On the outskirts of the old city of Sanaa.
Leave a CommentTag: oorlog
Door Freek Colombijn Mijn ouders waren tieners toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en in de twintig toen Nederland bevrijd werd. Ze hebben aan den lijve ondervonden hoe het is om te leven in een land dat niet meer vrij is. Mijn moeder werkte als koerierster voor het verzet en mijn vader werd te werk gesteld in Duitsland en dook tijdens een verlof in Nederland onder om niet terug te hoeven. Ze hebben hun kinderen zeker niet achtervolgd met verhalen over de oorlog, maar wat wij wel met de paplepel ingegoten kregen was het belang van democratie en vrijheid. Vrijheid is niet vanzelfsprekend, 5 mei is een dag om de vrijheid te vieren (en 4 mei een dag om stil te staan bij de mensen die hun leven verloren in de strijd om de democratie te herstellen). Bij elke verkiezing gingen zij, en ga ik, stemmen: als een recht, maar ook als een plicht en als een voorrecht.
Door Handenur Taspinar
Maandagavond 14 no-vember is er in samen-werking met het Grote Midden-Oosten Platform en de afdeling Sociale en Culturele Antropologie van de VU een mooie bijeen-komst georganiseerd over de vergeten oor-log in Jemen. De bijeenkomst vormt on-derdeel van drieluik, met als doel om ach-tergrondinformatie te geven over de gebeurtenissen in Jemen en om antwoord te vinden op de vraag: “wat kan ik doen?”
Voor ik binnenkom, stel ik mijzelf dezelfde vraag: hoeveel weet ik eigenlijk van de gebeurtenissen rondom Jemen? Hoe ernstig is het? Af en toe lees of hoor ik over deze indirecte oorlog tussen Saoedi-Arabië en Iran, maar meer durf ik er niet over te zeggen. Aangezien er niet zoveel over gesproken wordt zal het vast wel meevallen. Vast wel…
2 Comments
By Marina de Regt “Aunt, if you know any way to migrate to Europe plz just tell me, I wanna run away from this world”. Said, the son of one of my Yemeni friends, sent me this Facebook message some time ago. I was shocked and first did not know what to answer him. While I got used to phonecalls from my friend Noura, who I support financially (see blog), the desperate situation in Yemen had never reached me through chat messages on Facebook.
Leave a Comment
Waarom vonden de Keulse aanrandingen juist op Oudejaarsavond plaats?
Een antropologisch antwoord.
Door André Droogers In alle culturen worden overgangen ritueel begeleid. Denk aan een bruiloft, bij ons van vrijgezel-lenfeest via de huwelijks-sluiting tot de huwelijksreis. De overgang gaat gepaard met afwijkend gedrag, zoals aparte kleding, maar soms ook moreel afwijkend, zoals bij het vrijgezellenfeest kan voorkomen.
Een ander voorbeeld is carnaval, als overgangsritueel naar de vastentijd. Daarbij wordt allerlei normaal gedrag omgekeerd. Deel van het spel is dat de burgemeester de sleutels van de stad overdraagt aan Prins Carnaval. Mannen verkleden zich als vrouw. Bij carnaval hoort de lichte suggestie dat afwijkingen van de normaal geldende moraal mogelijk zijn. In tussentijden staan de normale machts-verhoudingen en gewoonten even tussen haakjes.
3 Comments
By Thijl Sunier The day after the attacks in Paris, the French President François Hollande declared war to Islamic State. In the Netherlands, Prime Minister Mark Rutte also declared that ‘we are now at war’. Not with Islam, he added.
What bewilders me is that these declarations suggest that we are only now dragged into a conflict we supposedly have no part in. Baffling and indeed cynical. The Taliban, al Qaeda and Islamic State are monsters that the West and Russia have co-created in a decades-long struggle for power, influence and resources. This war has already started a long time ago at the cost of many thousands of innocent victims primarily in the region itself and the West has been involved in this right from the beginning.
