On the outskirts of the old city of Sanaa.
Leave a CommentTag: politiek
Door Marina de Regt. Afgelopen vrijdag is er een bestand afgekondigd in de al ruim drie maanden durende oorlog tussen Saoedi-Arabië en de Houthis in Jemen. Dit bestand is uitermate hard nodig want de situatie in Jemen is ronduit verschrikkelijk. Volgens de meest recente gegevens van de humanitaire coördinator van de VN hebben momenteel 21 miljoen Jemenieten behoefte aan humanitaire hulp (op een totale bevolking van 25 miljoen), en zijn meer dan één miljoen mensen ontheemd. Er zijn al meer dan 3000 doden gevallen en 15.000 gewonden, waaronder heel veel burgers. Het dagelijkse leven in Jemen is sinds de bombardementen tot stilstand gekomen. Er is slechts een aantal uren per dag elektriciteit, er is nauwelijks water meer beschikbaar en benzine en diesel zijn al maandenlang schaars. Het gevolg is dat er nauwelijks auto’s meer rijden, mensen niet meer naar hun werk kunnen, generatoren niet meer werken, en het openbare leven vrijwel compleet tot stilstand is gekomen. Bovendien is Jemen voor 90 procent afhankelijk van import, en wordt er sinds eind maart niets meer ingevoerd omdat havens en vliegvelden zijn gesloten. Medicijnen en voedsel raken langzaam op, met alle gevolgen van dien.
Ik heb jaren in Jemen gewoond en gewerkt, en heb er talloze vrienden en vriendinnen. In de afgelopen maanden heb ik met een aantal van hen contact onderhouden, maar de uitzichtloosheid die uit deze gesprekken blijkt maakt het voor mij steeds moeilijker hen op te bellen. Iedereen zit thuis, niemand gaat meer naar zijn of haar werk, ze ontvangen geen salaris meer en leven van hun spaargeld. Er is geen transport meer, geen elektriciteit om naar de televisie te kijken of de airconditioning te gebruiken (wat vooral rampzalig is in de kustgebieden waar de temperatuur in de zomer heel erg hoog is). Kinderen gaan niet meer naar school of de universiteit. Iedereen zit doelloos thuis te wachten tot de situatie verbetert. In de telefoongesprekken weet ik vaak niet wat ik moet zeggen, maar ik weet dat het belangrijk is dat ik mijn betrokkenheid blijf tonen.
4 Comments
Door Marina de Regt Vandaag zijn de president en de regering in Jemen afgetreden, maar op het Nederlandse nieuws hoor ik er niets over. Jemen is niet interessant, tenzij het over terroristen gaat die de Westerse vrijheid aan willen vallen. Ik ben verbaasd, maar toch ook weer niet. De eenzijdige kijk van het Nederlandse nieuws is al jaren bekend. Op Al-Jazeera worden er 20 minuten aan Jemen besteed. Er zijn interviews met minstens 4 deskundigen en de crisis in het land wordt op allerlei manieren belicht. Maar misschien is dat ook wel weer logisch: Jemen wordt al jaren als een vrijplaats van terroristen gezien en de Amerikanen zijn zeer actief in het bestrijden van AQAP (Al-Qaida op het Arabisch Schiereiland). Daar worden drones voor gebruikt, en er zijn al talloze onschuldige slachtoffers mee gemaakt. De voedingsbodem voor radicalisering van de bevolking wordt zo alleen maar groter. Vorig jaar, toen ik een blog schreef als reactie op de tendentieuze berichtgeving over Jemen bij Pauw en Witteman, zei ik het ook al: door anti-terreur maatregelen neemt de kans op terrorisme alleen maar toe.
