Anthropological stories and insights from vrije universiteit amsterdam
Door Peter Versteeg Het nieuwe jaar was nog tamelijk vers toen verontrustend nieuws bekend werd. Met oudejaarsnacht zouden vele tientallen vrouwen op het Keulse stationsplein zijn beroofd en aangerand. Het aantal aangiften van aanranding is boven de 500 gestegen, waaronder twee maal verkrachting. Verschillende keren stond ik op het punt om hier iets over te schrijven, maar ik werd steeds weerhouden door de gevoeligheid rond het onderwerp.
2 CommentsDeze blog verschijnt ook op Zaman Vandaag.
Door Thijl Sunier Nadat de week ervoor een nationale hysterie uitbrak over de komst van asielzoekers, was het de afgelopen week ook tijd voor reflectie en discussie. Zoals gebruikelijk liep Nederland weer massaal leeg op internet, maar ook in de serieuze dagbladen en bij de talkshows maakte een keur aan ‘deskundigen’ en BN’ers hun opwachting. Het meest opvallend vond ik de megalomane plannenmake-rij die werd gepresenteerd. Hoe grotesker het probleem werd geschetst, hoe ingrijpender en onrealistischer de plannen. De hele samenleving moet op de schop om Nederland te behoeden voor de vloedgolven asielzoekers die het land overspoelen. En ik maar denken dat de maakbaarheid van de samenleving een uitvinding van de ‘linkse multiculti-kerk’ was, althans dat beweert Wakker Nederland altijd.
Leave a Comment
Martijn Dekker. Dom. Naïef. Labiel. Zomaar wat woorden die zogenaamde experts in de mond nemen om de geestesgesteldheid van jonge ‘jihadisten’ die naar Syrië vertrekken, te omschrijven. Niet dat deze experts zelf ook maar een woord met de jongeren in kwestie hebben gesproken, maar dat is voor dit soort psychologie van de koude grond gelukkig allerminst nodig. De camera’s draaien, de presentatoren smullen en het publiek kan zich genoegzaam opwinden. De vraag is echter waarom de motieven van de jongeren in kwestie niet serieus worden genomen. Waarom de redenen voor hun vertrek naar een oorlogsgebied – wat toch van lef getuigt – niet op zijn minst een beetje op waarde worden geschat.
3 Comments
Door Erik van Ommering. ’s Avonds wordt Hasan gebeld door een onbekend buitenlands nummer. Hij neemt op, springt dan op van zijn stoel en danst de kamer rond. Na een kort telefoongesprek legt hij weer op en kijkt naar het plafond, zijn gezicht één grote lach. Ik laat hem even bijkomen en vraag dan wie dat was. “Mijn beste vriend… en hij leeft!!” Zijn vriend vluchtte een paar weken geleden voor het geweld in Damascus, richting Jordanië. Zonder papieren, want die lagen ergens in de puinhopen van zijn huis. Wekenlang hoorde Hasan niets meer van hem. Hij raakte ervan overtuigd dat zijn vriend in de oorlog omgekomen was: in Damascus, tijdens zijn vlucht, of anders wel in een grensstad in het zuiden. Hij zegt het nog eens voor zich uit, “hij leeft, hij leeft!” Langzaam lijkt het besef door te dringen.
Leave a Comment
Door Erik van Ommering. Hoe voel je dat een atmosfeer is veranderd? Dat de stemming verhardt, men gespannen is voor wat komen gaat? Zijn de straten rustiger dan anders? Klopt je gevoel dat er relatief meer groepjes jonge mannen rondhangen dan gezinnetjes en keuvelende dames? Hoe komt het dat de boulevard langs zee, normaal op een warme lenteavond het toneel van families rond waterpijpen, vrolijk gelach, luide muziek en krioelende kinderen, nu al om acht uur leeg stroomt? Kijken de mensen me aan met een blik van, weet je wel wat er hier elk moment gebeuren kan? Weet je wel dat er in de afgelopen weken drie brute moorden zijn gepleegd? Weet je wel dat de mensen camera’s installeren in hun winkeltjes, terwijl die normaal nauwelijks op slot worden gedaan? Het zijn de toespelingen, de roddels, de gespannen humor, de blikken, die verraden wat maar weinigen echt willen uitspreken. De bom staat op barsten. Dat kan over een maand gebeuren, of over een jaar. ‘s Avonds valt er een luid schot, vlakbij, in het hart van de stad. Het is stil. Het is een waarschuwing. Wie weet gebeurt het morgen al.
2 Comments