16 Comments
Door Marina de Regt Zon-dagochtend werd de film Qudad: Reinventing a Tradition vertoond op het Ambacht in Beeld festival in Amsterdam. De film gaat over de restauratie van de Al-Ameriya Madrassa (een islamitische school met een kleine moskee) in Rada’, een klein stadje in het zuidoosten van Jemen. Qudad is een eeuwenoude vorm van bepleistering die veel voorkomt in Jemen; het duurt een jaar om qudad te maken en het spul kan eeuwenlang blijven zitten. De Al-Ameriya Madrassa in Rada’ was totaal vervallen toen de Irakese archeologe Selma Al-Radi hem eind jaren zeventig voor het eerst bezocht. In samenwerking met het Jemenitische Departement voor Archeologie besloot zij geld te zoeken om de school en moskee te restaureren. Het gebouw is o.a. met behulp van Nederlands ontwikkelingsgeld opgeknapt, een proces dat achttien jaar heeft geduurd. In de film zien we hoe qudad gemaakt wordt, en praten de Jemenitische ambachtslieden over hun werk.
Door Marina de Regt. Afgelopen vrijdag is er een bestand afgekondigd in de al ruim drie maanden durende oorlog tussen Saoedi-Arabië en de Houthis in Jemen. Dit bestand is uitermate hard nodig want de situatie in Jemen is ronduit verschrikkelijk. Volgens de meest recente gegevens van de humanitaire coördinator van de VN hebben momenteel 21 miljoen Jemenieten behoefte aan humanitaire hulp (op een totale bevolking van 25 miljoen), en zijn meer dan één miljoen mensen ontheemd. Er zijn al meer dan 3000 doden gevallen en 15.000 gewonden, waaronder heel veel burgers. Het dagelijkse leven in Jemen is sinds de bombardementen tot stilstand gekomen. Er is slechts een aantal uren per dag elektriciteit, er is nauwelijks water meer beschikbaar en benzine en diesel zijn al maandenlang schaars. Het gevolg is dat er nauwelijks auto’s meer rijden, mensen niet meer naar hun werk kunnen, generatoren niet meer werken, en het openbare leven vrijwel compleet tot stilstand is gekomen. Bovendien is Jemen voor 90 procent afhankelijk van import, en wordt er sinds eind maart niets meer ingevoerd omdat havens en vliegvelden zijn gesloten. Medicijnen en voedsel raken langzaam op, met alle gevolgen van dien.
Ik heb jaren in Jemen gewoond en gewerkt, en heb er talloze vrienden en vriendinnen. In de afgelopen maanden heb ik met een aantal van hen contact onderhouden, maar de uitzichtloosheid die uit deze gesprekken blijkt maakt het voor mij steeds moeilijker hen op te bellen. Iedereen zit thuis, niemand gaat meer naar zijn of haar werk, ze ontvangen geen salaris meer en leven van hun spaargeld. Er is geen transport meer, geen elektriciteit om naar de televisie te kijken of de airconditioning te gebruiken (wat vooral rampzalig is in de kustgebieden waar de temperatuur in de zomer heel erg hoog is). Kinderen gaan niet meer naar school of de universiteit. Iedereen zit doelloos thuis te wachten tot de situatie verbetert. In de telefoongesprekken weet ik vaak niet wat ik moet zeggen, maar ik weet dat het belangrijk is dat ik mijn betrokkenheid blijf tonen.
4 CommentsDeel twee van een foto essay door Edien Bartels, Trudie Visser (tekst) en Marije Koudstaal (© foto’s). (Deel één) Zij schreven eerder een blog over de problematiek van de Ezidi vluchtelingen: “Er blijft ons niets over.”
Continue ReadingDagelijks leven in het vluchtelingenkamp van Kobani in Suruc, Diyarbakir, april 2015
Leave a Comment