By Herbert Ploegman; Didi Boldewijn, Maya Roettger and Lorenzo Horwitz; Alice Riva, Claudia Rapisarda, Elisabeth Jongmans and Jasper Schotte; Ashley Prather and Maira van Emden Two crumpled up sheets of paper: the only traces left…
Leave a CommentTag: media
By Marina de Regt While we were all busy watching the US elections in the first week of November, an armed conflict broke out on the other side of the world, in the already turbulent and instable Horn of Africa. Ethiopian Prime Minister Abiy Ahmed, who won the Nobel Peace Prize in 2019 for his efforts to bring about peace between the almost 20-year stalemate between Ethiopia and Eritrea, ordered a military offensive in response to an attack launched by the TPLF (the Tigray People’s Liberation Front) on the national defence force. It resulted in hundreds of deaths amongst whom many civilians and thousands of refugees fleeing their homes in the northern part of Ethiopia crossing the border to Sudan. Last week, when the results of the US elections were finally clear, the conflict has caught the attention of the Western media. Within a very short time Abiy Ahmed’s image as a peacemaker is receding in the eyes of the international community, and he is being pressured to stop the military attacks. But what is really going on in Ethiopia, and how can we explain the fact that this young and promising Prime Minister felt forced to use violence?
1 Comment
By Marina de Regt.
“Hodeidah is empty, Marina, there is no one there anymore”, says Noura to me this morning, in a short telephone conversation that is repeatedly interrupted because of the bad connection. Noura moved to Sana’a a week ago, fleeing the horrendous violence that has exploded in the city of Hodeidah since Thursday 14 June, the day before the start of Eid Al-Fitr. On that day the Saudi Led Coalition, mainly consisting of mercenaries and ground troops of the United Arab Emirates army, soldiers of the Yemeni National Army and Hiraak al-Tihama started the long planned attack on Hodeidah, Yemen’s main port on the Red Sea. In the past six months the United Nations and many humanitarian organizations have asked the Saudi-Led Coalition not to attack Hodeidah because 90 per cent of Yemen’s import, including most humanitarian aid goes through its port, but their calls have been to no avail. An attack on Hodeidah does not only lead to hundreds of thousands of displaced people who will flee the city, but also to a dramatic increase of famine and death in the country as a whole. Why is the international community unable or unwilling to prevent this from happening? And why do we hear so little about this humanitarian disaster in the Western media?
Leave a Comment
Door Aalt Smienk Waarom lezen en horen we in media vaak ‘moslimterrorisme’ en minder vaak islamterrorisme’ of ‘terroristische moslims’. En wat betekent deze keuze van de zendende partijen voor het debat over de positie van moslims in de Nederlandse samenleving? Aalt Smienk, promovendus verbonden aan de afdeling Sociale en Culturele Antropologie, doet onderzoek naar de beeldvorming over minderheidsgroepen in de Nederlandse pers.
1 Comment
door Heleen van der Linden
Hij gaat tegenwoordig door het leven als de man van de glossy Mohammed-magazine, die deze zomer in de winkels ligt. Initiatiefnemer en hoofdredacteur van de Moslimkrant was op 4 mei te gast bij het televisieprogramma Pauw. De Nederlands-Marokkaanse Brahim Bourzik mocht samen met televisiejournalist Tom Kleijn en PVV-dissident Joram van Klaveren (nu VoorNederland, VNL) zijn zegje doen over de schietpartijen in Dallas (Texas, USA). Daar vielen twee doden tijdens een zogenoemde ‘anti-islambijeenkomst’, waar de American Freedom Defense Initiative cartoons van de profeet Mohammed toonde, met een prijzengeld van tienduizend dollar voor de winnaar. PVV-leider Wilders was een van de sprekers. Tijdens de schietpartij had hij het gebouw al verlaten. Wat betreft de toelaatbaarheid van Mohammed-cartoons benadrukte Bourzik meerdere malen dat je het daar niet mee eens hoeft te zijn, maar “het moet wél kunnen”. Een liberaal standpunt? Welnee, zo gingen mensen los op media als Twitter en GeenStijl: Bourzik doet aan “damage-control”. Kortom, de ‘linkse media’ hadden weer eens een podium gegeven aan de zoveelste islamitische wolf in schaapskleren.
Het onbegrip tussen wetenschap en media in tijden van de pleuris: Paneldiscussie en publiek debat op 15 april
Foto: Leo Roubos
Door: Heleen van der Linden, Ton Salman, Peter Versteeg, Thijl Sunier en Rhoda Woets
Onlangs werd ik weer eens geconfronteerd met de feiten. In Rotterdam speelde het zoveelste akkefietje rond de Essalam Moskee, een moskee in Rotterdam Zuid, voornamelijk bezocht door moslims van Marokkaanse afkomst. Een nieuwe generatie bestuurders was in conflict geraakt met de oude garde. Deze jongere generatie wilde van de moskee meer maken dan alleen een gebedshuis, en diensten toevoegen als een psycholoog en een jeugdhonk. Volgens de ANP-journalist die mij onverwachts belde was dit een absolute aardverschuiving binnen de islam in Nederland en een nauwelijks te onderschatten trend! Of ik dat even kon bevestigen… Ik vertelde dat dit fenomeen helemaal niet zo nieuw was, want, en, dus, enzovoorts. Na mij enkele minuten te hebben aangehoord, meldde de journalist in kwestie: “Hartelijk dank voor de informatie, maar, sorry, met uw verhaal kan ik niets.” Het ging hier namelijk om een bericht voor de zogeheten ‘kolom kort’, een nieuwsbericht van één alinea.
