Door
De ingrediënten voor deze No Impact Week NL zijn geïmporteerd vanuit Amerika. No Impact Week is het ‘light’-recept van Colin Beavan’s ervaringen als No Impact Man in New York. Een jaar lang probeerde hij een levensstijl aan te nemen die zo min mogelijk het milieu zou schaden. Een bewonderenswaardige onderneming. Geleidelijk aan ging hij steeds milieuvriendelijker leven; hij maakte een compostbak voor natuurlijk afbreekbaar afval, probeerde zo min mogelijk restafval te produceren, hij gebruikte bijna geen elektriciteit en de tv ging de deur uit. De overgebleven tijd die hij en zijn gezin normaal voor de tv uitzaten, besteedden ze nu aan elkaar en het gezin werd hechter. De ‘light’-versie van dit rigoureuze dieet werd de No Impact Week; een week waarin iedereen de uitdaging aan kon gaan een week lang een milieubewuste levensstijl aan te nemen en te kijken op welke manier(en) dit hun leven beïnvloedt.
De bewustwording die de No Impact Week NL bij de deelnemers creëerde, inspireerde mij om dieper in te gaan op de beweegredenen van de deelnemers om mee te doen aan de No Impact Week NL. Want als we The Story of Stuff aannemen, dan zullen we toch een keer die kant op moeten. Want waarom willen mensen mee doen aan de No Impact Week NL? Waarom willen zij proberen een week lang milieubewust te leven, terwijl er zoveel mensen zijn die niet milieubewust leven? De openhartige gesprekken met milieubewuste deelnemers waren verhelderend en intrigerend. Ze vertelden dat milieubewust leven niet altijd makkelijk is, maar dat het milieu de moeite waard is om het te proberen en om de uitdaging aan te gaan om een duurzame levensstijl aan te nemen, voor een week of langer. Een mooi ideaal om mijn onderzoekje mee af te sluiten. Maar eigenlijk had ik geen idee hoe het voor deze mensen moet zijn geweest. Ik had zelf immers niet meegedaan aan de No Impact Week. Dit sprak één van de lessen tegen die ik leerde over antropologisch onderzoek doen, namelijk het perspectief van onze respondenten leren kennen door mee te doen. Ik besloot daarom zelf zeven dagen milieubewust te leven; om ook te proeven van ecologische hoogstandjes, zoals de deelnemers van de No Impact Week NL dat hebben gedaan.
Als je de handleiding leest, krijg je al zin om er een frisse, duurzame wind door de dagelijkse routine heen te gooien. De vrolijke kleuren geven energie en de handige tips stralen uit dat je de week met succes en milieubewust zult doorkomen. Maar zoals de wijze woorden ‘niets is wat het lijkt’ stellen, ervoer ook ik hier en daar moeilijkheden. Het ‘consuminderen’ op dag één was geen probleem. Even nadenken of ik dat leuke rokje echt nodig had en ik ging zonder buit de winkel uit. Onnodig consumeren en geld is eenvoudig bespaard! De thema’s afval en voedsel werden iets moeilijker. Ik ontkwam er niet aan verpakkingsdoosjes of –zakken weg te gooien en de berg oud papier vulde ik ook bij, weliswaar als gescheiden afval, maar toch weer extra afval. Lokaal geproduceerd, onverpakt en seizoensgebonden voedsel eten viel ook niet mee. Aan biologische producten hangt vaak een prijsje dat mijn magere studentenbudget zich over het algemeen niet kan veroorloven, waardoor goedkope producten toch vaak voor biologische gaan. Dit compenseerde ik dan maar door geen plastic zakjes te gebruiken en voortaan te zweren bij mijn oude, nostalgische broodtrommel.De enerverende dagen daarop verliepen milieubewust, maar bijzonder en ‘anders’ dan normaal. De ‘doe iets goeds’-dag vervulde ik met het solliciteren naar een plaats in een milieucommissie, de ‘vervoer’-dag liet mij stad en land door fietsen en ik transformeerde mijn ‘energie’- en ‘water’-dagen tot ware projecten, tot aan geïrriteerde huisgenoten toe. De stoelleuningen hingen vol met natte was (de droger was uit den boze!) en de badkamer stond vol met teiltjes opgevangen douchewater (om te hergebruiken).
De uitdaging sprankelde van deze dagen en activiteiten af. Het bracht grappige momenten met zich mee en het inspireerde enorm, ondanks dat ik er hier en daar niet volledig in ben geslaagd zo milieubewust mogelijk te leven. Het kan natuurlijk ook altijd beter, maar zoals een van mijn respondenten zei: het milieu is het waard om het op z’n minst te proberen. En wie wil er nu niet van een ecologisch hoogstandje proeven? De frisse smaak is verrassend!
Laura Kornegoor is bachelorstudente Sociale en Culturele Antropologie aan de Vrije Universiteit van Amsterdam.
Wezenlijk roerend! Bent u wellicht van plan meer van dit soort artikels te maken? Laten we het hopen. Ik ben hoe dan ook behoorlijk verrast. Ga zeker zo door.