Skip to content

Tag: fieldwork

Armenië op weg naar de Euraziatische Unie: Poetin op bezoek, antropoloog gearresteerd

Door Argam Yeranosyan

Door Rik Adriaans     Het is een ongebruikelijk beeld in de Armeense hoofdstad Jerevan: op een steenworp van het centrale plein worden demonstranten met Oekraïense vlaggen door de politie gearresteerd en in gepantserde busjes verscheept. De arrestaties vinden plaats naar aanleiding van het staatsbezoek van de Russische president Vladimir Poetin. Hoewel er geen vergunning is toegekend zijn er toch enkele honderden demonstranten afgekomen op een protestmars georganiseerd door de beweging ‘Eerbiedwaardig Armenië’ en is er een breed spectrum aan politieke kleuren te zien. Zo wordt er naast de Oekraïense vlaggen voor het eerst in de geschiedenis van het voormalige Sovjetland de regenboogvlag getoond en is er zelfs een demonstrant met een anarchistenvlag. Terwijl de Maidan-protesten in Kiev veelal uitgesproken pro-Europees zijn, is de stemming hier vooral tegen Rusland; de jonge demonstranten tonen borden met teksten als “Stop de Russische kolonisering” en “Geen tweede Sovjet-Unie”.

De protestmars had tot het overhandigen van een manifest bij het presidentieel paleis moeten leiden, ware het niet dat de protestmars al snel door de politie wordt stilgelegd. Enkele uren later word ik, als antropoloog voor mijn promotieonderzoek werkzaam in Armenië, zelf ook gearresteerd. Het feit dat ik met mijn vrienden in de buurt van het parlement loop blijkt reden genoeg om zonder enige verklaring van de stoep geplukt te worden. In het politiebusje wordt al snel duidelijk dat de agenten niet erg kieskeurig zijn: behalve zo’n twintig demonstranten en een journalist zijn er ook twee dames van middelbare leeftijd gearresteerd die toevallig in de buurt boodschappen aan het doen waren.

2 Comments

Intimiteit in de zorg

bejaaarde met hondDoor Georgette Veerhuis  Vergrijzing en verzorgingsinstellingen zijn niet direct thema’s die eerstejaarsstudenten antropologie aanspreken. Toch besloot ik in februari samen met vijf medestudentes een klein onderzoek te doen naar intimiteit in de zorg. We wilden onderzoeken hoe intimiteit werd ervaren door zowel de zorgverlener (verzorgers in de thuiszorg of in een verzorgingstehuis) als de zorgontvanger (ouderen boven de 65 jaar), en of deze intieme relatie werd beïnvloed door etniciteit, gender en leeftijd (en eventuele overige factoren). Het concept intimiteit was in ons paper sterk gerelateerd aan het concept intimacy labor, dat refereert aan werk waarbij lichamelijke of emotionele nabijheid en persoonlijk contact centraal staan. Hierdoor kan een relatie ontstaan die intiemer is dan andere arbeidsrelaties.

Waarom kozen we voor dit onderwerp? De zorg is een belangrijk onderdeel van de Nederlandse verzorgingsstaat en maakt de samenleving mogelijk zoals die nu is. Maar deze drie facetten, de zorg, verzorgingsstaat en de samenleving, zijn aan het veranderen. Deze verandering is zichtbaar sinds de jaren ’90, wanneer de meeste westerse samenlevingen een sterk individualiseringsproces doormaken, waardoor er een grote nadruk kwam te liggen op de eigen verantwoordelijkheid en zelfstandigheid van hun inwoners. Als gevolg blijken ook ouderen in de zorg steeds langer zelfstandig te willen blijven. Maar wat gebeurt er als ouderen wél zorg moeten ontvangen, en hun autonomie wél (deels) moeten opgeven? Daar gingen wij naar op zoek in ons onderzoek.

1 Comment

“This is how it is”. Your Informant’s Recognition as the Ultimate Reward

renskeoptredenDoor Renske den Uil
During the first semester of the master Social and Cultural Anthropology, you are working on the development of a research proposal. After four intense months of reading, writing, re-reading and re-writing, you leave to the field. Then, for a three-month period of time, you are doing fieldwork and the distant words you have read throughout the first few months of the master, are now becoming personified in the stories and lives of your informants. You start to build relationships with these informants, some superficial and formal, others profound and sometimes even evolving into special friendships. After three months have passed, you have to leave the field again. The friends you have made stay behind, but with a suitcase full of data you carry their stories and lives with you.

These stories are fixed: in your notebook, in your photo’s, in your video’s, in your voice-recorder, and most of all in your mind and heart. Returning from the field, you face three more intense months in which you have to translate the reality of your informants back into words again. Solving the ethnographic puzzle leads to the final result of this master: a complete master-thesis. After a full academic year of toiling, floundering and doubt, you hand in your thesis and ultimately receive a grade that reflects the quality of your work. For many of us, this is where the thesis-era ends. For me, however, this was not the case.

