By Ursula Cats How many times have the people from Burma used the slogan: “Free Free Aung San Suu Kyi”? And now she is “really” free, the regime has released her, without constraints, from her fifteen years’ house arrest. In Burma people are very happy, but also around the world there is great relief. A young female student from Yangon told me today: “When Aung San Suu Kyi was released I cried. Before the future looked like a dark tunnel, but now there is a light. I think we all feel more alive again.” When I talk to the women I work with, their excitement is palpable. Aung San Suu Kyi spreads hope; she stands for unity among the people of Burma. She is seen as a strong leader who loves her people. Throughout the years her voice was silenced, but they’ve build their own ideas on the core stances of her visions. Many people are ready to work alongside Aung San Suu Kyi and are prepared to carry on, even if she would be cut off from her people again. This is in line with her wish: “I cannot do it alone. I think we all have to work together. We will have to find a way of helping each other” she said, while calling for the release of more than 2100 political prisoners still in jail (The Age, 15 November). The fact that so many political prisoners remain behind bars is one of the many reminders to the world that despite Aung San Suu Kyi’s release, the people in Burma are not really free.
1 CommentTag: oorlog
Lidewyde Berckmoes doet onderzoek met jongeren in Burundi. Eind mei vonden er de gemeenteverkiezingen plaats. Tegen de verwachtingen in, leden oppositiepartijen een grote nederlaag, waarop zij zich terugtrokken uit de presidentiële verkiezingen van twee dagen geleden. Zij wilden niet deelnemen aan oneerlijke, ‘gestolen’, verkiezingen. In het land is het sindsdien onrustig. Gelaten wacht iedereen af wat de toekomst brengt. Oorlog, dictatuur, of is er toch nog kans op vrede en democratie?
Sinds kort heb ik het gevoel dat ik een vreemde ben in dit land. Ik ben mijn feeling kwijt met wat er speelt. Het begon op de dag van de start van de presidentiële verkiezingscampagne, ongeveer 2 weken geleden. Ik zat bij een Ethiopisch restaurantje met wat vrienden toen de eerste smsjes over granaataanvallen in de stad binnenkwamen.
2 Comments
Door Lidewyde Berckmoes
Onze verkenning van Ruyigi (Burundi) start vanuit het hotel. Bijna vier en een half jaar geleden, toen ik met een convooi terugkerende vluchtelingen meereisde van het kamp net over de grens in Tanzania, verbleef ik ook in dit hotel, in dezelfde kamer zelfs. Dat is toevallig, maar geen wonder als je bedenkt dat Ruyigi, de hoofdstad van de gelijknamige provincie, eigenlijk een heel kleine plaats is. De jonge man die ons de afgelopen dagen op onze onderzoeksmissie in de omliggende ‘collines’ heeft rondgereden, had, na mijn nieuwsgierige vragen over zijn jeugd in Ruyigi tijdens de oorlog, voorgesteld mijn onderzoeksassistente en mij op deze mooie zondagochtend rond te leiden. Het zou niet alleen een rondleiding worden langs wat er nu te zien is, maar vooral langs wat er niet te zien is en wat de mensen doen alsof ze zijn vergeten – dat wat tijdens de oorlog gebeurd is.
1 Comment
Door Lidewyde Berckmoes
Vanmorgen kreeg ik weer een mailtje van één van de Burundese jongeren die ik deze zomer heb leren kennen in mijn onderzoek. Benoit is een trouwe mailer. Gemiddeld 1 keer per twee weken stuurt hij me een groet. Diezelfde trouw denkt hij niet van mij te kunnen verwachten, al mail ik iedere keer terug. Zijn e-mails beginnen standaard met: “Hallo! Waarom die stilte? Je bent me vergeten.”
door
De NRC-kop van 30 september is kort, krachtig en onbetwistbaar: “EU commissie: Georgië begon oorlog Rusland.”
2 Comments