Als er iets in Jemen aan de hand is weten de media mij snel te vinden, maar de afgelopen week is het stil. Het zal wel komen doordat er andere belangrijke zaken zijn. Ik vind het niet zo erg, ik kan mijn tijd heel goed anders besteden. In de Kerstvakantie ben ik begonnen aan een artikel over Na’ma, een van mijn beste vriendinnen in Jemen. Ik ken Na’ma al sinds 1993, toen ik een aantal jaren in Hodeidah, een stad aan de Rode Zee, woonde. Ze is een paar jaar ouder dan ik, weduwe met drie volwassen kinderen, en woont op zichzelf. Als ik in Jemen ben zoek ik Na’ma altijd op, en vaak logeer ik bij haar. Maar de laatste keer is al weer twee jaar geleden. Het wordt steeds moeilijker om naar Jemen te gaan; de instabiliteit in het land heeft tot een grote mate van onveiligheid geleid en westerlingen komen steeds moeilijker aan visa. Er zijn bijna geen buitenlandse journalisten meer die in Jemen verblijven en verslag doen van de politieke ontwikkelingen. Wat moet je als antropoloog doen om toch over een land te blijven schrijven als je er niet meer naar toe kunt?
4 Comments
Door Emine Igdi. Afgelopen vrijdag, 10 oktober, komt voor de zoveelste keer een groep Koerden in Den Haag bijeen om te demonstreren tegen de aanvallen van IS (Islamitische Staat) op de Koerden in Syrië. Ik loop naast een Koerdisch-Nederlandse jongeman van begin 20. Ik ken hem al van de tijd dat hij nog naar de basisschool ging. Wij woonden in dezelfde buurt en ik paste af en toe op hem en zijn broertje. Zijn ouders hebben nooit in Koerdistan gewoond, hij evenmin. Het verbaast me om hem daar te zien, terwijl hij in collegebanken had moeten zitten. Naar aanleiding van mijn vraag wat hij daar doet, zei hij: “Iedereen die tegen IS is, moet hier zijn.” “Want”, zo vervolgt hij, “IS pleegt gruwelijke daden tegen de mensheid. Mijn betrokkenheid komt niet voort uit het feit dat ik een Koerd ben. Ik zou ook demonstreren als IS een ander volk had aangevallen. Ik ben tegen IS.” Hij wil er met zijn aanwezigheid voor zorgen dat er aandacht is voor de door IS belegerde Koerdische stad Kobani (een Koerdische stad in Syrië), zodat de Koerdische strijders in het verzet internationale ondersteuning krijgen. Een andere betoger (49 jaar oud) zei: “Het gaat de Koerden niet lukken om een relatief groter en moderner leger van IS tegen te houden. De Koerden hebben weinig wapens en die wapens zijn ook oud.”
Leave a Comment
By Pál Nyiri. Yesterday I organized a discussion at Spui 25 to make sense of the recent events in Hong Kong. The student demonstrations demanding the direct election of Hong Kong’s chief executive by universal suffrage in 2017 — a promise made by Chinese government for 2012, but postponed and now broken — have spread to high schools and office workers, resulting in the largest mass protest in China since the 1989 democracy movement that led to the bloody Tiananmen Square crackdown.
The panelists included Frank Pieke, an anthropologist and Professor of Modern Chinese Culture at Leiden University, and two media scholars: Jeroen de Kloet, Professor of Globalisation Studies at the University of Amsterdam, and Donna Chu, Associate Professor at the Media and Communications Department at the Chinese University of Hong Kong. We quickly agreed that seeing the Hong Kong events as a repetition of 1989 or a revolution is misleading. China’s political system, based on Communist Party rule, is in no immediate danger. Although the Party — like in 1989 — accuses demonstrators of being the instruments of foreign countries wishing to instigate a “color revolution,” they have gone to pains to stress that their ambitions are limited to Hong Kong, and anti-Communist Party slogans have been conspicuously absent.
Leave a Comment
Door Freek Colombijn Nu het WK voetbal in vol bedrijf is en de wereld geobsedeerd kijkt, horen we weinig meer van protesten van binnen en buiten Brazilië over de (sociale) kosten van het toernooi. Hoeveel heeft de organisatie gekost, hoe had dat geld anders besteed kunnen worden, hoeveel favela’s zijn gesloopt om de steden een opgeruimder uiterlijk te geven?
