In the early morning of 1 February, the day that a newly elected government was supposed to convene, Myanmar’s military staged a coup, taking government leaders captive and seeking control of the country. The takeover…
2 CommentsTag: Conflict
Door Handenur Taspinar
Maandagavond 14 no-vember is er in samen-werking met het Grote Midden-Oosten Platform en de afdeling Sociale en Culturele Antropologie van de VU een mooie bijeen-komst georganiseerd over de vergeten oor-log in Jemen. De bijeenkomst vormt on-derdeel van drieluik, met als doel om ach-tergrondinformatie te geven over de gebeurtenissen in Jemen en om antwoord te vinden op de vraag: “wat kan ik doen?”
Voor ik binnenkom, stel ik mijzelf dezelfde vraag: hoeveel weet ik eigenlijk van de gebeurtenissen rondom Jemen? Hoe ernstig is het? Af en toe lees of hoor ik over deze indirecte oorlog tussen Saoedi-Arabië en Iran, maar meer durf ik er niet over te zeggen. Aangezien er niet zoveel over gesproken wordt zal het vast wel meevallen. Vast wel…
2 Comments
Vijf jaar na de revolutie in Jemen: het land is in crisis, voedsel op rantsoen, prijzen stijgen de pan uit, mensen ontvluchten dood en verderf, en vredesinitiatieven stagneren. Hopeloos, denkt menig nieuwsredactie met als gevolg: nauwelijks beelden of nieuws uit Jemen. Marina de Regt (antropoloog verbonden aan de VU) plaatst het huidige conflict in context, ligt de verschillende kampen toe en vertelt meer over de geschiedenis en het leven in Jemen, een land waar zij gewoond en gewerkt heeft en waarover zij bijzonder veel weet.
Door Freek Colombijn De terroristische aanslagen in Parijs van vrijdag 13 november roepen veel vragen op. Theologen, veiligheidsdeskun-digen, sociologen en anderen zullen allen heel eigen dingen proberen te begrijpen. Als mens word ik door het bloedbad aangegrepen, maar kan ik hier als antropoloog nog wat mee? Of word ik klemgezet door het cultureel relativisme van mijn discipline? “Wie alles begrijpt, zal alles vergeven” schijnt een wijs mens ooit gezegd te hebben, maar ook al wil ik proberen de daders te begrijpen, op dit moment kan ik hen moeilijk vergeven voor wat ze hebben aangericht, niet alleen in Parijs, maar ook voor verstoorde relaties wereldwijd.
1 Comment
Door Marina de Regt. Afgelopen vrijdag is er een bestand afgekondigd in de al ruim drie maanden durende oorlog tussen Saoedi-Arabië en de Houthis in Jemen. Dit bestand is uitermate hard nodig want de situatie in Jemen is ronduit verschrikkelijk. Volgens de meest recente gegevens van de humanitaire coördinator van de VN hebben momenteel 21 miljoen Jemenieten behoefte aan humanitaire hulp (op een totale bevolking van 25 miljoen), en zijn meer dan één miljoen mensen ontheemd. Er zijn al meer dan 3000 doden gevallen en 15.000 gewonden, waaronder heel veel burgers. Het dagelijkse leven in Jemen is sinds de bombardementen tot stilstand gekomen. Er is slechts een aantal uren per dag elektriciteit, er is nauwelijks water meer beschikbaar en benzine en diesel zijn al maandenlang schaars. Het gevolg is dat er nauwelijks auto’s meer rijden, mensen niet meer naar hun werk kunnen, generatoren niet meer werken, en het openbare leven vrijwel compleet tot stilstand is gekomen. Bovendien is Jemen voor 90 procent afhankelijk van import, en wordt er sinds eind maart niets meer ingevoerd omdat havens en vliegvelden zijn gesloten. Medicijnen en voedsel raken langzaam op, met alle gevolgen van dien.
Ik heb jaren in Jemen gewoond en gewerkt, en heb er talloze vrienden en vriendinnen. In de afgelopen maanden heb ik met een aantal van hen contact onderhouden, maar de uitzichtloosheid die uit deze gesprekken blijkt maakt het voor mij steeds moeilijker hen op te bellen. Iedereen zit thuis, niemand gaat meer naar zijn of haar werk, ze ontvangen geen salaris meer en leven van hun spaargeld. Er is geen transport meer, geen elektriciteit om naar de televisie te kijken of de airconditioning te gebruiken (wat vooral rampzalig is in de kustgebieden waar de temperatuur in de zomer heel erg hoog is). Kinderen gaan niet meer naar school of de universiteit. Iedereen zit doelloos thuis te wachten tot de situatie verbetert. In de telefoongesprekken weet ik vaak niet wat ik moet zeggen, maar ik weet dat het belangrijk is dat ik mijn betrokkenheid blijf tonen.
4 CommentsDeel twee van een foto essay door Edien Bartels, Trudie Visser (tekst) en Marije Koudstaal (© foto’s). (Deel één) Zij schreven eerder een blog over de problematiek van de Ezidi vluchtelingen: “Er blijft ons niets over.”
Continue ReadingDagelijks leven in het vluchtelingenkamp van Kobani in Suruc, Diyarbakir, april 2015
Leave a Comment Foto essay door Edien Bartels, Trudie Visser (tekst) en Marije Koudstaal (© foto’s). Zij schreven eerder een blog over de problematiek van de Ezidi vluchtelingen: “Er blijft ons niets over.”
By Marina de Regt “Yemen’s conflict is getting so bad that some Yemenis are fleeing to Somalia,” read a recent headline read a recent headline on Vice News. The article mentioned that 32 Yemenis, mainly women and…
2 Comments
Door Thijl Sunier
Terwijl Europa op zijn kop stond na de aanslagen in Parijs was ik op werkbezoek in Indonesië. Ook daar was de aanslag voorpaginanieuws, maar de roering was niet te vergelijken met de storm die in Europa woedde. Toen ik terugkwam was het stof enigszins neergedaald en kon ik met enige distantie de commentaren tot mij nemen. Mij bekroop al snel een gevoel van déja-vu, maar meer nog was ik geschokt over oppervlakkigheid van het debat (enkele bekende uitzonderingen daargelaten), de neiging elkaar te overschreeuwen of te overtroeven met niets zeggende oneliners (de meest gehoorde op dit moment: ‘niet elke moslim is terrorist, maar elke terrorist is wel moslim’), en het volledig langs elkaar heen praten van de lange rij deskundigen. Ik moet na enkele weken constateren dat wat de analyses betreft we geen millimeter zijn opgeschoten. Niets nieuws onder de zon, geen poging een stap verder te komen. Je kunt de opeenvolging van gebeurtenissen na de aanslagen bijna naadloos vertalen naar de nadagen van de moord op Theo van Gogh tien jaar geleden.