Skip to content

Tag: veldwerk

Time to look at girls: Migratie in en uit Ethiopië

Uitzicht 1 001Door Marina de Regt. In de nacht van zaterdag op zondag ben ik in Addis Abeba aangekomen om aan een nieuw onderzoeksproject te beginnen. Na een lange vlucht via Istanbul, verlangend naar een bed, werd ik in een gammele taxi van het vliegveld naar hotel Green Valley gereden om er daar achter te komen dat mijn hotelkamer pas ’s ochtends om 7.00 uur gereed zou zijn. In Ethiopië begint de dag niet om middernacht, zoals bij ons, maar om 6.00 uur ’s ochtends! Zondag 9 februari was daarom nog niet aangebroken. Gelukkig was er een kamer vrij in een nabijgelegen hotel, alleen was die twee keer zo duur. De volgende ochtend ben ik naar Green Valley verhuisd, en heb me tevreden geïnstalleerd in een kamer op de vierde verdieping met uitzicht over… nee, niet over een groene vallei maar wel over de stad, met zijn golfplaten huizen, vele bomen, en groene heuvels.

In tegenstelling tot wat velen denken is Ethiopië geen grote woestijn, en is het er niet altijd en overal bloedheet. Addis Abeba, letter Nieuwe Bloem, ligt op 2000 meter hoogte en heeft een heerlijk klimaat: het grootste deel van het jaar is het overdag rond de 25 graden en ’s nachts tien graden lager. Alleen in het regenseizoen, in de zomermaanden juli en augustus, is het kouder en natter. Ethiopië is daardoor ook heel groen: overal zijn bomen en groene vlaktes. De hongersnoden die vaak zo prominent in de media komen vinden slechts in bepaalde delen van het land plaats. Natuurlijk betekent dat niet dat Ethiopië een rijk land is: het is een van de armste landen van Afrika en dat is, onder anderen, te zien aan de bedelaars op straat, de golfplaten winkeltjes en werkplaatsjes en de gammele busjes en taxis. Het krioelt overal van de mensen; de bevolkingsgroei is enorm en velen trekken naar de stad op zoek naar werk.

5 Comments

Wat hebben een loods op de Nederlandse hei en een café in Sarajevo met elkaar gemeen? Over de realisatie van een Heterotopia in het dromen over Utopia.

Een alternatief café in Sarajevo. Foto: Gerwin Peelen
Een alternatief café in Sarajevo. Foto: Gerwin Peelen

Door Gerwin Peelen. Terwijl ik in Sarajevo zit ontspint zich in mijn thuisland een nieuwe tv-serie: Utopia. Vijftien mensen worden op een afgelegen terrein gezet en mogen hun eigen, ideale, wereld creëren. Het klinkt als een sociologisch experiment. Helaas is het een tv-serie en moeten er dus wat spelelementen in worden gestopt wat de academische waarde van het experiment teniet doet. Bovendien laat de dagelijkse uitzending ons maar een deel zien: wat is in scene gezet en wat wordt weggelaten? Niemand zit te wachten op een integrale uitzending van een potje Rummikub. De serie is een paar weken onderweg en er hebben al redelijk veel verbale confrontaties tussen de deelnemers plaatsgevonden. De ingebouwde eliminaties zorgen bovendien voor een politiek steekspel. De intro van het programma geeft aan dat er geen regels zijn maar het is bijna ondenkbaar dat er in het geheel geen democratisch element inzit. Het zou tot behoorlijk wat commotie leiden als één persoon een dictatuur vormt en vervolgens het monopolie van geweld uitoefent op de andere kandidaten. Dus helemaal vanaf nul zullen de deelnemers niet beginnen.

2 Comments

Hoe overleef ik een geprezen masterthesis?

moos75_n

Door Moos Pozzo. Voor mijn masterscriptie Culturele Antropologie draaide ik afgelopen jaar een paar maanden mee in het dagelijkse leven van jonge asielzoekers in Nederland. Ik kwam onder meer tot de conclusie dat voor de jongeren participatie, of ‘actief blijven’ zoals zij het uit drukken, een basisbehoefte is om zich staande te houden in dagelijks zeer onzekere omstandigheden. Ze zien zich echter gedwongen tot passiviteit en voelen zich gemarginaliseerd en uitgesloten. Het Nederlandse ontmoedigingsbeleid lijkt er voor te zorgen dat veel jonge asielzoekers juist meer verlangen naar een verblijfsvergunning. Zij zien een vergunning  namelijk als enige mogelijkheid om nuttige activiteiten te ontplooien.

Er is nog veel werk te verzetten voordat het recht op participatie (artikel 12 van het VN-Kinderrechtenverdrag) en het recht op recreatie (artikel 31 van het VN-Kinderrechtenverdrag) gerealiseerd zijn voor kinderen op asielzoekerscentra. Tegelijkertijd zijn de jongeren zeer sceptisch over het hebben van rechten. Ze zijn gericht op hun toekomst en zien een mogelijke positieve uitkomst van hun asielprocedure als ‘een kwestie van geluk’.

