Door Freek Colombijn Nu het WK voetbal in vol bedrijf is en de wereld geobsedeerd kijkt, horen we weinig meer van protesten van binnen en buiten Brazilië over de (sociale) kosten van het toernooi. Hoeveel heeft de organisatie gekost, hoe had dat geld anders besteed kunnen worden, hoeveel favela’s zijn gesloopt om de steden een opgeruimder uiterlijk te geven?
Een deel van het Nederlands elftal bezocht enekele dagen geleden de favela Santa Marta. In 2012 had ik zelf een ochtend de gelegenheid om met twee collega’s en een lokale gids door deze favela in Rio de Janeiro te lopen. Santa Marta ligt op een van de heuvels in het achterland van het Copacabana strand. Schuin achter Santa Marta, op de hoogste top uit de omgeving staat het beroemde Cristo Redentor beeld. Christus lijkt beschermend zijn armen boven de wijk uit te spreiden. Michael Jackson heeft in de wijk de clip bij ‘They don’t care about us’ opgenomen en een grote muurschildering op straat herinnert aan hem.
Tag: Brazilië
Door Freek Colombijn Het WK wordt in zoveel mogelijk steden door het hele land gespeeld, om heel Brazilië erbij te betrekken. Hiervoor zijn in uithoeken van het land nieuwe stadions gebouwd, waarvan we nu al weten dat ze na het WK nooit meer vol met publiek zullen zitten. Ik wil nu echter de schijnwerper richten op een stad, die geen speelstad is en daardoor geheel geen aandacht krijgt van de Nederlandse media.
In het zuiden van Brazilië ligt aan de kust Florianópolis, een van de vreemdste steden van het land. Bijna alle steden groeien vanuit een centrum, rond een markt, kerk, kasteel, of, tegenwoordig, een financieel centrum. Van daaruit spreidt de stad zich uit. Dit is het archetype van de stad. Ook Le Corbusier stelde zich zijn beroemde ideale ‘stad voor drie miljoen inwoners’, ontworpen voor een volkomen lege ruimte zonder enige historische bebouwing, zo voor: een centrum van hoge gebouwen en naar de randen toe laagbouw. We kunnen ons een stad bijna niet anders voorstellen. Maar Florianópolis is anders.
Continue ReadingFlorianópolis: een Braziliaanse stad twee keer binnenstebuiten gekeerd en gespiegeld
Leave a Comment 
Door Freek Colombijn. We noemen onszelf graag een consumptiemaatschappij en vinden consumeren meestal fijn. Misschien worden we er zelfs gelukkig van. Maar we kunnen onszelf evengoed een afvalmaatschappij noemen. Het is net de wet van behoud van energie. Consumptie produceert afval, of het nu gaat om een luxueus in veel lagen verpakt minuscuul flesje parfum of een zonder verpakking op de markt meegegeven tros bananen.
Het afval moet de stad uit, of de stad verstikt zichzelf. Stakingen van de vuilophaaldienst in bijvoorbeeld Napels en onlangs in Madrid laten zien dat een stad heel snel onleefbaar wordt als het afval niet afgevoerd en verwerkt wordt.
In een moderne samenleving moet het afval niet alleen verwijderd worden, maar ook gesplitst en gerecycled. In Nederland is het ophalen en splitsen van afval de verantwoordelijkheid van gemeentelijke overheden. In Amsterdam zijn we er eerlijk gezegd niet erg ver mee; we gooien bijvoorbeeld ons groente- en tuinafval gewoon bij het restafval.
Leave a Comment
By Luiza Andrade There’s a common saying in Haiti that reads “Chak kou kou klere pou jew.” Literally, it means that each firefly can only light the path for himself. It’s a saying that represents part of the living dynamics you’ll encounter if you enter the Haitian shelter here, in Brasiléia, and I’ll tell you why.
In the past two years, entrepreneurs and company representatives from all over the Country have been coming down to the Haitian shelter to select Haitian workers to fill in job positions that have long been suffering from the Brazilians’ unwillingness to stay in what they consider to be low-paid jobs.
Around five thousand Haitians have already entered the country illegally and gotten Humanitarian Visa through this city alone. Here, after a journey that can last from 8 to 20 days, they literally sit and wait for companies to come and take them away from the shelter and into a new life.
Leave a CommentOur masterstudents are in the field! They are sending in interesting posts from all over the globe, both to the ‘Vamos bien’ blog and to StandplaatsWereld – where we copy the ones posted on ‘Vamos bien’. See the whole series at ‘Fieldwork 2013’.
By Jorge Alves 
The boat trip from Manaus to São Gabriel da Cachoeira took 29 hours, three more than expected. I will tell you what happened. At about midnight, I was sleeping on the floor of the deck of the boat. It was a bit cold because this boat – Taylor – is one of the fastest of the Tanaka Navegações and if you are at the front you do not get any protection from the wind. However, the night views along with the experience of falling asleep while looking at the starred sky in the Amazon make it totally worth it. So, suddenly, I awoke to a huge noise as I wasflipped over and looked up trying to understand what just had happened. I was alone outside for a few moments but then a man came from the inside and said “the boat hit a rock!”.
