Skip to content

Tag: integratie

Femke Halsema en haar zondes

Femke HalsemaDoor Ibtissam Abaaziz , Miriyam Aouragh en Mariam El Maslouhi. Vanaf 11 mei zendt de NTR de zesdelige documentaire ‘Seks en de Zonde’ uit. Een serie van Femke Halsema en Hassnae Bouazza waarin ‘vrouwen in de islamitische wereld’ aan het woord zullen komen. Femke Halsema toont zich medestander in de strijd voor emancipatie van de islamitische vrouw. Wat de context van die strijd is en hoe vrouwen in Nederland dat op hun eigen diverse manieren interpreteren is heel belangrijk, maar daar zien we niet veel van terug in deze aflevering. Wat we vooral konden zien, is de zoveelste eenzijdige en vooringenomen blik op het thema ‘islam’. Dat is overigens niet vreemd in ons poldermedialandschap waar het traditie is om moslimvrouwen te reduceren tot wat ze al dan niet op hun hoofd dragen.

Halsema zegt in eerste instantie zinnige dingen. Zo begint ze haar relaas dat er in Nederland vooral ‘over’ moslima’s gesproken wordt, dat moslima’s zelf onzichtbaar zijn en dat zij ze daarentegen een stem wil geven. Kortom, deze witte seculiere feministische vrouw biedt wel een podium aan moslima’s. Het klinkt misschien wat maternalistisch, maar och, Rome is ook niet in één dag gebouwd. We moeten deze documentaireserie een kans geven en niet meteen in cynisme vervallen.

Als kijker – vooral Marokkaanse moslima’s om wie het allemaal toch lijkt te draaien – zijn we natuurlijk benieuwd naar de stem van ‘de’ moslima. Maar al gauw lijkt het programma daar niet over te gaan. Uiteraard komt er wel een ‘moslima’ in beeld, maar haar stem horen we nauwelijks. Het is Halsema’s stem die daar steeds –peinzend, vragend, giechelend, verdrietig, en stout- overheen walst. Het programma gaat namelijk vooral over Halsema, die al vanaf de lagere school (toe maar!) een liberale en ideologische opvatting over emancipatie had. Het gaat over Halsema’s atheïstische vrijgevochten opvoeding en, inderdaad zoals ze zelf eerlijk toegeeft, haar vooroordelen. Die worden niet ontkracht zoals verwacht. Integendeel, ze staan centraal in het programma en díe vooroordelen worden nu juist net als meetlat gebruikt om de stemmen van moslima’s in te kaderen.

3 Comments

(Veld)Werken met AT5: Fietsen in Nieuw-West

Door Nina Leatemia en Aafke Hoekstra

Op een frisse woensdagochtend in april waren wij, twee studenten antropologie, getuige van een fietsles in Osdorp. Op een klein basketbalveldje stonden de, met name Nederlands-Marokkaanse deelneemsters netjes op een rij klaar. Ze waren gekleed in fluorescerende hesjes en hielden roze kinderfietsjes aan de hand. Voordat de les begon mochten wij van de fietsdocente ons praatje houden. Ons doel was om mensen te vinden die voor de camera geïnterviewd zouden willen worden over fietsen in Nieuw-West. Voorafgaand aan de les had de fietsdocente ons geen kans van slagen gegeven. En ze bleek inderdaad gelijk te hebben. Al tijdens ons praatje kregen we van sommige lachende dames te horen dat ‘hun man van hen zou willen scheiden als ze dat zouden doen’. Het was voor ons in ieder geval duidelijk dat ze niet voor de camera wilden komen.

We waren in Osdorp beland omdat we mochten meewerken aan het programma Wereldstad van AT5. Dat was naar aanleiding van een gastcollege van oud VU studente en AT5 redacteur Nadia Moussaid. We kregen de kans een voorstel in te dienen voor een uitzending. Wereldstad is een programma dat een bruisend multicultureel Amsterdam in kaart wil brengen door de mensen, ondernemers en ondernemingen van deze wereldstad te belichten. We moesten daarom binnen dit thema een onderwerp verzinnen. We besloten naar aanleiding van een eerder gastcollege ons te verdiepen in fietsen in Amsterdam. In het gastcollege werd namelijk kort genoemd dat er in Nieuw-West relatief minder gefietst wordt dan in de rest van Amsterdam.

Leave a Comment

Marokkaanse vrouwen en de oorzaken van chronische pijn

Een tweede veldwerkverslag van de masterstudenten, dit keer uit Nederland. En ook dit keer overgenomen van de Vamos-Bien-site. Emmaly Berghuis doet onderzoek naar het verschijnsel van chronische pijn onder Marokkaanse vrouwen.

