By Barbara Arisi
Tëpi Pajé was a powerful shaman of the Matis people. He was called xó’xókit, a word that names the one who cooks xó, the one who carries, owns or works with too much xó. The Xó is the shamanic substance of power for the Matis. Tëpi was the only matis to be called xó‘xókit. On March 7th, Tëpi died. Lees verder
By Ina Keuper On 7 December the Department of Social and Cultural Anthropology organized its second Ethnographic Film Day, which featured four rather different ethnographic documentaries. Former staff member Ina Keuper was there and shares some thoughts on Standplaats Wereld about these particular films and the role of this visual medium in anthropology. Lees verder
Door Caroline van Slobbe Havana is full of small businesses. The most common entrepreneurs are ladies who sell cupcakes and cookies from their front door or window, small cafeterias with coffee and a sandwich for some pesos, people selling the latest American movies and series on copied DVDs, and men walking with carts and shouting in a special loud and low tone that many of them use: “Tengo galletas de mantequillaaaaaaaaaa” (I have butter cookies). When there are eggs and/or potatoes – products that are scarce – that is shouted loudly: “Hay papa, hay huevo, hay papa, hay huevo” (there are potatoes, there are eggs). It is almost like a song, or maybe a rap. Together with the roaring engines of vintage cars, and an occasional rumba or reggaeton beat, it forms a cacophony that is typical for the neighborhood. Lees verder
Door Ton Salman We mogen vermoeden dat het de doden niet echt dwars zal zitten: waar ze begraven liggen en hoe eenzaam dat is. Eenmaal dood, is de last van eenzaamheid en de lust van gezelschap of bezoek (of andersom) immers voorbij. Een mening of een gevoel bij hoe eenzaam, mooigelegen, nabij of veraf, herdacht of vergeten of anoniem iemand begraven is, is dus een zorg van de levenden en de nabestaanden. In mijn ervaring kunnen die er terdege iets van vinden, zelfs in de wetenschap dat de overledenen onwetend zijn. Een illustratie daarvan is de situatie waarin een begraafplaats zelf terecht is gekomen op een inmiddels verlaten, verwoeste of niet meer vindbare plek. Daar wordt de eenzaamheid van de doden dubbel gevoeld, door degenen die daarvan weet hebben. Dat de doden dan twee maal verlaten zijn, is een besef van de levenden, en leidt bij die levenden tot extra deernis voor de verlaten doden. Zó alleen en in de steek gelaten, wordt gemeend, horen zelfs de doden niet te zijn. Lees verder
By Lieke Prins When I initially left my house in Amsterdam to live in Colombia for three months I had planned to go to Chocó and study Afro-Colombian small-scale gold miners and their resistance strategies against large-scale mining companies. However, the first night in my new house with my new roommates in Medellin made me rethink my initial plans and inspired me to change in course of my research.
On the first night we were sitting on the floor of our apartment, getting to know each other. One of my roommates, an anthropology student of the Universidad de Antioquia, Ana Paula, had made us a simple dinner and aguapanela, a sweet sugary drink from Colombia. The small talk you normally have when you meet new people lasted for only two minutes; the conversation soon got a more serious tone and the two girls started to discuss the developments of La mesa de Havana – the peace negotiations between the insurgent group the FARC and government Santos. Lees verder
Door Ton Salman Het zijn, wereldwijd, tijden van eerbetoon aan culturele tradities. Tot aan de vakantiefolders toe worden de “authentieke dansen”, de “oorspronkelijke rituelen” en de “intact gebleven, rustgevende dorps-levensritmes” beloofd aan –inmiddels ook– de massatoerist. Je kunt het meemaken in Vietnam, in Zambia, in Peru; “echte cultuur” kun je overal beleven.
En over dat cultuurtoerisme zijn inmiddels de nodige publicaties verschenen, over de voor- en nadelen voor de “locals”, over de effecten op economieën, over (erg scheve) winstdelingen, over de “agency” van de “authentieke dansers”, en over de verknipte toerist die massaal iets anders dan massatoerisme wil. De mooiste titel binnen dit veld is waarschijnlijk die van Nick Stanley: “Being Ourselves for You: The Global Display of Cultures”, al uit 1998. Lees verder
Door Ton Salman Excuses dat ik er nu pas mee kom; de krantenberichten erover zijn al oud. De kwestie is dat het krantenkaternen betreft waaraan ik meestal geen prioriteit geef. Maar beter laat dan nooit. Het ging over voetbal, en over “oerwoudgeluiden”. Daarop vergastte een nogal onverkwikkelijk voetbalpubliek een zwarte speler, steeds wanneer hij aan de bal kwam. Een manier om een rekening te vereffenen over club-trouw, heb ik begrepen. Ten overvloede: dit gaat natuurlijk om tuig-van-de-richel, tinnef en geteisem. Maar daarover wilde ik het eigenlijk niet hebben. Het gaat me om de term: “oerwoudgeluiden”. Merkwaardig. En meer dan dat: een zeer ongelukkig gekozen term, wat mij betreft. Lees verder
