Skip to content

Tag: studenten

Ethiopië: beklemmende blikken

foto 2-1Door Jasmijn van Holsteijn. Een maand geleden vertrok ik naar Ethiopië. Het land dat bekend staat om haar rijke cultuur, trotse bevolking en eeuwenoude tradities. Het enige Afrikaanse land dat nooit gekolonialiseerd is, waar meer dan tachtig verschillende talen gesproken worden en mensen met verschillende religieuze achtergronden in vrede samenleven. Helaas is het ook het land waar dagelijks vele mensenrechten geschonden worden en  waar het sinds 2009 voor veel ngo’s niet meer toegestaan is om over mensenrechten te praten, laat staan er voor te strijden. Het land waar vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen en waar juist de rechten van deze vrouwen veelal geschonden worden.  Als vrouw zijnde, geboren en opgegroeid in Nederland, maakte dit mij boos. Ik ben grootgebracht in een cultuur waar het idee bestaat dat vrouwen en mannen gelijk zijn en daarom ook gelijke rechten hebben. Een cultuur waarin vrouwen baas zijn over hun eigen leven, zelf beslissingen kunnen nemen en een eigen mening mogen hebben. Dit staat echter lijnrecht tegenover de heersende ideeën in Ethiopië. Als antropologe vroeg ik mij af waarom vrouwen in dit land een tweederangspositie innemen. En waarom is het zo moeilijk om de huidige situatie te veranderen?

Vol goede moed vertrok ik half januari naar Ethiopië. Hoewel ik met mijn masteronderzoek vooral inzicht in de eeuwenoude traditie vrouwenbesnijdenis hoopte te krijgen, was ik nieuwsgierig naar al het andere dat ik gedurende mijn veldwerk zou ontdekken. Mijn doel was vooral om mij zo goed mogelijk aan te passen aan de culturele context om zo in contact te komen met Ethiopiërs. Ik wilde al mijn zintuigen laten werken om mij te kunnen verplaatsen in hen. De eerste week werd ik overweldigd door nieuwe, en overwegend positieve indrukken. Ik vormde een eerste beeld van Ethiopië waarbij ik vooral onder de indruk was van de gastvrije, behulpzame en optimistische mensen die ik ontmoette. Met een positief gevoel vertrok ik vanuit de hoofdstad Addis Ababa naar een kleinere plaats in het noorden van het land waar ik mijn onderzoek uit zou gaan voeren. In dit plaatsje waren relatief weinig westerse invloeden te zien in vergelijking met de hoofdstad. Ik werd enthousiast en hoopte het ‘echte’ Ethiopië te gaan beleven. Wat ik mij echter niet gerealiseerd had voor aankomst, was dat het feit dat ik een vrouw ben van grote invloed kon zijn op het integreren in de samenleving en mijn gevoel van veiligheid.

4 Comments

Uitwisselen in Los Angeles: vier weken als exchange student naar UCLA

UCLA copyright: Nathalie Duarte Sanchez
UCLA             copyright: Nathalie Duarte Sanchez

Door Eva de Jong – Vier VU studenten volgden in augustus het Academic Advancement Program (AAP) aan University of California, Los Angeles (UCLA). UCLA en de VU hebben een uitwisselingsprogramma dat zich richt op diversiteit. Ter ere hiervan doen jaarlijks VU studenten mee aan dit programma. Ik was één van de gelukkigen. Als antropologe in spé keek ik mijn ogen uit. Natuurlijk niets mooiers dan  te worden ondergedompeld  in een andere cultuur.

3 Comments

Wij zijn de beste! Of….?

bekerDoor Ton Salman. Recent werden de resultaten van de jaarlijkse Nationale Studenten Enquête gepubliceerd. En kijk eens aan: de bachelor-opleiding antropologie van de VU komt als beste van Nederland uit de bus! We zullen niet liegen: we zijn er als afdeling heel blij mee, we melden het meteen aan elkaar, en we feliciteren elkaar. We denken en hopen dat het het resultaat is van ons harde werken, onze motivatie, onze aandacht en zorg voor de studenten, onze deskundigheid en expertise, en onze begeestering tijdens de colleges. We beschouwen het als een compliment van onze studenten – en in gedachten bedanken we die studenten!

2 Comments

Op zoek naar mijn droombaan

Fotograaf: Nicola
Bron: National Geographic. Fotograaf: Nicola.

Door Vivian Mac Gillavry.  Vandaag reis ik af naar het kantoor van National Geographic. Anders dan de meeste reizen die de redacteuren van National Geographic zelf maken, brengt deze reis me van metrostation Weesperplein naar de Spaklerweg in Amsterdam.