Door Emmaly Berghuis   Terwijl ik in de leefwereld van mijn informanten duik–grotendeels Marokkaanse vrouwen– leer ik misschien nog wel het meest door zelf een soort migrant te zijn in hun wereld. Ik geniet van lekker Marokkaans eten en gezelligheid in de moskee en bij de vrouwencentra. Ik heb nu een paar keer Arabisch les gehad bij iemand thuis. Ik merk dan de frustratie en tegelijkertijd de voldoening van het leren van een vreemde taal en schrift. Ook heb ik iets geproefd van het moeten aanpassen aan een samenleving die niet is ingesteld op jouw gewoontes. Zo was ik mee met een uitje naar het Leidse Volkenkunde museum naar de tentoonstelling over de hadj naar Mekka. Uitrustend in de lounge rond het middag uur kwam er een discussie in het Arabisch. Na een tijdje legde iemand aan mij uit dat het tijd voor gebed was en dat de discussie ging over waar dat te doen en over de zon en welke kant op het oosten was. Dingen waar ik me normaal niet mee bezighoud maar voor hen een heel gewoon deel van elke dag.

2 Comments

Racism as satire

By Markus Balkenhol    Progressive Dutch were shocked when they read the racist commentary swamping critics of the Zwarte Piet figure in recent weeks. “It’s time this whining negro gets a new owner,” and “they should let him pick cotton as a punishment,” or “In Sint’s bag off the Munt tower with Quinsy Gario” were, by comparison, among the more harmless racist execrations that were flung at Gario and other critics of the figure.[1] With indignation, many proponents of the Zwarte Piet figure who understood themselves as non-racist were quick to condemn this outburst of racism. A handful began to wonder whether there may have been a point to the critique, after all. Yet the racism spilling across public media continued to be seen as an exception, representing only a few ‘actual’ racists who were in no way representative of larger proportions of Dutch society. The racist comments were understood to be altogether disconnected from the Sinterklaas celebration as such, and their racism was seen as completely out of sync with the benign family tradition they held so dear. Many have told me that they had never seen anything wrong with the family tradition, but that they were taken aback by the reactions.

4 Comments

Inburgeren in Nederland

haring_3Door Matthias Teeuwen. Elke woensdag een ochtendje Nederlands leren. Dat staat je te wachten als je wilt inburgeren in Nederland. En de Nederlandse taal is geen makkelijke taal. In februari besloten wij, acht eerstejaars (en nu tweedejaars) studenten antropologie op de VU, de inburgeringscursus als onderwerp voor ons kleinschalige onderzoeksproject te kiezen. We wilden in ons onderzoek de kant van de inburgeraar belichten. Wat zijn de ervaringen van iemand die moet inburgeren? Wat vindt hij of zij van de lessen en van de docenten? En belangrijker nog, hoe helpt alles wat hij/zij leert met het integreren in de Nederlandse samenleving? De centrale vraag voor ons onderzoek was: Hoe draagt de inburgeringscursus bij aan het inburgeren van immigranten in Amsterdam?

Om deze vraag te beantwoorden hebben we instanties benaderd die inburgeringscursussen aanbieden. Het was niet makkelijk om toegang te krijgen maar gelukkig reageerden een aantal instanties positief. We mochten bij de lessen aanwezig zijn, en hebben met de deelnemers gesproken. We kwamen er al gauw achter dat de cursussen er heel divers uit kunnen zien, en dat de cursisten heel verschillende niveaus kunnen hebben. Sommige cursisten wisten nog helemaal niets van de Nederlandse taal toen ze met de cursus begonnen, en andere cursisten hadden al een beetje affiniteit met de Nederlandse taal. Voor de docenten is dat niet makkelijk want alle cursisten hebben persoonlijke aandacht nodig. Tijdens ons onderzoek hebben we ook een beetje aan “participerende observatie” gedaan: we mochten de cursisten helpen met hun opdrachten en oefeningen. De cursisten moeten uiteindelijk niveau A2 behalen om het inburgeringsexamen te kunnen maken. Dit examen bestaat uit drie onderdelen: lezen, luisteren en schrijven. Deze drie onderdelen worden elektronisch afgelegd. Verder zijn er nog de onderdelen Kennis Nederlandse Samenleving en de Toets Gesproken Nederlands.

Leave a Comment

Vroomheid van moslims is niet zo uitzonderlijk

foto door 'Ripperda'
foto door ‘Ripperda’

Door Daan Beekers  Met veel verbazing wordt er gekeken naar de geloofsijver onder Nederlandse moslims, met name als het gaat om de jongere generatie. Vijf keer per dag bidden, wekelijks de moskee bezoeken of een hoofddoekje dragen: volgens velen zijn het bevreemdende verschijnselen in onze seculiere samenleving. Maar deze verbazing is wel erg selectief. Kijk eens naar de duizenden christelijke jongeren die elke zondag in de kerk zitten (niet alleen in de ‘bible belt’ maar ook in de grote steden) of samenkomen op massale bijeenkomsten als de EO-Jongerendag. Laten we eens ophouden moslims steeds weer als de grote uitzondering te beschouwen.

