Door Edien Bartels en Lenie Brouwer “Wat nemen Marokkaanse Nederlanders mee op vakantie naar Marokko? Kaas en pindakaas!” Dit vertelt Mohammed Abdel, een Marokkaanse Nederlander uit Rotterdam, enthousiast als we zijn kaasfabriekje bezoeken in Magdahr, een dorpje in het noordoosten van Marokko, tegen de Algerijnse grens. We zijn in dit gebied voor onderzoek naar achtergelaten vrouwen en kinderen en verrast deze man te ontmoeten. Tien jaar geleden heeft hij voor het eerst bedacht een kaasfabriek op te zetten en inmiddels heeft hij zijn droom verwezenlijkt. Met een team van zes mensen, waaronder twee remigranten uit Nederland, heeft hij hier de afgelopen jaren aan gewerkt. En nu is hij nu mede-eigenaar. Veel Marokkaanse migranten in Nederland zouden graag een eigen bedrijf willen opzetten in Marokko, maar weinigen lukt het. Hiervoor zijn veel redenen te bedenken, zoals het ontbreken van financiële middelen, kennis van het product en van de Marokkaanse bureaucratie. Hij vertegenwoordigt met dit project de discussie over migratie en ontwikkeling: een succesverhaal dus. Lees verder
mobiliteit
No space for grief
By Aniek Santema The floor in Ouzai where Mariam lives becomes a familiar place. I know the people in this corner of the tall building and they greet me happily when I visit them. Today, the stairs that lead up to this floor are slippery and covered with garbage like empty bags of chips, chocolate wraps and orange peels. While climbing up the stairs to the third floor, I pass by some small kids with stains on their clothes, faces and hands, running and playing on the stairs. The youngest must be around 2 years old. Many of the kids walk around on bare feet, even though it is not warmer than 12 degrees today. 3 boys come down the stairs while playing loud music on one of their phones. On Mariam’s floor, I find Aziza playing with some small kids in the gallery, away from the dark rooms, getting some daylight. The colourful laundry that hangs outside to dry gives some colour to the grey building that breaths hopelessness. I follow the small, dark corridor in the left corner of the floor and knock on Mariam’s door. – Fieldnotes, 6 March 2017
Mobiliteitsproblemen in een gated community
Door Freek Colombijn Normaal zoek ik voor veldwerk in Indonesië een verblijfplaats in een kampong, maar deze keer, in maart 2017, kreeg ik het aanbod een week in een appartement in een gated community te wonen. Pakuwon city is een van de vele gated communities van Surabaya. Een gated community is een wijk voor de middenklasse of elite die zich afschermt van wat in hun ogen het gewone volk is. Zij vinden het gewone volk vaak wat beangstigend: luidruchtig, vies, aanstootgevend, onvoorspelbaar, enzovoort. Er zijn een aantal manieren om zich tegen die beangstigende gewone wereld te beschermen en de belangrijkste is natuurlijk de hoge prijs van de woningen in een gated community. Ook buiten de deur eten, wat in Indonesië heel gewoon is, is in Pakuwon City voor de gewone bevolking onoverkomelijk duur. De vele karretjes met ter plekke bereide maaltijden, die in kampongs een enorm aanbod aan goedkoop en lekker eten geven, worden in Pakuwon City geweerd. Iemand met een minimuminkomen komt meteen in de financiële problemen in een gated community.
