VINCENT DE ROOIJ Historici verdedigen de relevantie van hun discipline vaak door te beweren dat kennis van het verleden nodig is om het heden te begrijpen en beter te doen in de toekomst. In die…
Leave a CommentCategory: Geschiedenis
DOOR TOON VAN MEIJL De vraag naar de staat van de Nederlandse antropologie en eventuele veranderingen die zich daarin hebben voltrokken is interessant. In het buitenland wordt mij die vraag regelmatig gesteld, maar dan moet…
1 Comment
DOOR MATTHIAS TEEUWEN Vergeleken met de heftige discussies over de staat van de Nederlandse antropologie die in de jaren ’80 gevoerd werden is het de afgelopen 20 jaar opmerkelijk stil gebleven rond dit onderwerp. In…
5 Comments
BY FREEK COLOMBIJN More than two decades ago I published an article on the urban symbolism of Canberra, the national capital of Australia. When Australian states federated to become an independent state in 1901, it…
2 Comments
Door Fridus Steylen. April en juni zijn hoogtijmaanden voor aandacht voor de geschiedenis van Molukkers in Nederland. Op 25 april wordt de proclamatie van de Republik Maluku Selatan, de vrije Zuid-Molukse republiek, in 1950 gevierd.…
Leave a Comment
Door Thijl Sunier
Er is iets raars aan de hand met de discussie over historische standbeelden, de ‘vaderlandse geschiedenis’ en de ‘nationale identiteit’. Even de feiten op een rijtje. In september vorig jaar was een beeldje van de naamgever van het Mauritshuis (dat naast het torentje van de premier staat) bij de ingang van het museum weggehaald. Deze naamgever, Johan Maurits van Nassau-Siegen (1604-1679), was in de zeventiende eeuw gouverneur van de Nederlandse kolonie in Brazilië en slavenhandelaar. Dat was niemand opgevallen, totdat het een onderwerp op sociale media werd afgelopen januari.
Leave a CommentWe were told we would take a nice shower and we would see each other soon again. When I smelled the dead people I knew we would see each other again soon indeed – Onbekend
Door Charlotte Dijkhoff Op dinsdag 10 januari 2017 begon mijn reis naar Polen. De voornaamste reden om naar dit land te gaan was om Auschwitz te bezoeken. Auschwitz is de grootste verzameling van concentratie- en vernietigingskampen die tijdens de Tweede Wereldoorlog door nazi-Duitsland waren opgezet. Het was een indrukwekkende reis die ik nooit zou vergeten. Een ervaring die een mens niet in de koude kleren gaat zitten. Nog geen tachtig jaar geleden zijn hier miljoenen mensen, merendeels Joden, politieke gevangenen en personen die tot andere etnische minderheden behoorden, om het leven gebracht. Zij stierven door uitputting, overwerk, honger, lijfstraffen, medische experimenten, ziektes of door willekeurige executie.
Leave a Comment
Door Freek Colombijn Mijn ouders waren tieners toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en in de twintig toen Nederland bevrijd werd. Ze hebben aan den lijve ondervonden hoe het is om te leven in een land dat niet meer vrij is. Mijn moeder werkte als koerierster voor het verzet en mijn vader werd te werk gesteld in Duitsland en dook tijdens een verlof in Nederland onder om niet terug te hoeven. Ze hebben hun kinderen zeker niet achtervolgd met verhalen over de oorlog, maar wat wij wel met de paplepel ingegoten kregen was het belang van democratie en vrijheid. Vrijheid is niet vanzelfsprekend, 5 mei is een dag om de vrijheid te vieren (en 4 mei een dag om stil te staan bij de mensen die hun leven verloren in de strijd om de democratie te herstellen). Bij elke verkiezing gingen zij, en ga ik, stemmen: als een recht, maar ook als een plicht en als een voorrecht.
Door Ton Salman We mogen vermoeden dat het de doden niet echt dwars zal zitten: waar ze begraven liggen en hoe eenzaam dat is. Eenmaal dood, is de last van eenzaamheid en de lust van gezelschap of bezoek (of andersom) immers voorbij. Een mening of een gevoel bij hoe eenzaam, mooigelegen, nabij of veraf, herdacht of vergeten of anoniem iemand begraven is, is dus een zorg van de levenden en de nabestaanden. In mijn ervaring kunnen die er terdege iets van vinden, zelfs in de wetenschap dat de overledenen onwetend zijn. Een illustratie daarvan is de situatie waarin een begraafplaats zelf terecht is gekomen op een inmiddels verlaten, verwoeste of niet meer vindbare plek. Daar wordt de eenzaamheid van de doden dubbel gevoeld, door degenen die daarvan weet hebben. Dat de doden dan twee maal verlaten zijn, is een besef van de levenden, en leidt bij die levenden tot extra deernis voor de verlaten doden. Zó alleen en in de steek gelaten, wordt gemeend, horen zelfs de doden niet te zijn.