1 Comment

‘…one man’s trash is another man’s treasure.’

tweedehandskledingDoor Vivian Mac Gillavry, Selma Lehalali, Meredith Overman en Myrthe van der Vlis. Prinsjesdag is achter de rug en opnieuw worden we overspoeld met negatieve berichten over bezuinigingen, werkloosheid  en de economische crisis. Tijdens het tweedejaars onderzoekspracticum voor antropologiestudenten aan de VU hebben wij onderzocht in hoeverre de economische crisis invloed heeft op de tweedehandskledingmarkt in Amsterdam. Dragen mensen kleren langer door de economische crisis? Kopen mensen vaker tweedehands kleding of juist minder vaak? Wat is de  invloed op het weggeven van kleding aan goede doelen?  Welke gevolgen merken eigenaren van tweedehandswinkels van de economische crisis? En welke rol speelt reciprociteit op de tweedehandskledingmarkt?

Onze veronderstelling was dat mensen meer tweedehands kleding zouden kopen als gevolg van de economische crisis, dat mensen meer behoefte zou hebben aan persoonlijke relaties en meer kleding zouden ruilen. We hebben dit onderzocht met behulp van (participerende) observaties en semi-gestructureerde interviews met consumenten en eigenaren van tweedehandskledingwinkels. Ook bezochten we kledinginzamelingsacties van liefdadigheidsinstellingen.  Zo kwamen we terecht bij de Kledingbank in Amstelveen, waar mensen met een Stadspas en vluchtelingen en asielzoekers gratis goede kleding uit kunnen zoeken. De medewerkers spraken enthousiast over hun werk, en vertelden hoe blij mensen zijn als ze weggaan met een stel mooie ‘nieuwe’ kleren.  We boden ook zelf onze kleding aan aan een kledingzaak en hadden binnen mum van tijd een paar tientjes verdiend. Ook bezochten we kledingruilevenementen, die als paddestoelen uit de grond komen.Kledingruil zou gezien kunnen worden als een nieuwe vorm van ‘winkelen’. 

1 Comment

Mijn Mexico

Mexico blog SpWDoor Charlotte. Het lichaam reist te paard, de ziel te voet. Drie weken nadat ik de rijst en bonen voor het ontbijt heb ingeruild voor boterhammen met kaas snap ik beter dan ooit wat hiermee wordt bedoeld. Langzaam begin ik weer te wennen aan het feit dat ik ‘cumbia’ heb ingewisseld voor techno en de limoen en chili voor peper en zout.

Met pijn in mijn hart heb ik voor de tweede keer afscheid genomen van mijn favoriete land, waar voorkruipen de regel is en de hete saus zelfs over je fruit en ijs gaat. Waar je gerust dikke, dunne, witte of zwarte wordt genoemd en waar de muziek nooit te hard staat. Het land waar corruptie en geweld net zo goed deel van de cultuur uitmaken als tequila en ‘mariachi’. En waar de rijkste man ter wereld vandaan komt maar het minimumloon €2,70 per dag is. Waar witte cowboyhoeden nooit uit de mode zullen raken en tae bo helemaal hip is. M-16’s en gemaskerde militairen domineren er naast straatverkopers het straatbeeld maar deuren staan er altijd voor je open. Waar je als journalist meer betaald krijgt voor wat je niet dan wel schrijft en ‘telenovelas’ een vaste dagbesteding zijn.

3 Comments

Het verleden in het nu

Door Nadine Kliffen. Afstand maakt plaats voor reflectie. Nu ik weer terug in Nederland ben, heb ik meer ruimte in mijn hoofd om terug te kijken op mijn ervaringen in Tiharien. Zo werkt het, toch? Terugdenkend aan de momenten in het kleine dorp in de woestijn, heb ik het gevoel dat die herinneringen niet van mij zijn. Alsof het filmfragmenten zijn die ik vanaf de bank heb bekeken. En toch hoef ik alleen naar mijn door henna gekleurde vingernagels te kijken om te beseffen dat ik echt aan de rand van de Sahara heb geleefd.

Hoewel ik me al weken op het afscheid aan het voorbereiden was, kwam het alsnog snel en onverwachts. Het ene moment was ik thee aan het drinken met de zus van mijn gastmoeder, het volgende moment zat ik in de bus die me steeds verder weg bracht van Merzouga. Het beeld van mijn geëmotioneerde gastfamilie bleef op mijn netvlies hangen en het kostte behoorlijk wat kilometers voordat de knoop in mijn buik minder werd.

