Door Oscar Salemink Toen Nelson Mandela op 5 december 2013 overleed, was dat meer dan voorpaginanieuws. Het was een schok voor de hele wereld. Vooral politici waren er als de kippen bij om zich te koesteren in het charisma van Mandela. De president van het machtigste land ter wereld – die leiding geeft aan een wereldwijd afluisterprogramma en met de resultaten mensen (“terroristen”) volautomatisch vanuit de lucht laat afschieten– verklaarde het voorbeeld van Mandela te willen volgen, namelijk “to make decisions guided not by hate, but by love, to never discount the difference that one person can make, to strive for a future that is worthy of his sacrifice.” Een voormalige premier van Nederland –die politiek verantwoordelijk was voor de grootste massaslachting op Europees grondgebied na de Tweede Wereldoorlog maar nooit verantwoording daarvoor heeft afgelegd, en die na zijn premierschap heeft gegrossierd in lucratieve commissariaten van diverse al dan niet onder zijn bewind geprivatiseerde staatsbedrijven– vertelde de media dat hij had gehuild toen Mandela werd vrijgelaten. Iedereen koestert hem of was een vriend en bewonderaar van wijlen Mandela, die echter tijdens zijn gevangenschap door vele westerse politici voor terrorist werd versleten als leider van de gewapende arm van de ANC.
7 CommentsTag: oscar salemink
Door de afdeling Sociale en Culturele Antropologie Wetenschappelijke afdelingen op universiteiten zijn, als alles goed gaat, geen statische en onveranderlijke entiteiten. Medewerkers gaan met pensioen, nieuwe medewerkers worden gecontracteerd, en soms zoeken medewerkers nieuwe kansen elders. Dat doet pijn, maar het biedt ook gelegenheid om de balansen van regionale en thematische expertise binnen een afdeling te heroverwegen, en nieuwe kwaliteit en elan aan te trekken.
Door Oscar Salemink Antropologen vertellen waargebeurde verhalen, vaak over erg persoonlijke zaken, en soms vinden de mensen over wie die verhalen gaan dat niet leuk, en proberen zij publicatie te stoppen. In zijn artikel Anti-social anthropology? vertelt David Mosse (JRAI 2006) hoe betrokkenen zijn etnografie van een hulpprogramma in India probeerden te blokkeren – gelukkig tevergeefs. Soms vinden ook niet-betrokkenen de verhalen van antropologen niet leuk. In Vietnam moet ik doorlopend koorddansen tussen wat daar wel en niet openlijk gezegd mag worden, vooral als ik daar presentaties houd of publiceer. Dat koorddansen lukt mij doorgaans goed – zo goed dat vrienden daar mij weten te vinden om een verhaal te houden om een debat te forceren over een onderwerp dat om politieke redenen taboe is, maar dat ik als buitenstaander gemakkelijker kan aanroeren.
Leave a Comment
- Foto’s door Oscar Salemink
Door Oscar Salemink Twee weken geleden woonde ik een conferentie bij in de stad Tainan in het zuiden van Taiwan, waar mijn bezoek toevallig samenviel met de “Holland Days” aldaar, volgens de oranje website opgefleurd met oranje klompen en tulpen en reclame voor “innovative Holland-Dutch design” welke geïllustreerd wordt met verwijzingen naar diezelfde klompen. Volgens het programma en het youtube filmpje konden belangstellenden deelnemen aan traditionele Hollandse activiteiten, zoals pannenkoeken eten, een fietstocht maken door de stad, sjoelen, een foto laten maken in klederdracht of met een ReuzeNijntje. Waarom Holland Days in Tainan, en dat al enkele jaren achtereen?
1 Comment
- foto door Li-Ji
Door Oscar Salemink Gisteren sloeg ik – genietend van een kop koffie en een Jumbo Stroopwafel Bereid met Roomboter (per stuk te koop bij de Seven Eleven om de hoek hier in Taipei) – de opiniepagina van de Taipei Times open, waar mijn oog viel op een grote cartoon, over ongeveer een derde van de (broadsheet) krant. In de cartoon wandelt een gezin – vader, moeder, kind – over een hangbrug naar een donkere muur met een poort waardoor licht schijnt, en bewaakt.
De ‘vader’ in de cartoon vertoont een opvallende gelijkenis met onze oerhollandse schrijver Kader Abolah. De titel van het artikel is ‘Europe’s complex fear of immigrants’, en is geschreven door ‘one of Holland’s leading writers [who] laments the way that the migrant dream has turned to suspicion on both sides’. De auteur blijkt niet de (besnorde) Kader Abdolah maar de (kalende) Abdelkader Benali, die dit opiniestuk had toegestuurd aan de Engelse krant The Guardian.
Yesterday, members of our department and Thomas H. Eriksen (Oslo University) presented their new book A World of Insecurity. This collection of essays is the result of years of fruitful cooperation and debate in the context of the department’s research programme, Constructing Human Security in a Globalizing World (CONSEC), and it provides a captivating sample of the research carried out by our staff.
The concept of Human Security was introduced by the UN Development Programme in 1994, in order to expand the scope of development work and research. Human Security was defined as ‘freedom from want and freedom from fear’. This books draws on a different approach that includes subjective and existential dimensions in an area which has been dominated by quantitative and ‘objective’ measurements of well-being.
1 Comment
Onder de spraakmakende titel ‘Tot hoe dicht bij huis mag de rot komen?’ publiceerde Sierk van Hout, ‘reisjournalist’ en lid van Transparency International, een opiniestuk in de NRC van zaterdag 27 juni. Het stuk gaat over omkoping in verre landen – met name ontwikkelingslanden – waar corruptie welig tiert. Van Hout levert een heftig pleidooi om daar als westerse reiziger niet aan mee te doen onder het mom dat het een “lokaal gebruik” of “culturele praktijk” zou zijn waaraan je niet goed kunt ontkomen. Van Hout bekritiseert een dergelijke houding die kwalijke corruptiepraktijken in stand houdt en die volgens hem wel degelijk te vermijden is met enige morele standvastigheid, met vasthoudendheid en met broodnodig geduld.
Ik ben het met Van Hout eens dat omkoping en corruptie kwalijke zaken zijn die niet zijn goed te keuren. Maar ik heb een probleem met de generaliserende tweedeling ‘ontwikkelingslanden’ en ‘Nederland’ in termen wel en niet corrupt, en de simpele vergelijking tussen ‘hier’ en ‘daar’ die wordt gemaakt in zinnen als: “Omkopen. Thuis zouden we er niet over piekeren, maar in een ver land waar we misschien nooit meer terugkomen is het de vraag of onze moraal wat oplevert.” Of: “Thuis alle vruchten genieten van een transparante samenleving en ver weg corruptie accepteren als een soort lokale folklore is dan ook niets minder dan verraad.” Los van de vraag of in alle ontwikkelingslanden corruptie en omkoping een “soort lokale folklore” zou zijn – het komt natuurlijk wel veel te vaak voor – is de aanname dat in Nederland geen corruptie zou bestaan en dat Nederlanders – in tegenstelling tot derde wereldbewoners – een correcte maatschappelijke moraal zouden hebben toch wel verbijsterend.
4 Comments