Our
Door Fennelien Stal Toen ik in september aan de Master begon leek het veldwerk in januari nog heel ver weg. Wat wel snel dichterbij kwamen waren de vele deadlines. Toen ik half december mijn onderzoeksplan stond te presenteren, voelde het nog steeds alsof het maanden zou duren voor ik dit onderzoek zou gaan uitvoeren. Hier kwam abrupt een eind aan toen ik op maandag 7 januari samen met Marly Broertjes in het vliegtuig zat, nu begon het toch echt… écht echt.
Marly en ik doen onderzoek in dezelfde regio, dus we konden samen reizen tot Chiang Mai. In Bangkok hebben we eerst een visum voor Birma veroverd. Wat bij de aanvraag een nette georganiseerde rij was van elkaar te hulp schietende toeristen, was bij het ophalen twee dagen later een geduw en gedrang alsof iedereen die ene trein moest halen die nog wél reed door de sneeuw.
Door twee dagen de toerist uit te hangen in het mooie, maar enorm drukke en vervuilde Bangkok, werd het échte begin van het veldwerk toch nog even uitgesteld. Donderdag namen we de nachttrein naar Chiang Mai. ’s Avonds gingen in het restaurant van de trein de tl-lichten uit, de discolichten aan en de muziek op maximaal volume. Feestende 55-plussers en het deinen van de trein maakte dit bizarre plaatje compleet.
Na een dag Chiang Mai verkend te hebben vertrok Marly zaterdag naar Mae Sot en werd het duidelijk dat het begin van het veldwerk niet meer uit te stellen was. Zondag had ik mijn eerste afspraak, om contacten te krijgen bij Birmese vrouwenorganisaties die ik wil onderzoeken. Ik heb nog geen vrouwenorganisatie gevonden die hiervoor open staat. Na een paar dagen merkte ik al dat het vrij moeilijk gaat worden, de meeste organisaties zijn vrij gesloten en hebben het altijd te druk om te reageren. Wat ik hier vooral voor nodig heb is tijd, tijd om mensen te leren kennen en een ingang te vinden bij een vrouwenorganisatie.
Als antropoloog ben je je eigen onderzoeksinstrument, zo wordt vaak gezegd. Maar ik had niet verwacht dat ik als instrument eerste paar dagen al soms zou haperen, doordat je alleen in een stad bent waar niemand je kent. Maar ik realiseerde me dat dit niet van de ene op de andere dag verandert, en ik mezelf tijd moet gunnen om mensen te leren kennen en mijn draai te vinden in een nieuwe stad.
Via verschillende mensen krijg ik nu telkens meer contacten en afspraken, dus met een beetje geduld heb ik binnenkort een Birmese vrouwenorganisatie die toestemt en leer ik veel nieuwe mensen kennen.