Leave a Comment
Ina Keuper ‘Typisch Nederlands’ was een ‘reality tv’-programma van VARA dat in september en oktober 2014 in vier delen werd uitgezonden op NPO 1. Ik had destijds de uitzendingen niet bekeken, maar heb dat alsnog gedaan naar aanleiding van een bericht op de website van de Antropologen Beroepsvereniging. Daar vond ik de aankondiging van SIETAR, de vereniging van professionals voor interculturele communicatie en diversiteit (Society for Intercultural Education, Training and Research) over een bijeenkomst over dit tv-programma en de invloed van de media op maandag 19 januari 2015 in Utrecht. Omdat ik sinds mijn recente pensionering tijd kan besteden aan allerlei leuke en interessante zaken besloot ik om de serie alsnog te bekijken en de bijeenkomst erover bij te wonen. Hieronder wil ik enkele bevindingen met jullie delen.
Leave a Comment
Door Marina de Regt Vandaag zijn de president en de regering in Jemen afgetreden, maar op het Nederlandse nieuws hoor ik er niets over. Jemen is niet interessant, tenzij het over terroristen gaat die de Westerse vrijheid aan willen vallen. Ik ben verbaasd, maar toch ook weer niet. De eenzijdige kijk van het Nederlandse nieuws is al jaren bekend. Op Al-Jazeera worden er 20 minuten aan Jemen besteed. Er zijn interviews met minstens 4 deskundigen en de crisis in het land wordt op allerlei manieren belicht. Maar misschien is dat ook wel weer logisch: Jemen wordt al jaren als een vrijplaats van terroristen gezien en de Amerikanen zijn zeer actief in het bestrijden van AQAP (Al-Qaida op het Arabisch Schiereiland). Daar worden drones voor gebruikt, en er zijn al talloze onschuldige slachtoffers mee gemaakt. De voedingsbodem voor radicalisering van de bevolking wordt zo alleen maar groter. Vorig jaar, toen ik een blog schreef als reactie op de tendentieuze berichtgeving over Jemen bij Pauw en Witteman, zei ik het ook al: door anti-terreur maatregelen neemt de kans op terrorisme alleen maar toe.
Als er iets in Jemen aan de hand is weten de media mij snel te vinden, maar de afgelopen week is het stil. Het zal wel komen doordat er andere belangrijke zaken zijn. Ik vind het niet zo erg, ik kan mijn tijd heel goed anders besteden. In de Kerstvakantie ben ik begonnen aan een artikel over Na’ma, een van mijn beste vriendinnen in Jemen. Ik ken Na’ma al sinds 1993, toen ik een aantal jaren in Hodeidah, een stad aan de Rode Zee, woonde. Ze is een paar jaar ouder dan ik, weduwe met drie volwassen kinderen, en woont op zichzelf. Als ik in Jemen ben zoek ik Na’ma altijd op, en vaak logeer ik bij haar. Maar de laatste keer is al weer twee jaar geleden. Het wordt steeds moeilijker om naar Jemen te gaan; de instabiliteit in het land heeft tot een grote mate van onveiligheid geleid en westerlingen komen steeds moeilijker aan visa. Er zijn bijna geen buitenlandse journalisten meer die in Jemen verblijven en verslag doen van de politieke ontwikkelingen. Wat moet je als antropoloog doen om toch over een land te blijven schrijven als je er niet meer naar toe kunt?
4 CommentsDoor Nina Leatemia en Aafke Hoekstra
Op een frisse woensdagochtend in april waren wij, twee studenten antropologie, getuige van een fietsles in Osdorp. Op een klein basketbalveldje stonden de, met name Nederlands-Marokkaanse deelneemsters netjes op een rij klaar. Ze waren gekleed in fluorescerende hesjes en hielden roze kinderfietsjes aan de hand. Voordat de les begon mochten wij van de fietsdocente ons praatje houden. Ons doel was om mensen te vinden die voor de camera geïnterviewd zouden willen worden over fietsen in Nieuw-West. Voorafgaand aan de les had de fietsdocente ons geen kans van slagen gegeven. En ze bleek inderdaad gelijk te hebben. Al tijdens ons praatje kregen we van sommige lachende dames te horen dat ‘hun man van hen zou willen scheiden als ze dat zouden doen’. Het was voor ons in ieder geval duidelijk dat ze niet voor de camera wilden komen.
We waren in Osdorp beland omdat we mochten meewerken aan het programma Wereldstad van AT5. Dat was naar aanleiding van een gastcollege van oud VU studente en AT5 redacteur Nadia Moussaid. We kregen de kans een voorstel in te dienen voor een uitzending. Wereldstad is een programma dat een bruisend multicultureel Amsterdam in kaart wil brengen door de mensen, ondernemers en ondernemingen van deze wereldstad te belichten. We moesten daarom binnen dit thema een onderwerp verzinnen. We besloten naar aanleiding van een eerder gastcollege ons te verdiepen in fietsen in Amsterdam. In het gastcollege werd namelijk kort genoemd dat er in Nieuw-West relatief minder gefietst wordt dan in de rest van Amsterdam.
Leave a Comment