Voor mijn studie antropologie heb ik de opdracht gekregen op zoek te gaan naar de ideale baan en de persoon die deze baan heeft te interviewen. Vaak wordt antropologie gezien als een vage studie waarbij de opmerking ‘oh, je wordt dus opgeleid tot werkloze?’ hoort. Gelukkig blijkt dit in de praktijk wel mee te vallen. De opleiding is wel breed georiënteerd. Wat wil je later zelf doen? Welke stappen moet je nemen om daar te komen? Gedwongen daar kritisch over na te denken, kwam ik al snel uit bij National Geographic.
Wanneer ik aankom op de derde verdieping van de uitgeverij, valt op dat er veel meisjes rondlopen met rode lippen en hoge hakken. Nou ging ik niet bepaald uit van afritsbroek- en wandelschoendragende mensen, maar zo veel modieuze meisjes had ik bij Traveler niet verwacht. Mijn verwarring blijkt terecht, de meisjes horen bij Glamour die samen met National Geographic, Quest, Vogue en Holland Herald de derde verdieping delen.

1 Comment

“I want to be somebody before I die”: Een verslag van het seminar Migration, Marginalisation and (In)visibility

Een tijdelijke plaats: het vluchtelingenkamp Benaco in Tanzania. Bron: Flickr (met creative common license)
Een tijdelijke plaats: vluchtelingenkamp Benaco in Tanzania.
Bron: Flickr (met creative common license)

Rhoda Woets met bijdragen van Nina Leatemia, Aafke Hoekstra en Viane Towo. Hoe kan een focus op ‘(In)visibility’ nieuwe inzichten geven in de concepten migratie en marginalisatie? Dit was de hoofdvraag van het seminar over Migration, Marginalisation and (In)visibility dat plaatsvond op donderdag 13 februari 2014. Dit seminar werd georganiseerd door de afdeling Sociale en Culturele Antropologie van de VU naar aanleiding van de promotie van Lidewyde Berckmoes. Zoals de titel aangeeft, was één van de centrale thema’s de (on)zichtbaarheid van gemarginaliseerde groepen. Prof. dr. Henrik Vigh verbonden aan de Universiteit van Kopenhagen, besprak de relatie tussen (on)zichtbaarheid, onzekerheid en sociale interactie in zijn onderzoek naar jongeren in Guinee-Bissau en migranten uit dit West Afrikaanse land in Lissabon en Parijs. De eerste spreker, dr. Simon Turner van de Universiteit van Aalborg, sprak over Burundische vluchtelingen in Tanzania en Kenia.

Eén van de centrale vragen in Simon Turner’s presentatie was hoe vluchtelingen gebruik maken van ‘tijdelijke’ plaatsen zoals vluchtelingenkampen in Tanzania. Maar hij onderzocht ook het leven van gevluchte Burundiërs in de hoofdstad van Kenia, Nairobi, om te kijken of er verschillen zijn tussen deze twee situaties. Hij komt tot de conclusie dat men op beide plaatsen moet navigeren tussen vormen van zichtbaarheid en onzichtbaarheid. Hieraan voegt hij echter ook meteen toe dat de vormen van (on)zichtbaarheid sterk van elkaar kunnen verschillen per omgeving en situatie. In het kamp in Tanzania zijn vluchtelingen aan de ene kant ‘weggestopt’ van de rest van de wereld, afgesneden van het gewone leven, maar aan de andere kant staan ze juist op de radar van internationale hulporganisaties. Dit maakt deze vluchtelingen tegelijkertijd zichtbaar en onzichtbaar; zichtbaar voor de media en de rest van de wereld maar onzichtbaar als individuen. Zo geeft Sam, een vluchteling in Nairobi, aan dat ‘een verblijf in een kamp je beperkt, dat je niet vrij kunt zijn en dat je er vergeten kunt worden.’ Daarom wonen hij en zijn familie in Nairobi. Hier kunnen ze zich voorbereiden op een toekomst in Burundi. Of om zijn woorden te gebruiken; ‘ik wil iemand worden voordat ik dood ga.’ Burundische vluchtelingen in Nairobi zijn wel zichtbaar binnen de Keniaanse samenleving, maar omdat zij geen papieren hebben, zijn zij juist ook een gemarginaliseerde groep en dus een grotendeels ‘onzichtbaar.’ Helaas leest Turner zijn- interessante- tekst voor en mijn gedachten dwalen af. Ik heb zin om naar hem te zwaaien: hallo! Wij zitten hier!

Leave a Comment

“Ik heb geen tijd om vakevaluaties in te vullen…”

Studenten achter de computer. Bron: Flickr
Studenten achter de computer. Bron: Flickr

Door Ike Haasjes en Chaima Tawfik. Na elk gevolgd vak zien wij – studenten – in onze mailbox een verzoek verschijnen om een evaluatie in te vullen. Lang niet elke student grijpt deze kans aan om direct invloed uit te oefenen op het onderwijs dat hij of zij volgt. Echter voor de meeste studenten is de kwaliteit van onderwijs wel degelijk een belangrijk onderwerp waar zij een stevige mening over hebben wanneer hiernaar wordt gevraagd. Waarom worden vakevaluaties dan niet door meer studenten ingevuld? Zijn wij lui? Zien we niet wat er met onze feedback gebeurt? Of geven de online vragenlijsten ons niet voldoende de ruimte om werkelijk onze mening te geven over ons onderwijs?

Leave a Comment