Die knoop werd niet alleen veroorzaakt door een gevoel van missen. Mijn onderbuik vertelde me dat ik mijn gastfamilie in de steek liet, en het stak dat zij niet zo gemakkelijk de wereld in konden trekken als ik. Toen zusje Zahra me voor de zoveelste keer duidelijk had gemaakt dat ik terug moest komen, samen met mijn familie, wilde ik haar dezelfde gastvrijheid schenken en zei dat ze altijd welkom was in mijn huis. Wetend dat de kans dat ik haar in Nederland mag ontvangen ontzettend klein is.

Leave a Comment

Terug in Jemen

Door Marina de Regt

revolutieVorige week ben ik terug gekomen van twee weken veldwerk in Jemen, het land dat ik als mijn tweede thuis beschouw. In de jaren negentig werkte ik hier zes jaar als ontwikkelingswerkster, en zowel mijn promotie-onderzoek als mijn post-doctorale onderzoek gingen over Jemen. In december 2009 was ik er voor het laatst, voornamelijk om vrienden en oud-collega’s op te zoeken. Tijdens dat verblijf deed een Nigeriaanse student een poging een Amerikaans vliegtuig op te blazen. Hij bleek als student Arabisch maandenlang in de Jemenitische hoofdstad Sana’a te hebben doorgebracht en door AQAP (al-Qaida in the Arabian Peninsula) te zijn getraind. De slechte naam die Jemen al jaren had als vrijhaven voor terroristen werd daardoor weer versterkt.

In de afgelopen drie jaar is de situatie er niet beter op geworden. In navolging van de revoluties in Tunesië en Egypte gingen jonge Jemenieten de straat op om het 33-jaar oude bewind van president Ali Abdullah Saleh omver te werpen, maar de vreedzame demonstraties werden met geweld neergeslagen. Saleh weigerde tot driemaal toe de macht over te dragen, en de chaos in het land nam toe. Ik volgde het nieuws op de voet, en was aan het begin van de revolutie hoopvol gestemd; eindelijk kwam er verandering in de neerwaartse spiraal waarin dit land zich sinds begin jaren negentig bevond. Maar mijn optimisme werd al snel de grond in geboord toen het geweld en de verdeeldheid in het land toenamen. Terwijl jong en oud, mannen en vrouwen, stamleiders en stedelingen, zij aan zij demonstreerden en “Change Square” in Sana’a in een permanent tentendorp veranderde, vond er op hoog niveau een machtsstrijd plaats. Belangrijke handlangers van Saleh, waaronder hoge legerofficieren, scheidden zich van hem af, en kozen de kant van de revolutionairen. Maar niet met de meest oprechte bedoelingen: eigenbelang stond voorop. Er vonden hevige gevechten plaats in Sana’a tussen de verschillende legereenheden en er werden veel onschuldige slachtoffers gemaakt.

6 Comments

From LRA conflicts to land conflicts

328By Rixt Vellenga. Acholi people have a profound relationship with the land; land is the epicenter of economic behavior in Acholiland, and is an indivisible part of the social fabric. It is essential for housing (most people reside in self-made mud-huts on their land) and it is the means of livelihood subsistence and food security. Spiritually, Acholi culture emphasized the importance of being buried on ancestral land; otherwise the deceased’s spirit will remain earthbound in an indeterminate state, unable to reach the afterlife, and forever haunting the deceased’s family.

Since 1986 the Acholi people in Northern Uganda have been heavily affected by the LRA rebel group of Joseph Kony and the NRA army of current President Museveni. Tens of thousands of people have been killed, tens of thousands children have been abducted. From the end of the 1990’s and beginning of 2000, all people in most parts of Acholi region were forced by the government to go to IDP camps (although most people already settled in trading centers, which became IDP camps later). People who refused, were killed by the NRA. The IDPs started to leave camps from 2008.

Leave a Comment

Brazil, Haiti and nailpolish

4297580663_51d1d2549cOur masterstudents are in the field! We expect interesting posts from them, from all over the globe. Below, find the first one, talking about the fieldwork-preparations. It is by Luiza Andrade. The focus of her study will be the Haitian immigrants’ settlement in Brazil after the earthquake of 2010. During the fieldwork, she will try to gather information on their aspirations for the future and memories of the past, in an attempt to find out if such investments in migration may influence the way people perceive situations as either “temporary” or “permanent”. Her fieldwork will be conducted in Brasiléia, a small town located at the Brazilian boarder with Bolivia, where thousands of Haitian migrants have crossed the border to build a new life in Brazil.

By Luiza Andrade   I love nailpolish. Back home, I have an extensive collection of several different colors and shades. As a typical brazilian girl, I enjoy getting my nails done weekly and matching colors with clothes and accessories. Honestly, it’s part of my weekly routine. But today… today was different.  I came home from running errands and the first thing that came to my mind regarding the preparation for fieldwork was: I gotta file my nails.

Leave a Comment