeten of anoniem iemand begraven is, is dus een zorg van de levenden en de nabestaanden. In mijn ervaring kunnen die er terdege iets van vinden, zelfs in de wetenschap dat de overledenen onwetend zijn. Een illustratie daarvan is de situatie waarin een begraafplaats zelf terecht is gekomen op een inmiddels verlaten, verwoeste of niet meer vindbare plek. Daar wordt de eenzaamheid van de doden dubbel gevoeld, door degenen die daarvan weet hebben. Dat de doden dan twee maal verlaten zijn, is een besef van de levenden, en leidt bij die levenden tot extra deernis voor de verlaten doden. Zó alleen en in de steek gelaten, wordt gemeend, horen zelfs de doden niet te zijn.
Tag: Chili
Door Ton Salman Terwijl in Nederland en Europa “de crisis” universitaire staf en studenten noodzaakt zich te verzetten tegen draconische bezuinigingsmaatregelen vermengd met bedrijfsadministratief-geïnspireerde reorganisaties die de kern van het métier (goed onderzoek en goed en toegankelijk onderwijs) bedreigen, is in Chili sinds ruim een jaar een strijd van nog epischer omvang aan de gang. Het afgelopen academisch jaar (dat in Chili van maart tot en met december loopt) ging voor vele duizenden studenten geheel of grotendeels verloren, of werd uiteindelijk, zo goed en zo kwaad als het ging, afgesloten na intensieve inhaalcursussen en ‘nood-tentamens’ om zo tenminste toch enkele studiepunten te verwerven. De studenten staakten, en bezetten in veel gevallen universiteiten, gedurende het hele studiejaar. Voor zoveel zelf-benadeling moeten wel hele goede redenen bestaan.
Die zijn er.
2 Comments