Een tweede veldwerkverslag van de masterstudenten, dit keer uit Nederland. En ook dit keer overgenomen van de Vamos-Bien-site. Emmaly Berghuis doet onderzoek naar het verschijnsel van chronische pijn onder Marokkaanse vrouwen.
Door Emmaly Berghuis Terwijl ik in de leefwereld van mijn informanten duik–grotendeels Marokkaanse vrouwen– leer ik misschien nog wel het meest door zelf een soort migrant te zijn in hun wereld. Ik geniet van lekker Marokkaans eten en gezelligheid in de moskee en bij de vrouwencentra. Ik heb nu een paar keer Arabisch les gehad bij iemand thuis. Ik merk dan de frustratie en tegelijkertijd de voldoening van het leren van een vreemde taal en schrift. Ook heb ik iets geproefd van het moeten aanpassen aan een samenleving die niet is ingesteld op jouw gewoontes. Zo was ik mee met een uitje naar het Leidse Volkenkunde museum naar de tentoonstelling over de hadj naar Mekka. Uitrustend in de lounge rond het middag uur kwam er een discussie in het Arabisch. Na een tijdje legde iemand aan mij uit dat het tijd voor gebed was en dat de discussie ging over waar dat te doen en over de zon en welke kant op het oosten was. Dingen waar ik me normaal niet mee bezighoud maar voor hen een heel gewoon deel van elke dag.
Door met de vrouwen op te trekken heb ik de reacties van andere mensen ervaren tegenover ons als groep. Tijdens datzelfde uitje naar het museum merkte ik de verbaasde en soms fronsende blikken van mensen die onze groep (waarvan de meesten bedekt met hoofddoek) tegenkwamen. Ook merkte ik hoe leuk het was dat personeel van het museum ons begroette en verwelkomde in het Arabisch, “onze” eigen taal. Een paar weken daarvoor deed ik mee met een wandelgroep van ongeveer 20 vrouwen op de paden om het Slotermeer in Amsterdam. Ook daar werden we werden we bekeken, soms vriendelijk of nieuwsgierig, maar ook fronsend. Een keer werden we uitgescholden door iemand die vond dat op de verkeerde kant van het pad liepen. Dit alles terwijl ik gewoon van mens tot mens contact heb met deze vrouwen.
In de afgelopen weken heb ik op drie locaties groepslessen gegeven. Op twee verschillende plekken in Amsterdam, en twee keer op dezelfde locatie in Rotterdam in een week. Er werd me gevraagd of ik niet twee keer in de week kon komen omdat er meerdere vrouwen interesse hadden. Op de andere locaties duurde het wat langer om op gang te komen. Er vielen een paar dagen uit vanuit de locatie of door de vakantie, en er was veel doorstroom van vrouwen die maar een of twee keer kwamen en dan niet meer konden komen.
Iets waar ik tegen aan liep bij een groep in Amsterdam was dat de vrouwen gelijk weg gingen na de les, waardoor er weinig mogelijkheid was om na te praten. Toch bleven de meesten wel hangen voor een informeel gesprek en dat bracht me op het idee om Marokkaanse thee te serveren met wat (gezond) eten erbij. Onder het genot van een hapje en drankje bespraken we onderwerpen als gezondheid, pijn, stress en overgewicht. Ik merk dat het extra contact ook meer binding geeft als groep. Bij een van de groepen word ik ondersteund door een voedingsdeskundige die voedingsadvies geeft.
De vrouwen die bij de groepslessen komen zijn voornamelijk in Marokko geboren en tussen de 39 en 61 jaar. Hoewel er een aantal zijn met gediagnosticeerde aandoeningen zoals artrose of darm aandoeningen, hebben de meesten last van chronische pijn. Dat wil zeggen, pijn waarvan er geen duidelijke oorzaak is. Vaak is dit pijn in de nek en schouders, maar ook pijn in de rug, knieën en voeten komt vaak voor.
De vrouwen die ik spreek weten niet goed waar hun pijn vandaan komt. Als ik vraag naar een mogelijke oorzaak noemen sommigen een verkeerde houding of te weinig beweging. Maar vaak krijg ik vaak te horen “druk, stress.” Waar komt deze drukte en stress vandaan? De zorgen om de kinderen en de taken in het huis worden genoemd. “Kinderen luisteren niet, die zijn alleen maar bezig met hun telefoon”, is wat ik meerdere malen heb gehoord. Ook zijn de vrouwen die ik spreek bezorgd dat hun kinderen wat overkomt. Deze ervaren stress is iets wat ik in de interviews graag verder wil uitdiepen. Zou het wonen in Nederland hier ook iets mee te maken hebben?
Ik krijg van sommige leuke reacties, bijvoorbeeld: “Die oefening van de schouders doe ik elke ochtend, na het bidden. Het helpt echt!” Dat is natuurlijk erg leuk om te horen. De komende weken zal ik nog meer interviews doen en de groepen afronden en evalueren.
Pijn kan vele oorzaken hebben, en alhoewel dit contreversieel klinkt, kan het aan de kleding liggen van de dames. Terwijl Nederlanders voor tatta’s worden uitgemaakt omdat ze meteen uit hun kleren springen wanneer er ook maar de kleinste zonnestraaltje is, merk je dat sommmige etnische of religieuze minderheden zichzelf graag gekleed houden. Dit is meestal geen probleem wanneer je in landen woont waar veel, veel, veel zon is en waar je dagelijks buiten komt. Helaas is dit niet het geval in Nederland. Het regent hier, en als er zon schijnt, dan duurt het niet lang. Er zit maar een ding op, opstroopen die mouwen en met je enkeltjes in de zon zitten! Na verloop van tijd zal de pijn langzamerhand minderen, indien er niet te zoet of te vet wordt gegeten, en misschien een paar keer per week flink wordt gewandeld 🙂
Ik was deze zomer in Palestina en mijn dametjes zijn helemaal blij 🙂 Ze gaan nu twee keer per week een uur lopen en hebben hun terras afgeschermt, zodat ze in een lange T-shirt en met opgestroopte rok van de zon kunnen genieten! Ze hebben minder last van chronische pijn, alhoewel ze weer pijn krijgen wanneer het regenseizoen begint…. Dus daar moeten we nog een oplossing op vinden.
Ik hoop dat je wat aan deze reactie hebt 🙂 xx
[…] het veldwerk heb ik al verslag gedaan op Standplaatswereld. Mijn onderzoek ging over Marokkaanse vrouwen met pijn waarvan de oorzaak onduidelijk is. Vaak is […]