BY RATU AYU ASIH KUSUMA PUTRI AND PAMUNGKAS A. DEWANTO While the rich industrial countries are simply readjusting their national budgets amid the COVID-19 outbreak, the fiscal options for the middle-to-low income countries seem to…
1 CommentTag: Indonesië
Door Freek Colombijn Normaal zoek ik voor veldwerk in Indonesië een verblijfplaats in een kampong, maar deze keer, in maart 2017, kreeg ik het aanbod een week in een appartement in een gated community te wonen. Pakuwon city is een van de vele gated communities van Surabaya. Een gated community is een wijk voor de middenklasse of elite die zich afschermt van wat in hun ogen het gewone volk is. Zij vinden het gewone volk vaak wat beangstigend: luidruchtig, vies, aanstootgevend, onvoorspelbaar, enzovoort. Er zijn een aantal manieren om zich tegen die beangstigende gewone wereld te beschermen en de belangrijkste is natuurlijk de hoge prijs van de woningen in een gated community. Ook buiten de deur eten, wat in Indonesië heel gewoon is, is in Pakuwon City voor de gewone bevolking onoverkomelijk duur. De vele karretjes met ter plekke bereide maaltijden, die in kampongs een enorm aanbod aan goedkoop en lekker eten geven, worden in Pakuwon City geweerd. Iemand met een minimuminkomen komt meteen in de financiële problemen in een gated community.
Leave a Comment
Door Freek Colombijn De afgelopen maand is er in verschillende media een dis-cussie gevoerd over het historische onderzoek naar het Nederlandse geweld in de vrijheidsoorlog van Indo-nesië. Aanleiding van de discussie was de publicatie van het boek De brandende kampongs van Generaal Spoor van Rémy Limpach (Amster-dam: Boom, 2016).
Tijdens de vrijheidsoorlog is door verschillende partijen veel geweld gebruikt. Limpach concentreert zich op het geweld gepleegd door het Nederlandse leger en concludeert dat het geweld structureel was, dat wil zeggen massaal en goedgekeurd of tenminste willens en wetens getolereerd, door de hoogste autoriteiten, opperbevelhebber Spoor. Tot het geweld behoorden o.a. het standrechtelijk executeren van gevangen genomen Indonesische strijders, het doden van burgers op de vlucht en het met mitrailleurvuur doorzeven van kampongs, waar zich niet allen strijders, maar ook burgers (waaronder kinderen) schuil hielden.
1 Comment
Door Freek Colombijn Ik ben op veldwerk in Indonesië en op het moment dat ik dit schrijf praten veel mensen nog na over de totale zonsverduis-tering die vanochtend, 9 maart, plaatsvond. Ik herinner me al te goed de eclips die ik samen met mijn vader en jongste broer in 1999 in Noord Frankrijk zag. Misschien is ‘meemaakte’ een beter woord dan ‘zag’. Het fenomeen is magnifiek door het bijzondere licht, de flonkerende corona en het tot rust komen van de natuur. Als ik van tevoren van de eclips had geweten had ik mijn speciale brilletje uit 1999, dat ik nog steeds bewaar, zo mee kunnen nemen. Dan was ik ook doorgereisd naar het gebied met een totale verduistering, want waar ik nu zit, in Surabaya, is de zon ‘slechts’ voor 80% verduisterd.
1 Comment
Door Freek Colombijn. Sektarisch geweld kan een stad opdelen in strikt gescheiden wijken, bepaald door religie, etniciteit en sociale klasse. Belfast en Beirut zijn hier bekende, oudere voorbeelden van en korter geleden raakte ook de Indonesische stad Kota Ambon (of Ambon Stad) volledig verdeeld. In Kota Ambon woonden Islamitische en Christelijke inwoners tot eind twintigste eeuw in gemengde wijken. Een klein incident tussen een buschauffeur en zijn passagier vormde in 1999 de directe aanleiding tot vechtpartijen tussen Moslims en Christenen en dezelfde dag sloeg de vlam in de pan. Wederzijds werden bewoners op soms gruwelijke wijze vermoord, en woningen, kerken en moskeeën werden aangevallen en afgebrand. Tweeduizend mensen kwamen om tijdens de gevechten van 1999 tot 2002 (in een stad van ongeveer tweehonderdduizend inwoners in totaal). Over het waarom van die vechtpartijen wil ik het nu niet hebben, daarvoor verwijs ik naar het boek Communal violence and democratization: Small town wars van Gerry van Klinken (2007). Nu gaat het me alleen om hoe een stad door geweld verdeeld raakte en hoe daarna de bewoners moeizaam proberen de onderlinge contacten te herstellen.