2 Comments

Onderzoeksstage in Peru

Door Estefania Laney Mijn participerende observatie gaat ver. In Tiracancha, een van de drie gemeenschappen waar ik mijn onderzoek doe, verricht ik mijn behoeftes in een plastic emmertje. Ik hijs mij in traditionele kledij op de verjaardag van de basisschool (om vervolgens door iedereen te worden nagestaard en uit/toegelachen); ik ontbijt elke ochtend met een avondmaal (rijst met vlees en groenten) en ik laat me voor schut zetten door de Quechua-sprekende leerlingen. Ook doe ik gezellig met de leraren mee wanneer zij de avond dronken en dansend doorbrengen. Dit laatste was natuurlijk ook ter ere van de verjaardag van de basisschool, waarvan ze niet weten hoeveel jaar die bestaat (maar ze gokken op zo’n 50). Het resultaat was dat ik in de dansende armen van een van de autoriteiten van Tiracancha belandde.

Leave a Comment

Over sociaal leven

Silvia van der Wal

Door Silvia van der Wal Tijdens het lezen van een inleidend boek over sociale wetenschappen, in mijn eerste studie jaar, was er een gedachte die mij niet los liet: wanneer een wetenschapper niet ook zelf sociaal is kan zijn geest hem gek maken met theorieën over het sociale leven. In het boek werd voorafgaand aan de theorieën, verteld over de levens van de mensen die essentieel denkwerk hadden verricht in de bouw aan de sociale wetenschappen. Eén ding hadden ze allemaal gemeen, geen van allen had enigszins het evenwicht weten te vinden tussen een sociaal bestaan en onderzoek daarnaar.  Allerlei gekke verhalen waren het; met de ene wetenschapper nog neurotischer dan de ander.

Leave a Comment

Frustraties, verrassingen en vrachtwagenchauffeurs

Door Fedor Ikelaar Frustratie en twijfel begonnen mijn gedachten te domineren bij de aanvang van mijn veldwerk. Had ik wel de juiste keuze gemaakt? Het kiezen van je onderzoeksveld is bij uitstek een kans om verschillende passies te combineren. Passies voor bijvoorbeeld bepaalde landen, culturen en religies. Iets wat ik met mijn keuze om Nederlandse vrachtwagenchauffeurs te gaan onderzoeken duidelijk niet had gedaan. En hoe meer ik mijn mede studenten zag vertrekken naar zonovergoten landen met prachtige exotische culturen, hoe meer ik aan mijn motivatie om voor vrachtwagenchauffeurs te kiezen begon te twijfelen. Normaal grijp ik iedere kans aan die ik heb om Nederland te verruilen voor het verre en exotische, waarom nu dan niet?

4 Comments

Cairo: State of Suspense

Door Anrike Visser In het kader van gelijkheid voor alle Egyptenaren, werd er een Million Women March georganiseerd naar het bekende Tahrir plein in Cairo. Aanleiding was de Internationale Dag voor de Vrouw op 8 maart en de vrouwen die deel hadden genomen of waren gedood tijdens de protesten.

Leave a Comment

Fieldwork 2010: Moscow (2): a bloody romance

Laura van Deventer. Foto Mirjam Dorgelo.

In part 5 of the fieldwork 2010 series, Laura van Deventer posts an update on her research in Moscow.

A few weeks ago I told you about my arrival, getting settled and first contacts with the ‘N’. Some of you have inquired about this mysterious group – who are they, what am I doing here? Although I can answer the second  question, and will try to do so in this post, I will not disclose what group it is I am doing research among. This is for security reasons. The ‘N’ have received some harsh treatment in the past and me mixing with them and gathering data about that, well, I’m just not quite sure if the authorities applaud that. Once I’m back in April, I’ll make it public, promised!

5 Comments

Maarten op veldwerk: een etnografie van de collegezaal

Door Maarten Deprez Hier pik ik de draad weer op die ik twee weken geleden heb laten rusten. In dezelfde exotiserende stijl ga ik verder met de beschrijving van de “bijeenkomst” die ik bijwoon in het “grote huis” aan de rand van Amsterdam. Hoewel ik ondertussen al meer dan een jaar “participerende geobserveerd” heb in deze setting, is dit de eerste keer dat ik zulke systematische, gedetailleerde fieldnotes produceer — in totaal vier bladzijden in de compacte, onleesbare stijl waarvoor ik bekend sta onder mijn medestudenten —, en misschien ook wel de eerste keer dat ik me zó erg amuseer dat ik het niet kan helpen dat mijn binnenpretjes soms buitenpretjes worden…

1 Comment