Door Ton Salman en Marjo de Theije Sinds enige tijd zijn wij betrokken bij het project “Gold Mining in the Amazon”, dat wordt geleid door Marjo de Theije en waarbinnen Ton Salman het Bolivia deel-project coördineert. Marjo de Theije verwierf een substantiële WOTRO-subsidie voor dit project dat in vijf landen (Colombia, Peru, Suriname, Brazilië en Bolivia) wordt uitgevoerd. Wij beiden leren veel bij dankzij onze deelname in dit project, over de fascinerende en snel expanderende wereld van de kleinschalige mijnwerkers, over de methodes van alluviale en bergmijnbouw, over de migratiestromen die door de goudkoorts worden veroorzaakt, over het leven en de dromen van goudzoekers, en over de conflicten rondom landgebruik tussen landbouwers, bosbouwers, natuurvrienden, inheemse gemeenschappen en anderen. Het heeft nogal wat consequenties voor het Amazonegebied als dankzij economische crises de goudprijs steeds maar weer opnieuw ophoog gaat, tot het huidige astronomische niveau van ruim 40 euro per gram!
2 Comments
Our masterstudents are in the field! We expect interesting posts from them, from all over the globe. Below, find the first one, talking about the fieldwork-preparations. It is by Luiza Andrade. The focus of her study will be the Haitian immigrants’ settlement in Brazil after the earthquake of 2010. During the fieldwork, she will try to gather information on their aspirations for the future and memories of the past, in an attempt to find out if such investments in migration may influence the way people perceive situations as either “temporary” or “permanent”. Her fieldwork will be conducted in Brasiléia, a small town located at the Brazilian boarder with Bolivia, where thousands of Haitian migrants have crossed the border to build a new life in Brazil.
By Luiza Andrade I love nailpolish. Back home, I have an extensive collection of several different colors and shades. As a typical brazilian girl, I enjoy getting my nails done weekly and matching colors with clothes and accessories. Honestly, it’s part of my weekly routine. But today… today was different. I came home from running errands and the first thing that came to my mind regarding the preparation for fieldwork was: I gotta file my nails.
Leave a Comment
Antropologiestudente Silvia van der Wal koos Brazilië als plek waar ze haar scriptie wil schrijven. Dit is de laatste van een serie van drie mijmeringen over de omstandigheden waarin die keuze haar bracht.
Het is een soort sport geworden om de wereld te verkennen zonder direct herkend te worden als toerist. Het is ook de enige sport waarvan ik durf te zeggen dat ik er in uitblink. Op Schiphol sta ik al in de starblokken, vanaf daar verander ik tot een wereldburger die overal thuis zou kunnen zijn. Bij iedere stap kom ik dan ook in de buurt van een nieuw thuis. In het begin zijn die stappen heel dwalend; mijn ogen en voeten zoeken zo ongemerkt mogelijk de fijnste plekjes. In steden over de hele wereld vragen mensen mij de weg. Vaak moet ik dan bekennen dat ik zelf ook verdwaald ben, maar zo zal ik er nooit uitzien. In het openbaar gebruik maken van een kaart is natuurlijk uit den boze in mijn tak van sport. De ontdekkingen dienen geleid te zijn door advies van locals, liefst natuurlijk in hun taal. Belangrijker nog is echter een speciaal instinct voor het kiezen van de locals – handen en voeten brengen je ook ver. Zo wist ik al op vele plaatsten mijn toerist-zijn te vermommen.
1 Comment
Door Silvia van der Wal Trots geeft ik direct toe dat mijn leven vrij weinig structuur heeft. De enige constanten die ik al enige tijd nastreef zijn een zekere onafhankelijkheid, ontwikkeling en vrijheid. Wacht, dit klinkt net wat te spannend. De invulling die ik daar de afgelopen drie jaar aan heb gegeven was antropologie studeren en ondertussen werken in de horeca om mijn levensonderhoud en de reizen die daarbij horen te kunnen bekostigen. Zo, want na drie jaar antropologie kan ik het mij niet veroorloven mijn leven zo onzorgvuldig te romantiseren natuurlijk.
Waar ik hiermee naartoe wil is hoe ik, dankzij die houding, plotseling in Brazilië belande zonder daar veel over nagedacht te hebben. Een paar maanden geleden was het idee ontstaan dat ik mijn thesis ook best ergens anders zou kunnen schrijven, en waarom niet in Brazilië? Om eerlijk te zijn had ik meer weerstand verwacht bij het voorleggen van mijn plan, alsof ik de teleurstelling al had ingecalculeerd. Mijn verzoek was echter nog maar half geformuleerd, toen ik al toestemming en zegen ontving. Waarop ik direct alles begon te regelen, met alles bedoel ik hier voornamelijk het ticket, een paspoort en een afscheidsfeest. Pas toen ik mij hier eenmaal in mijn huisje had geïnstalleerd besefte ik werkelijk dat ik mijzelf – alleen – een compleet vreemd veld in had gestuurd en er nu voor de komende drie maanden dan ook alleen voor zou staan. Ik begon mij af te vragen waarom ik er nou eigenlijk voor gekozen had om mijn fijne leven in Amsterdam achter te laten voor een gek bergdorp. Was het verzet tegen het idee vast te zitten in een structuur?
2 Comments