Onlangs bracht het Sociaal en Cultureel Planbureau het rapport Moslim in Nederland 2012 uit, dat laat zien dat het geloof voor moslims, vergeleken met een kleine 15 jaar geleden, onverminderd belangrijk is gebleven.

3 Comments

Jongens, heb je het al vernomen: Sinterklaas en Zwarte Piet worden mogelijk ‘cultureel erfgoed’

Zoals ook in eerdere jaren, laait de onenigheid over de zwarte-piet-figuur opnieuw op. StandplaatsWereld doet ook graag een duit in het zakje, middels twee bijdragen van Duane Jethro en Rhoda Woets. De positie dat het slechts om een lieve en onschuldige traditie gaat, wordt betwist.

Door Rhoda Woets  In het NRC van 24/25 november schaart publiciste Heleen Krul (Opinie & Debat) zich kritiekloos achter de poging van het Sint Nicolaas Genootschap om hun held te verheffen tot officieel erfgoed.[1] Crul roept op om 5 december uit te roepen tot een nationale feestdag en schrijft: “Het wordt dan ook tijd de viering van zijn verjaardagsfeest, met alles wat daarbij hoort, veilig te stellen door hem een vaste verblijfsvergunning te geven via de (UNESCO) lijst van Immaterieel Cultureel Erfgoed.” Die verblijfsvergunning heeft Sint volgens haar dik verdiend omdat de in Spanje woonachtige Turk zich keer op keer heeft aangepast (…) aan maatschappelijke veranderingen in Nederland.

2 Comments

Blackening Up for the Festive Season

As in earlier years, the controversy on the significance of the figure of ‘zwarte piet’ cropped up again. On those earlier occasions, we have posted both blogs arguing in favor of the ‘tender Dutch tradition’, and blogs stating that the arguments about the ‘innocent custom’ simply won’t do. This year we again, simultaneously, publish two contributions, by Duane Jethro and Rhoda Woets, questioning the guiltless-ness of the figure of zware piet.

By Duane Jethro  It is that time of year again when, slowly, the Netherlands is being invaded by those loveable effigies of dark-skinned, red-lipped ZwartePieten. From Albert Hein to the Kapsalon, Rotterdam to Maastricht, little dark Pieten are colonizing inches of display space, as all across the Netherlands children wait anxiously for their white, bearded boss-man, Sinterklaas, to arrive from Spain and steam into cities and towns this November.

In keeping with the annual celebration, I have been asked to engage with the significance of the commemoration of Sinterklaas. I hope to use this opportunity to embark on my own intocht into the tradition, with the intention of dishing out intellectual snoepjes and cadeautjes that hopefully will add to the annual Standplaatswereld debate about the significance of that mercurial of Dutch folk characters, Zwarte Piet.

1 Comment

Whose social cohesion? College van Nina Glick Schiller

Whose social cohesion? Cosmopolitan anxieties and ethnographies of urbanism.

Door Ina Keuper  Op 27 september 2012 hield Nina Glick Schiller, tot deze zomer directeur van het Research Institute for Cosmopolitan Cultures van de Universiteit van Manchester in Engeland een gastcollege voor alle studenten van de afdeling Sociale en Culturele Antropologie in het kader van de jaarlijkse Antropologendag. Daarin stelde zij zich de vraag: Hoe, wanneer, waar en waarom worden mensen met een migratieachtergrond kosmopolitische stedenbouwers? Alle studenten van het eerste bachelorjaar waren verplicht een verslag te schrijven van het college; onderstaande tekst is gebaseerd op de werkstukken van drie van deze eerstejaars: Marissa Klouwer, Tim Poelman en Matthias Teeuwen.

Voorafgaand aan het college werd Glick Schiller gevraagd om te reflecteren op haar boek Nations Unbound (1994) waarin zij met Linda Basch en Cristina Szanton Blanc het transnationalisme van immigranten in New York beschreef en analyseerde en de term ‘transmigranten’ introduceerde. Zij maakten hiervoor gebruik van hun onderzoek onder immigranten uit Haïti, Grenada en St. Vincent en de Filippijnen die vele sociale, culturele, religieuze, politieke en economische  banden met hun land van herkomst combineerden met een meer of minder succesvol sociaal en economisch bestaan in New York. Dit week af van de destijds heersende theorie dat immigranten zich losmaken van het herkomstland en zich volledig assimileren in het land van vestiging.

Leave a Comment