2 Comments
Door Freek Colombijn In de tijd van President Soeharto stond de uitslag van elke politieke verkiezing van tevoren vast en de term ‘pesta demokrasi’ (het feest van de democratie) had een erg cynische bijklank. Sinds zijn val in 1998 is Indonesië in een verbluffend hoog tempo gedemocratiseerd en zijn verkiezingen echt een soort feest geworden.
Vandaag streden Prabowo Sugianto en Joko Widodo (roepnaam Jokowi) om het presidentschap. Jokowi heeft naam gemaakt met zijn sociale beleid als burgemeester van Solo, wat hij heeft voortgezet als gouverneur van Jakarta. Prabowo, een schoonzoon van Soeharto, en oud-militair, staat voor een krachtig bestuur-oude-stijl. Terwijl veel Indonesiërs hem steunen zijn anderen niet vergeten dat hij verantwoordelijk was voor de verdwijning van protesterende studenten kort voor de val van Soeharto en zij gruwen bij het idee dat hij president wordt. Wat in Indonesië minder bekend is, is dat daarvóór zijn troepen honderden, zo niet duizenden, burgers en verzetstrijders in Oost Timor en Aceh hebben omgebracht.
1 CommentFreek Colombijn 32 nations play in the World Cup 2014. The football matches create excitement (and feelings of irritation, or indifference) to the inhabitants of these nations. As only one team can become champion, supporters of…
Leave a Comment
Door Freek Colombijn. We noemen onszelf graag een consumptiemaatschappij en vinden consumeren meestal fijn. Misschien worden we er zelfs gelukkig van. Maar we kunnen onszelf evengoed een afvalmaatschappij noemen. Het is net de wet van behoud van energie. Consumptie produceert afval, of het nu gaat om een luxueus in veel lagen verpakt minuscuul flesje parfum of een zonder verpakking op de markt meegegeven tros bananen.
Het afval moet de stad uit, of de stad verstikt zichzelf. Stakingen van de vuilophaaldienst in bijvoorbeeld Napels en onlangs in Madrid laten zien dat een stad heel snel onleefbaar wordt als het afval niet afgevoerd en verwerkt wordt.
In een moderne samenleving moet het afval niet alleen verwijderd worden, maar ook gesplitst en gerecycled. In Nederland is het ophalen en splitsen van afval de verantwoordelijkheid van gemeentelijke overheden. In Amsterdam zijn we er eerlijk gezegd niet erg ver mee; we gooien bijvoorbeeld ons groente- en tuinafval gewoon bij het restafval.
Leave a CommentFreek Colombijn Ons afval dreigt ons te verstikken. Zelfs de mooiste plekjes op aarde zijn bezaaid met plastic. Gelukkig nemen wereldwijd mensen initiatieven om de afvalberg te verminderen.
De feestdagen zitten erop. Voor veel mensen was het ook, of misschien vooral, een week van consumeren. Overdadige kerstdiners, vuurwerk, nieuwe kleren, cadeautjes onder de kerstboom. Dit alles hoeft helemaal niet in strijd te zijn met de kerstgedachte, want bij een feest horen lekker eten en mooie kleren. Wat wél een probleem is: met al dat consumeren produceren we natuurlijk ook een extra grote berg afval.
Na de feestdagen puilen onze vuilnisbakken uit van etensresten, lege flessen, pakpapier en verpakkingen van cadeautjes, verpakkingen van nieuwe overhemden en nylonkousen, afgestoken vuurpijlen, zelfs complete kerstbomen. Deze sporen van de feestdagen zijn kenmerkend voor een veel groter probleem: we dreigen om te komen in ons afval, wat een belangrijk onderdeel is van ons algemene milieuprobleem. Toen afgelopen december de vuilnislieden in Madrid staakten, werd de stad snel onleefbaar. Wie in de Himalayas – zuivere lucht, sneeuwwitte bergtoppen, kristalhelder smeltwater? – wandelt, volgt een spoor van afval. Jaarlijks laten bergbeklimmers 33.000 kg aan lege flessen op de Mount Everest slingeren en de basiskampen van de bergbeklimmers zijn amper te onderscheiden van een vuilnisbelt. In Kuta Beach, de bekendste badplaats van paradijselijk Bali (Indonesië), spoelt met elke vloed een nieuwe hoeveelheid zwerfvuil op het strand.
1 Comment