Door Ola Plonska
In juli 2017 was het eindelijk zover. Na maandenlang hard werken was dit het moment om onze masterscripties in te leveren. Ik herinner het mij nog alsof het gisteren was. Al voor openingstijd stond ik zenuwachtig voor de deur van de printshop om mijn scriptie te laten printen. Toen ik naar de afdeling liep hield ik het ingebonden werk dicht tegen me aan terwijl ik een gezonde dosis adrenaline door mijn lijf voelde stromen. Dit was het dan, het punt waar ik twee jaar lang naartoe had gewerkt. Destijds was ik er zeker van dat dit de laatste keer was dat ik de verhalen van mijn veldwerk zo dicht bij me zou dragen, maar na een lange zomer vol ontladingen merkte ik dat de vele verhalen die ik tijdens mijn veldwerk in Cuba had gehoord door mijn hoofd bleven rondspoken. Steeds vaker dacht ik terug aan mijn tijd in Havana. Ik merkte dat ik nog steeds nieuwe verbanden begon te zien en dat ik hier meer mee wilde doen.
Leave a Comment