Een deel van het Nederlands elftal bezocht enekele dagen geleden de favela Santa Marta. In 2012 had ik zelf een ochtend de gelegenheid om met twee collega’s en een lokale gids door deze favela in Rio de Janeiro te lopen. Santa Marta ligt op een van de heuvels in het achterland van het Copacabana strand. Schuin achter Santa Marta, op de hoogste top uit de omgeving staat het beroemde Cristo Redentor beeld. Christus lijkt beschermend zijn armen boven de wijk uit te spreiden. Michael Jackson heeft in de wijk de clip bij ‘They don’t care about us’ opgenomen en een grote muurschildering op straat herinnert aan hem.
Door Freek Colombijn In de tijd van President Soeharto stond de uitslag van elke politieke verkiezing van tevoren vast en de term ‘pesta demokrasi’ (het feest van de democratie) had een erg cynische bijklank. Sinds zijn val in 1998 is Indonesië in een verbluffend hoog tempo gedemocratiseerd en zijn verkiezingen echt een soort feest geworden.
Vandaag streden Prabowo Sugianto en Joko Widodo (roepnaam Jokowi) om het presidentschap. Jokowi heeft naam gemaakt met zijn sociale beleid als burgemeester van Solo, wat hij heeft voortgezet als gouverneur van Jakarta. Prabowo, een schoonzoon van Soeharto, en oud-militair, staat voor een krachtig bestuur-oude-stijl. Terwijl veel Indonesiërs hem steunen zijn anderen niet vergeten dat hij verantwoordelijk was voor de verdwijning van protesterende studenten kort voor de val van Soeharto en zij gruwen bij het idee dat hij president wordt. Wat in Indonesië minder bekend is, is dat daarvóór zijn troepen honderden, zo niet duizenden, burgers en verzetstrijders in Oost Timor en Aceh hebben omgebracht.
1 Comment
Door Bionda Stolk In maart 2010 deed de PVV voor het eerst mee aan de lokale verkiezingen in twee gemeenten, Den Haag en Almere. Zoals verwacht resulteerde dit in beide gemeenten in een forse winst; in Almere werd de PVV zelfs de grootste partij. De vragen die naar aanleiding van dit succes in de media werden gesteld, waren ook te verwachten: hoe kon dit gebeuren? Waarom hadden de burgers zo massaal op de PVV gestemd? En, hoe zouden de bestaande partijen reageren? Vooral deze laatste vraag hield mij bezig, want konden de overige raadsleden in Almere nog wel objectief zijn, aangezien zij mogelijk al jarenlang een bepaald, en zeer negatief, beeld hadden over het fenomeen PVV?
Door Emine Igdi, Edien Bartels en Lenie Brouwer. Iedereen heeft het over het mijnbouwongeval, het grootste in de Turkse geschiedenis. De televisie laat de meest vreselijke beelden zien. Mensen zijn hierdoor zo geraakt dat zij manieren zoeken om hun solidariteit te betuigen. Een ding is duidelijk, zo horen we overal om ons heen, dit is geen ongeluk, maar moord. Onlangs heeft het Parlement nog kritische vragen gesteld over de veiligheid van de mijnen, maar de regering vond een onderzoek overbodig.
De gemeente van Diyarbkakir, Oost Turkije, heeft alle activiteiten voor drie dagen stilgelegd en een herdenkingsdienst georganiseerd. De burgemeester en alle ambtenaren hebben gezamenlijk gerouwd. Een foto van de herdenkingsdienst staat op de voorpagina van de krant. Een zwarte, vlag hangt halfstok op het gemeentehuis. De vlag uit het raam van het partijbureau van de Koerdische partij BDP is zelfs nog groter.
Leave a Comment