Door Zoë Tjon A Ten “Geinig, ik zal nooit weten wat die mensen hier doen, waar ze zich mee bezig houden, wat hun interesses zijn, hoe ze praten en hoe ze bewegen.” Dit dacht Rayn…
1 CommentCategory: Sociale klasse
Door Freek Colombijn Een risico van antropologisch veldwerk is dat we soms vergeten hoe sterk we gebonden zijn aan onze eigen ervaringen. We doen intensief onderzoek onder een beperkte groep mensen of in een beperkt gebied en moeten niet te snel op grond daarvan generalisaties maken voor een groter geheel. Aan deze wijsheid werd ik onlangs weer eens herinnerd.
Ik doe al jaren onderzoek naar afval en andere milieuproblemen in Surabaya, de tweede stad van Indonesië met bijna 3 miljoen inwoners. Hoewel ik door een ruim gebied rondtrek, beweeg ik me toch voornamelijk in het oudere deel van de stad. Hoezeer dat deel mijn beeld heeft bepaald, werd ik me weer eens bewust toen ik een paar dagen geleden met de auto de stad verliet. Mijn bestemming was een NGO, waarvan het hoofd me veel zou kunnen vertellen over de vervuiling van de Brantas rivier, die door Surabaya loopt. Ik sprak met hem af op zijn kantoor in Gresik, een plaats die deel uitmaakt van de agglomeratie Surabaya, waar hij een educatief programma voor een schoolklas zou verzorgen. Als deze les afgelopen was, kon ik hem spreken.
Leave a Comment
Door Silvia van der Wal
“Ga je vandaag naar de favela (Braziliaanse krottenwijk)?” “Ja, wat een uitdaging”, antwoord ik vanuit de douche. Ik moet iets geschikts aantrekken om eerst naar de favela te gaan, dan naar het strand en gelijk door naar een feestje. Terwijl ik mezelf mijn gedachten hoor uitspreken, bedenk ik hoe oppervlakkig mijn preoccupatie zal overkomen. “Andere mensen maken zich zorgen over of ze wel levend thuis komen”, was de te verwachten reactie.
1 Comment
Antropologiestudente Silvia van der Wal studeert voor een half jaar in Brazilië en schrijft regelmatig over haar ervaringen voor Zwerfpost, weblog voor buitenlandse studenten van de VU Faculteit der Sociale Wetenschappen. In dit bericht vertelt ze over haar frusterende kennismaking met grote klassenverschillen in Brazilië.
Terwijl ik peinzend op de stukjes uit mijn guaranasap bijt, tikt de derde jongen van vanavond op mijn schouder om mij te vertellen dat hij geld wil. Pas als hij weg is besef ik zijn verzoek te hebben geweigerd zonder hem werkelijk te antwoorden of aan te kijken. Het peinzen wat hij verbrak, was om tot een verhaal te komen dat zou illustreren hoe alles aan mijn dagen op de universiteit anders is. Nu was juist die bedelende jongen een goed voorbeeld. Maar ben ik me nu al aan het afsluiten voor die kant van mijn dagelijkse realiteit? Nog geen uur geleden ben ik nog in de les tekeer gegaan omdat een studiegenootje haar presentatie af trachtte te sluiten met de statement dat de vorm van discriminatie in Brazilië subtiel is.
3 Comments