By Rhoda Woets
Almost every month, I join a small group of anthropologists from the VU to go to the movies. Last month, we went to the action movie Black Panther to do a little bit of fieldwork from a soft, lazy cinema chair. Combining a relaxing evening with collecting data for a blog post has little in common with the hardship of fieldwork that anthropologist write about in their ethnographies. No mud on my boots, thank you very much. Let the arm chair anthropologist return, this time freed from an ethnocentric view on culture and armed with 3D glasses.
Tag: rhoda woets
Door Rhoda Woets Op vrijdag 24 juni word ik om 6.00 wakker wanneer mijn telefoon piept. Ik open het bericht van een goede vriendin die al jaren in Engeland woont en geschrokken en met veel uitroeptekens haar ‘lieve mede-Europeanen’ laat weten dat haar geadopteerde vaderland gek is gewor-den. Bekomen van de schrik (leek het niet juist de goede kant op te gaan voordat ik ging slapen?) en geïnstalleerd achter een bureau op de VU is het moeilijk om mijn aandacht bij het werk te houden.
2 Comments
Zoals ook in eerdere jaren, laait de onenigheid over de zwarte-piet-figuur opnieuw op. StandplaatsWereld doet ook graag een duit in het zakje, middels twee bijdragen van Duane Jethro en Rhoda Woets. De positie dat het slechts om een lieve en onschuldige traditie gaat, wordt betwist.
Door Rhoda Woets In het NRC van 24/25 november schaart publiciste Heleen Krul (Opinie & Debat) zich kritiekloos achter de poging van het Sint Nicolaas Genootschap om hun held te verheffen tot officieel erfgoed.[1] Crul roept op om 5 december uit te roepen tot een nationale feestdag en schrijft: “Het wordt dan ook tijd de viering van zijn verjaardagsfeest, met alles wat daarbij hoort, veilig te stellen door hem een vaste verblijfsvergunning te geven via de (UNESCO) lijst van Immaterieel Cultureel Erfgoed.” Die verblijfsvergunning heeft Sint volgens haar dik verdiend omdat de in Spanje woonachtige Turk zich keer op keer heeft aangepast (…) aan maatschappelijke veranderingen in Nederland.
2 Comments
Door Rhoda Woets Op 3 december zou Sinterklaas voor de 26ste keer welkom worden geheten in het Canadese Vancouver door een slordige 500 Canadezen met een Nederlandse achtergrond. Het vertrouwde ritueel ging dit jaar echter niet door. Al eerder deze week werd besloten tot een belangrijke verandering: er zouden geen Zwarte Pieten mee buitelen in de optocht. De beslissing hiertoe werd genomen na klachten van Afro-Canadezen over het racistische en achterhaalde karakter van de knecht. De organisatie van de intocht bood excuses aan. Niet aan Sinterklaas, noch aan zijn volwassen fans die het een ander uit te leggen hebben aan hun kinderen. Nee, in een verklaring zei de organisatie tegen Afro-Canadezen zoveel als “We hebben het niet kwetsend bedoeld, sorry hiervoor.” Nadat Nederlandse Canadezen echter aangaven een ontvangst zonder Pieten onwenselijk te vinden werd de intocht in zijn geheel afgelast.
Een dergelijk ingrijpen is in Nederland ondenkbaar:
6 Comments
By Rhoda Woets “Sarenco is mafia,” said painter Almighty God (b. 1950) while he grabbed my arm and pulled me towards a black and white painting in the back of his workshop, “he also cheated other African artists.” We are in Almighty God’s extended open-air workshop at Suame junction, one of Kumasi’s jammed thoroughfares where an unremitting stream of cars and buses head further up North. A strategically positioned painting of a human figure, covered in blood, warns drivers on their way to the junction with the words “drive with care, over speeding kills.” During an enchanting tour among vivid paintings nailed to the white walls, palisades and wooden structures in his workshop, Almighty God told me that Sarenco owed him 4,200 dollars (US). But the contemporary African art “specialist” Sarenco never answered his phone calls; how should Almighty get his precious money back – all the way from Italy to Ghana? To underscore what he had just said, Almighty God pulled out his phone to dial Sarenco’s number in Italy once more. And indeed, no answer.