Op een mooie zomermiddag zit ik samen met een vriendin in de tuin. Zij heeft allerlei lekkere hapjes bereid, want – net zoals in veel andere landen – is dat in Estland een teken van gastvrijheid. Nadat alle lekkernijen een plaatsje op de tuintafel gevonden hebben, komt Aino naar buiten met haar laptop. “We gaan liedjes zingen,” zegt ze. “Gezellig,” zeg ik, niet wetend dat zingen voor haar niet ‘gewoon gezellig’ is, maar van groot politiek en historisch belang. Vanaf haar laptop draait ze liedjes met titels als “Mijn vaderland is mijn liefde” en “Een Est ben ik en een Est zal ik altijd blijven”. Mij duwt ze een boekje met de songteksten in handen. Uit volle borst zing ik mee. In haar ooghoek verschijnt een traan. Een jaar later vertelt ze hoe belangrijk dat moment voor haar was. “Eén van de hoogtepunten van het afgelopen jaar.”
Wat maakt het zingen van nationale liedjes in Estland zo belangrijk? En hoe kan het dat dit ook geldt voor jongeren, houden die niet van popmuziek? Geen haar op mijn hoofd die emotioneel zou worden van Nederlandse volksliederen.
3 Comments