Door Rojan
Leave a Comment
Anthropological stories and insights from vrije universiteit amsterdam
Door Rojan
Leave a Comment
Door
De politicoloog Inge Ruigrok promoveerde op 27 januari aan de afdeling Sociale en Culturele Antropologie (VU) op haar onderzoek naar de wederopbouw en verzoeningspogingen in het Angola van na de burgeroorlog. In haar onderzoek heeft zij gekeken naar hoe de Angolese staat, geleid door de MPLA, zich weer probeert te vestigen en te legitimeren in vooral de rurale gebieden, waarvan een groot deel decennialang weinig of geen contact had met centraal gezag. In De Volkskrant van 29 januari verscheen een interview met haar door Marnix de Bruyne, dat wij hier graag met u delen.
Door Marnix de Bruyne (De Volkskrant) Angola wordt dankzij de olie-export pijlsnel een regionale grootmacht en geeft zelfs de kwakkelende economie van oud-kolonisator Portugal een flinke impuls. Die ontwikkeling voltrekt zich enigszins uit het zicht, omdat het land internationaal niet aan de weg timmert. Angola is vooral met zichzelf bezig. Dat beeld schetst Inge Ruigrok (40), die is gepromoveerd op de ontwikkeling van het immense zuidelijke Afrikaanse land sinds 2002, het jaar dat aan decennia van burgeroorlog een einde kwam.
Leave a CommentDoor
Nu ben ik het zeker niet geheel oneens met deze statement van BUZA en liegen de feiten er niet om: er zijn inderdaad de afgelopen dagen flink wat buitenlanders opgepakt, meegenomen voor verhoor, geïntimideerd en vervolgens weer vrijgelaten. Ik heb de verhalen van dichtbij mogen horen en deze hebben zeker indruk op me gemaakt. Maar ook deze verhalen moeten in de huidige politieke context worden geplaatst. Het is inderdaad opmerkelijk dat de nieuwe vicepresident buitenlanders in Cairo spionnen van het Westen noemt, om vervolgens vele arrestaties later, na een crisisoverleg mee te delen dat alle journalisten in Cairo alle vrijheid moeten kunnen genieten.
1 CommentIn
By Gea Wijers Cambodia must be the only country on this planet to proudly portray a ruin on its national flag. The stylized image of mythical Angkor Watt (a Cambodian temple complex) in its hay-day says all that needs to be said about the Cambodian government. Its tendency to opportunistically cling on to a romantic national past that may never have existed. Its tendency to defend this past, despite its invention by colonial foreigners and against claims by neighbouring states. And, last but not least, its tendency to legitimize the resulting defensive policies by simply inventing more traditions. The case of Preah Vihear may serve as an illustrative example.
1 CommentDoor
Door
2 Comments
By Ursula Cats How many times have the people from Burma used the slogan: “Free Free Aung San Suu Kyi”? And now she is “really” free, the regime has released her, without constraints, from her fifteen years’ house arrest. In Burma people are very happy, but also around the world there is great relief. A young female student from Yangon told me today: “When Aung San Suu Kyi was released I cried. Before the future looked like a dark tunnel, but now there is a light. I think we all feel more alive again.” When I talk to the women I work with, their excitement is palpable. Aung San Suu Kyi spreads hope; she stands for unity among the people of Burma. She is seen as a strong leader who loves her people. Throughout the years her voice was silenced, but they’ve build their own ideas on the core stances of her visions. Many people are ready to work alongside Aung San Suu Kyi and are prepared to carry on, even if she would be cut off from her people again. This is in line with her wish: “I cannot do it alone. I think we all have to work together. We will have to find a way of helping each other” she said, while calling for the release of more than 2100 political prisoners still in jail (The Age, 15 November). The fact that so many political prisoners remain behind bars is one of the many reminders to the world that despite Aung San Suu Kyi’s release, the people in Burma are not really free.
1 CommentAfgelopen
Door Manu van Kersbergen Iedereen heeft er eigenlijk wel een mening over. Het conflict dat nu al vele decennia duurt in het hart van het Midden Oosten. Bestaat er een toekomst waarin er ooit vrede zal zijn voor zowel de Israëli’s als de Palestijnen? Of is de term ‘vrede’ nu al zo vaak gebruikt m.b.t. Israël en Palestina dat het een lege, nietsbetekenende term is geworden?
6 Comments